24.1.18

Everybody Hurts...

R.E.M.






Είναι τρελός ο στρατηγός;

Το ζήτημα ετέθη –με τη μορφή του γνωστού συνθήματος των ποδοσφαιρικών γηπέδων, όχι ως ερώτημα– τουλάχιστον πέντε φορές από το πλήθος του συλλαλητηρίου της Κυριακής, όσο μιλούσε ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος· και, πάντως, στον ίδιο άρεσε. Την πρώτη φορά που ακούστηκε, εκείνος αντέδρασε γελώντας τόσο εγκάρδια, ώστε προς στιγμήν να είναι αφοπλιστικός με τη γνησιότητά του.




Ο στρατηγός ήταν εμφανώς κολακευμένος από το πλήθος που τον αποθέωνε ως τρελό – με την έννοια του ωραίου τρελού. Την τελευταία φορά που έπεσε το σύνθημα από το πλήθος, ο στρατηγός δεν άντεξε και ένωσε τη δική του φωνή μαζί τους: «Ναι! Είναι τρελός ο στρατηγός!»…



Ο βασιλιάς είναι γυμνός…

Τι ακούγαμε μέχρι τώρα; Πως ο Τσίπρας είναι μακιαβελικός. Πως έχει κρυμμένους άσσους στο μανίκι. Πως είναι μέγας τακτικιστής και πως είναι το αγαπημένο παιδί των ξένων δυνάμεων καθώς δίνει λύσεις στους ξένους εταίρους καθώς «περνάει τα πιο σκληρά μέτρα αναίμακτα». Πως για κάθε δυσκολία έχει τη λύση.




Να όμως που  ο βασιλιάς με το Μακεδονικό ζήτημα αποδείχθηκε γυμνός. Σαν το παραμύθι ένα πράγμα…

Vox populi…

Στο In the Darkest Hour η σκηνή που έγραψε ήταν εκείνη που ο Ουίνστον Τσόρτσιλ επειδή έχει κίνηση στον δρόμο αναγκάζεται να πάρει τον υπόγειο σιδηρόδρομο για να πάει στην Βουλή. Τον κοιτάνε, αρχίζει επιφυλακτικά να μιλάει με τον κόσμο και όταν διαπιστώνει ότι ο βρετανικός λαός θέλει να αντισταθεί, ότι του λένε να μην τα παρατήσει βγάζει τον διάσημο του λόγο. «Θα υπερασπίσουμε το νησί μας με οποιοδήποτε κόστος, θα πολεμήσουμε στις ακτές, στα αεροδρόμια, στα χωράφια και τους δρόμους…».




Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι το γεγονός δεν έγινε ποτέ. Μένει όμως στην μνήμη επειδή είναι η επιτομή της δημοκρατίας. Ο ηγέτης που όπως ο Ανταίος έπαιρνε δύναμη από την γη παίρνει δύναμη από τον λαό για να μεταφέρει την φωνή του στην Βουλή. Την φωνή των sans culotte, που οι πολιτικοί μνημονεύουν αλλά δεν θα ακούμπαγαν ούτε με καλάμι τριών μέτρων…


Αφιππεύσατε…

Πάντα είχα τη πεποίθηση ότι ο Στρατός κι η εκκλησία δεν έχουν καμιά δουλειά στην πολιτική. Κι ο ένας θεσμός και ο άλλος, όσες φορές αναμίχθηκαν –συστηματικά δηλαδή- είχαμε καταστροφικά αποτελέσματα.
Τι να θυμηθούμε; Τις εξαλλοσύνες του 1896-97 (πρωτοστατούσε η «Εθνική Εταιρεία», μια οργάνωση στην οποία δέσποζαν στρατιωτικοί) που οδήγησαν τη χώρα στον ατυχή πόλεμο με τους Τούρκους; 




Τα συνεχή προσκόμματα του Μεταξά – όταν ήταν εν ενεργεία αξιωματικός- στον Βενιζέλο; Τα πραξικοπήματα μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας, που με ελάχιστα διαλείμματα δημοκρατικού πολιτεύματος (στην ουσία βασιλευομένης δημοκρατίας) οδήγησαν στην Ελλάδα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’50 σε διχασμό και ακυβερνησία;