Η περήφανη μαμά (Ρωμανού)…

«Είμαι πολύ περήφανη για το γιό μου που αγωνίζεται ενάντια σε μια παράνομη και σάπια κοινωνία και άνομη και θα τον υπερασπιστώ μέχρι της τελευταίας ρανίδας του σώματός μου».

Μιλάει σαν αυτόματο. Αγωνιστικά.

 

Μετά παίρνει μια ανάσα που εμπεριέχει όλα τα ανείπωτα αχχχχ μιας μάνας. Μεταλλάσσεται σε καθαρή ράτσα… Mάνα.

«Τα παιδιά είναι χτυπημένα» τονίζει καταγγελτικά.

Εδώ η φωνή αλλάζει.

Αναζητά εναγώνια σχεδόν απαιτεί πολίτες συμπαραστάτες στο πλευρό της.

Ο τόνος στο «τα παιδιά» εμπεριέχει προστασία, λίγωμα καρδιάς.

 

Το παντόν των συναισθημάτων στο «τα παιδιά» της κάθε μάνας, μου είναι απολύτως αναγνωρίσιμο.

Θαρρείς και πατάει κουμπί «σμίκρυνση» στο παιδί της (ότι ηλικία και νάχει), το μικραίνει, το μικραίνει το κάνει σπόρο, το περνάει μέσα από το αιδοίο της, το κρύβει στην κοιλιά της.

Εκεί θα το προστατεύσει, θα το φωλιάσει, θα το κρύψει.

Κρύβεται;

«Τα παιδιά είναι χτυπημένα». Όντως.

Τα παιδιά, για να ακριβολογούμε, μου μοιάζουν τουμπανιασμένα στο ξύλο.

Τα «παιδιά».

Παιδιά!

Ήταν και η δική μου πρώτη αντίδραση...

Δεν θέλω να σπείρω τον τρόμο στην ψυχή σας κ. Νάσιουτζικ αλλά μάλλον «τα παιδιά» είναι ενήλικα.

Και θα στηλιτεύσω λυσσαλέα κάθε χέρι που άσκησε βία εκπροσωπώντας το κράτος και τον νόμο αλλά θα κουνήσω με χίλια συναισθήματα το κεφάλι, για κάθε γονιό, που δεν έμαθε «στα παιδιά» ότι οι πράξεις έχουν και συνέπειες.

Ότι όταν παίζεις με τη φωτιά πιθανώς θα καείς.

Όταν μοιράζεις «θάνατο» στην καλύτερη θα φας ξύλο.

Όταν καβαλάς το τρένο της βίας θάναι αφελές ν΄αναζητάς άγιους συνταξιδιώτες.

Δεν είναι παρκάκι αναψυχής η «επανάσταση» με τα καλάσνικωφ.

Δεν μπορείς ν΄απαιτείς όρια όταν τα έχεις καταπατήσει πρώτος.

Το λιγότερο που θα πάθεις, θα είναι να συναπαντηθείς με τον «καθρέπτης» σου ανάποδα, να σου κάνει το μούτρο σου μωβ.

Ο πόλεμος εμπεριέχει αγριάδα.

Η σύγχρονη κοινωνία έχασε το μέτρο.

Οι οικογένειες έχασαν το μέτρο.

Για την ακρίβεια το ξεπούλησαν όσο όσο.

Κι έκαναν γαργάρα την έννοια «συνέπειες».

Αγωνιζόμαστε ηρωικά και φιλότιμα ένας ένας χωριστά να θυμηθούμε, να ξανακτίσουμε, να ξαναστήσουμε ενώ εσείς δηλώνετε "περήφανη για το γιο σας".

Μη παίζετε μαζί μας!

Μη δοκιμάζετε ανοχές.

Μη το κάνετε αυτό στο παιδί σας. 

Για δείτε τη σκηνή.

Σε έναν τόσο δα επαρχιακό δρόμο.

