Κάθε χώρα έχει τα παπαγαλάκια που της αξίζουν.

Παρακολουθώ εδώ και μέρες τον κακό χαμό που γίνεται στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο, αλλά και στις παρείστικες συζητήσεις, σχετικά με την περίπτωση των νεαρών ληστών (τρομοκρατών) που συνελήφθησαν, και μάλιστα συμμετέχω κι εγώ με τις διάφορες τοποθετήσεις μου.

 Ή όλη υπόθεση θα ήταν ξεκάθαρη και απλή, αν αντί για γόνους και βλαστάρια από τα βόρεια προάστια της Αθήνας, οι συλληφθέντες  ήταν απλά κάποιοι Γεωργιανοί ή Τσετσένοι κακοποιοί.

Τότε όλοι μα όλοι οι συμπατριώτες μας θα έλεγαν μπράβο στην αστυνομία, και ότι κακώς δεν τους έριξαν και καμιά μπάτσα παραπάνω (εκτός από τους φιλεύσπλαχνους επαγγελματίες ανθρωπιστές των συνιστωσών δηλαδή).

Έλα όμως που η «ανθρωπιά» και η πλέρια δημοκρατικότητά μας, έρχεται στο προσκήνιο μόνο όταν πρόκειται για εσωτερικό μας αλληλοφάγωμα.

Είμαστε αδελφοφάδες, πώς να το κάνουμε;

Δεν πα να είχαν καλάσνικοφ;

Δεν πα να κάνανε ληστεία τραπέζης;

Δεν πα να πήραν όμηρο;

Δεν πα να προσπαθούσαν επί ώρες να διαφύγουν;

Δεν πα να δηλώνουν αμετανόητοι, και να φτύνουν δεξιά και αριστερά κατά την προσαγωγή τους;

Όχι. Όλα αυτά δεν μετράνε, από τη στιγμή που οι ίδιοι δήλωσαν «επαναστάτες» και αιχμάλωτοι πολέμου, και αμέσως τα διάφορα παπαγαλάκια ξεκίνησαν εργολαβικά την αποστολή δικαίωσης τους,  και την ηρωοποίησή τους…

Μπροστά στον διάσημο δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου, εγώ δεν είμαι παρά μια ερασιτεχνική παρανυχίδα.

Διαβάζοντάς όμως ένα άρθρο του (στο Lifo) μου γύρισαν τα μυαλά.

Άντε να καταλάβω την μαμά Ρωμανού ότι ο γιος της είναι λαϊκός ήρωας, ή και τον μπαμπά Μπουρζούκου ότι ο δικός του είναι η μετεμψύχωση του Ιησού και του Τσε σε ένα… γονείς είναι.

Αλλά να μας λέει εμμέσως κι ο Κούλογλου ότι τα παιδιά δεν φταίνε, αλλά φταίει η άτιμη η κοινωνία, πάει πολύ.

Ούτε ταινία του Ξανθόπουλου (φτωχός Αρίστος) και του Παπαμιχαήλ (φτωχός Γιακουμής) να ήταν η όλη κατάσταση.

Και μάλιστα, αφήνεται να εννοηθεί ότι ο βασικός λόγος της οργής του ενός από τα «παιδιά», που τον έκανε επαναστάτη (ληστή λέω εγώ) είναι το ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία του 15χρονου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό. Και εκεί γύρισε το μυαλό του…

Με αυτό όμως το σκεπτικό, κι εγώ που είδα φίλο μου κάποτε να σκοτώνεται σε τροχαίο, θα έπρεπε να αρχίσω να βάζω βόμβες στις αντιπροσωπείες και στις μάντρες αυτοκινήτων.

Για έναν άλλο φίλο μου που τον σκότωσαν τα ναρκωτικά, θα έπρεπε να αρχίσω να σκοτώνω γιατρούς και φαρμακοποιούς…  

Μη μου πείτε τι σχέση έχουν αυτοί με τα ναρκωτικά, διότι θα ρωτήσω κι εγώ τι σχέση έχει η τράπεζα στο Βελβεντό με την δολοφονία του νεαρού στην Αθήνα το 2008!

Και εν πάση περιπτώσει, αν έχει δίκιο ο Κούλογλου, τότε κάθε αρνητικό βίωμα στην παιδική ή εφηβική μας ηλικία θα έπρεπε (δικαιολογημένα κατά κάποιους) να μας οδηγήσει σε βίαιες αντιδράσεις, σε διάπραξη εγκλημάτων, και μάλιστα να θεωρούμαστε και λαϊκοί ήρωες από πάνω!

Δηλαδή τις σφαλιάρες και τις βεργιές που έχω φάει (λόγω ηλικίας) στο σχολείο όταν ήμουν μικρός, θα έπρεπε μήπως να τις εξαργυρώσω με βόμβες και απαγωγές;

Θα τρελαθούμε τελείως;

Κάποτε, όταν χτυπούσε τους στόχους της η ΕΟ17Ν, πολλοί (και εγώ) την επικροτούσαν, επειδή κάλυπτε ένα κενό που υπήρχε στους θεσμούς. Οι βασανιστές της χούντας κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, περιέπαιζαν το σύστημα, και ως εκ τούτου ήρθαν κάποιοι vigilante και «αποκατέστησαν» μια αδικία.

Ως εκεί.

Θα μου πείτε που ήταν όλα αυτά τα γενναία παλικάρια επί χούντας;

Γιατί περίμεναν τον κοινοβουλευτισμό για να δράσουν ηρωικά;

Και θα έχετε δίκιο.

Αν λοιπόν η 17Ν με τα όποια «δίκια» της και τα όποια άλλοθι της, είναι κατακριτέα και καταδικαστέα, τα πιτσιρίκια με τα καλάσνικοφ, που λόγω ηλικίας μεγάλωσαν σε μια Ελλάδα λούνα παρκ, και που ούτε μισή σφαλιάρα δεν έφαγαν από ξινισμένο δάσκαλο στο σχολείο, τι είναι;

Τι σόι επανάσταση κάνουν ληστεύοντας και απαγάγοντας … οδοντίατρο;

Και μάλιστα, το χειρότερο είναι ότι τα εν λόγω μπουμπούκια όχι μόνο δεν έκαναν καμία μα καμία πολιτική πράξη, όχι μόνο δεν έστειλαν κανένα πολιτικό κείμενο… αλλά απλά πήραν τα όπλα για να ληστέψουν τράπεζα!

Πω πω επαναστάτες!

Πω πω ιδεολόγοι!

Κανονικοί Τουπαμάρος δηλαδή.

Το Φωτισμένο Μονοπάτι (της βλακείας).

Και όμως, ακόμη και αυτή την ξεκάθαρα απολιτίκ εγκληματική τους δραστηριότητα, έρχονται τα διάφορα παπαγαλάκια και την επικροτούν, αναγάγοντας τα ανεγκέφαλα καλομαθημένα παιδάκια σε ένα είδος Ρομπέν των Αστών.

Ε λοιπόν, το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι μαζί με όλα τα άλλα, τελικά έχουμε και τα παπαγαλάκια που μας αξίζουν….

Strange Attractor