Ο Αλέξης, υπερασπιστής της νομιμότητας!!!!!!!

Πρόκειται για μια ιδιαίτερα φορτισμένη ημέρα καθώς ένας νέος άνθρωπος έπεσε νεκρός από τα χέρια ενός φασίστα.

Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός και σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ καιρό καθώς έχει ευρύτατες πολιτικές διαστάσεις.

Μην απορήσετε αν το συγκεκριμένο γεγονός αλλάξει την πολιτική ατζέντα αλλά και τους συσχετισμούς που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία.

Ο Έλληνας εξοργίζεται, βρίζει, σιχτιρίζει τους πολιτικούς και στρέφεται στα άκρα για να τους τιμωρήσει, όμως, είναι και βαθύτατα δημοκράτης.

Και τέτοιες δολοφονίες δεν τις ανέχεται.

Τι απέγινε άραγε η γενιά των καταλήψεων;

Με αφορμή την ανάρτηση  (εδώ)  που ανεβάσαμε χθες, και που αφορούσε στις αναμνήσεις και στα βιώματα κάποιων που συμμετείχαν στην περίφημη «γενιά των καταλήψεων», αυτής δηλαδή που ανέδειξε τον πολιτικό γίγαντα Αλέξη, με πήρε τηλέφωνο ο εμφανώς προβληματισμένος φίλος μου ο Άκης, και μου έθεσε μερικά ζητήματα.

Ήταν, λέει, κι αυτός μέλος των «θρυλικών» δεκαπενταμελών μαθητικών συμβουλίων, που είχαν βάλει τότε σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το βάθεμα της δημοκρατίας, και τον ερχομό του αληθινού σοσιαλισμού στη χώρα!

16χρονος επαναστάτης, πρωτεργάτης των κινητοποιήσεων, πλην όμως χωρίς αιτία, όπως ο ίδιος παραδέχεται σήμερα με μια θλίψη στη φωνή του…

Αλέξης: Όταν ο κυνισμός συναντά την αγραμματοσύνη…

«Σημειό...», είπε πρώτα ο πρόεδρος.

«Σημασιό...», δοκίμασε αμέσως μετά.

Είδε ότι δεν του έβγαινε κανένα από τα δύο, ίσως γιατί δεν ήξερε ακριβώς τι σημαίνει «σημειολογία» και τι «σημασιολογία»· οπότε, το έπιασε από την αρχή: «Δευτερεύουσες γεγονότα», είπε και συνέχισε.

Κατάλαβε άραγε την ασυμφωνία γένους μετοχής και ουσιαστικού;

Μήπως κατάλαβε, αλλά έκρινε ότι δεν είχε σημασία να διορθώσει το λάθος του;

Και τι από τα δύο άραγε θα ήταν το χειρότερο: η άγνοια των κανόνων της γλώσσας ή μήπως η περιφρόνησή του γι’ αυτούς;

Στο «σχολειό» από το οποίο πέρασε ο Αλέξης Τσίπρας τέτοιου τύπου διακρίσεις μάλλον δεν τον απασχόλησαν ιδιαιτέρως - ίσως και ποτέ.

Αυτός δεν διάβαζε. Αγωνιζόταν...

Ο νόμος του Λυντς σε μετάφραση…

H κυρία που κλωτσάει το κορίτσι εκπροσωπεί ένα σημαντικό μέρος των πολιτών αυτής της  χώρας.

Εξάλλου και μόνο το γεγονός ότι το κάνει σε ένα από τους πιο διάσημους, πολυσύχναστους και ακριβότερους δρόμους της πρωτεύουσας είναι ενδεικτικό.

Το σουλούπι, τα ρούχα, τα παπούτσια και το περιοδικό μόδας που κρατάει υποδηλώνουν με το πιο εμφατικό τρόπο ότι ένα τμήμα της μεσαίας τάξης «υποφέρει» για την Αλεξάνδρεια που έχασε και μαζί μ’ αυτή χάνει και τη ψυχραιμία του.

Κρατισμός: Η πρώτη ύλη της διαφθοράς.

Με αφορμή την δίκη και την σχετική απολογία του πάλαι ποτέ ισχυρού άνδρα του ΠΑΣΟΚ και του ελληνικού σοσιαλισμού κ. Άκη Τσοχατζόπουλου, απεφάσισε στην διάρκεια της θερινής ανάπαυλας να ασχοληθώ με έναν άγνωστο στην Ελλάδα Βρεταννό γιατρό και φιλόσοφο, τον Μπερνάρ Μαντεβίλ.

Η ανάγνωση πριν αρκετά χρόνια του βιβλίου του «Ο Μύθος των Μελισσών», που κυκλοφόρησε στις αρχές του 18ου αιώνα, με είχε εντυπωσιάσει γιατί ο συγγραφέας έφερνε στο προσκήνιο μία διάσταση της ζωής σε ένα μελίσσι, που στην εποχή της είχε χαρακτηριστεί προκλητική.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριζε ότι η διαφθορά που επικρατεί στο «βασίλειο των μελισσών» είναι παράγοντας ευημερίας και δημιουργίας, γιατί στην ουσία αποτελεί μία μορφή ελευθερίας.
Αυτή την προσέγγιση της διαφθοράς συμμερίζονται στις μέρες μας ο Καναδός θεωρητικός του αναρχο-φιλελευθερισμού και οικονομολόγος καθηγητής Πιερ Λεμιέ και ο Γάλλος υφηγητής φιλοσοφίας Γκασπάρ Κενινγκ, συγγραφέας του βιβλίου «Οι διακριτικές αρετές της διαφθοράς» (εκδ. Grasset).

Οι συνδικαλιστοπατέρες και οι … κυριλέ!

Κάποιες προσωπικές μου δουλειές με έφεραν χθες το μεσημεράκι στο κέντρο της πόλης, όπου έπεσα πάνω στο εκπαιδευτικό συλλαλητήριο. 

Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, διοικητικοί των πανεπιστημίων, αρκετοί φοιτητές, διαδήλωναν στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης κατά της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, που χτυπούν την πόρτα των μέχρι τώρα ιερών και ανέγγιχτων επαγγελματικών κλάδων του στενού πυρήνα του ελληνικού δημοσίου.

Περπάτησα για μερικές εκατοντάδες μέτρα δίπλα τους, παρατηρώντας φάτσες και μορφασμούς, ακούγοντας τα συνθήματά τους, διαβάζοντας τα πανό και τις προκηρύξεις που μοίραζαν στους περαστικούς.

Και μετά το μνημόνιο τι;

Αν ο κ. Αλέξης Τσίπρας θέλει να γίνει πρωθυπουργός για να καταργήσει το Μνημόνιο, τζάμπα παιδεύεται.

Το Μνημόνιο μετά τον Μάιο του 2014 δεν θα υπάρχει με καμιά κυβέρνηση.

Τότε θα δοθεί η τελευταία δόση των δανεικών από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους και το ΔΝΤ, οπότε αντίο τρόικα, αντίο άγχος των ελέγχων κι αντίο δόσεις.

Η Ελλάδα θα έχει πολλές υποχρεώσεις, αλλά θα συνεχίσει να έχει τη δυνατότητα να βγει στις αγορές.

Να σημειώσουμε ότι και σήμερα ουδείς την εμποδίζει να βγάλει ομόλογα, απλώς κανείς δεν τα αγοράζει με επιτόκιο κάτω του 10%, κάτι που τα κάνει ασύμφορα για τη χώρα.