Σε ένα Mall.

Αλλάξτε τις εικόνες.

Βάλτε τους μηχανισμούς να εκραγούν.

Βάλτε όπλα.

Παίξτε με το «τσακ» της τύχης ή της ατυχίας.

Αιματοκυλίστε την οθόνη μας.

Βάλτε γυναίκες να κρατάνε αγκαλιά πτώματα και να φωνάζουν «το παιδί μου!». Αποδώστε στον βωμό της βίας τους, αθώα θύματα να τα θυσιάσουν ανενδοίαστα. Πόσα περιθώρια θα είχαμε να μιλήσουμε για τα «παιδιά» που έφαγαν ξύλο;
Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ από τη βία είναι η άρνηση της ενηλικίωσης…

Η δομή της ελληνικής κοινωνίας, των πολιτικών μας και της ελληνικής οικογένειας ως φυτώριο αιωνίως ανήλικων, ανευθυνουπεύθυνων τέκνων.

Κι αυτό βία είναι. Ευθύβολη μπουνιά στα μάτια των παιδιών μας, για να μη βλέπουν ξεκάθαρα, να μη διακρίνουν «ευθύνες» που προκύπτουν από πράξεις και έμμεσα να εφησυχάζουν ότι θα χωθούν σε μια αγκαλιά (εξίσου ενηλικοανήλικη) που σπεύδει στο πλευρό τους να φωνάξει «Είμαι περήφανη για το γιό μου» και αυτόματα να μας ζητήσει συμπαράσταση καθώς «τα παιδιά είναι χτυπημένα».

Ακολουθούν οι καλύτεροι δικηγόροι υπεράσπισης.

Θυμάμαι την Παυλίνα Νάσιουτζικ.

Τα μελαγχολικά μάτια της στοίχειωσαν τη γενιά μου μέσα από τεράστιους τίτλους εφημερίδων.

Τη θυμάμαι λυσσαλέα να επιμένει στην αθωότητα του πατέρα της, να μπαίνει ασπίδα προστασίας, να προτάσσει το στήθος της, να εξοικειώνεται με φυλακές, βία, αίμα, δάκτυλα προτεταμένα που «τους» έδειχναν οικογενειακώς.

Ζόρικος αγώνας! Ήταν «παιδί»…

Μετά από πολλά πολλά χρόνια, διάβασα το βιβλίο της που αναφέρονταν στη μαύρη εμπειρία εκείνων των χρόνων…

Κακοφροντισμένη, αιώνια αιμορραγούσα πληγή ήταν το συμπέρασμά μου και θυμάμαι είχα κλείσει το βιβλίο πριν το τέλος, συμπονώντας την.

Προχθές είδα τον γιό της μαζί με άλλους «επαναστάτες».

Καμιά φορά η δική μας πληγή, ο δικός μας θυμός παραδίδετε ως βόλι στα χέρια του παιδιού μας να «καθαρίσει» σε μια «παράνομη, σάπια και άνομη κοινωνία» όπως του την «συστήσαμε».

Μέτρα άμετρα. Κανόνες άκυροι. Σταθμά να «παίζουν». Ηθικές αξίες ζέρσει …

«Τα παιδιά, τα παιδιά»…

κ. Νάσιουτζικ ειλικρινά λυπάμαι για πολλά.

Εκλάβετε το κείμενό μου σαν μια γονεϊκή αγωνία μήπως πράξουμε αντίστοιχα λάθη. Μήπως παραδώσουμε βόλι θυμού, με επαναστατική επικάλυψη «Η ΤΑΝ» αποκρύπτοντας και από τους εαυτούς μας το ενδεχόμενο του θανάτου που εσωκλείει το Η ΕΠΙ ΤΑΣ…Η βία γεννάει βία… Πόνο…

Κρίμα!...

Για «Τα παιδιά» όλων… 

Ρέα Βιτάλη
Protagon