Holes....

Mercury Rev

Του νταβατζή σου η μαχαιριά….

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες μία συζήτηση που είχα με έναν συγγραφέα πριν από δυο-τρία χρόνια.

Είχε αναφέρει πως ποτέ δεν θέλει να ξέρει το βιογραφικό του συγγραφέα πριν διαβάσει ένα βιβλίο, γιατί ξέρει πως αυτό μπορεί να τον επηρεάσει αξιολογικά.

Ότι μπορεί, δηλαδή, αν ο συγγραφέας ήταν μέθυσος, ή φασίστας, ή σίριαλ κίλερ, ή ακόμα χειρότερα δικηγόρος, δημοσιογράφος ή διαφημιστής, να επηρεαστεί αρνητικά πριν καν ανοίξει το βιβλίο.

Μου φάνηκε κάπως παράδοξο.

Μπορείς άραγε να απομονώσεις ένα καλλιτεχνικό έργο από τον δημιουργό του; Μπορείς δηλαδή να διαβάσεις ένα βιβλίο, χωρίς να ξέρεις ποιος το έγραψε, να το λατρέψεις, και μετά να μάθεις ότι ο συγγραφέας του ήταν ένας κακός, απαίσιος, αποτρόπαιος άνθρωπος, και να συνεχίσεις να το λατρεύεις;

Το μεγαλύτερο μυστήριο του διαδικτύου;

Πρόκειται για ένα μυστήριο κρυμμένο μέσα σε ένα άλλο μυστήριο…

Έτσι περιγράφει η εφημερίδα The Telegraph την αινιγματική υπόθεση του Cicada 3301, που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει ικανοποιητικά, αφού κανένας δεν γνωρίζει περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα αίνιγμα, ή μια πρόκληση, σχεδιασμένη να προσελκύσει και να δοκιμάσει τα πιο δυνατά μυαλά του πλανήτη…

ΕΛΑΣ το μεγαλείο σου…

Πηγαίνεις λοιπόν να πάρεις το αυτοκίνητό σου, επειδή το χρειάζεσαι, και δεν το βρίσκεις εκεί όπου θυμόσουν ότι είχες παρκάρει. Νόμιμα.

Όχι μπροστά σε κάδο απορριμμάτων, όχι σε ράμπα για άτομα με κινητικές δυσκολίες, όχι σε γωνία...

Καθώς δεν είσαι από τους τύπους που καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε, σκέφτεσαι ότι μπορεί να μη θυμάσαι καλά - έτσι όπως το κινείς δυο-τρεις φορές τον μήνα, γιατί για να βρεις θέση στάθμευσης στο κέντρο, μετά τις ‘‘εμπνευσμένες’’ παρεμβάσεις του πολυχρονεμένου αντιδημάρχου Αρχιτεκτονικού κτλ., Ανδρέα Κουράκη, πρέπει να είσαι τουλάχιστον κωλόφαρδος (με συγχωρείτε κιόλας)...

Η ΕΛΙΑ, και ο Σύριζα…

Αρκετοί σχολιαστές αναφέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ως δυνάμει Κεντροαριστερά, ασχέτως του ότι ο ίδιος, με βδελυγμία αποκηρύσσει την τιτλοδότηση, αυτοπροσδιοριζόμενος ως Αριστερά και μάλιστα ριζοσπαστική.

Άλλοι πάλι, αγνοώντας θεμελιακές διαχρονίες πολιτικών δεδομένων, λένε πως πλησιάζει η ώρα -και μάλιστα για πρώτη φορά- που ένα γηγενές κινηματικό αριστερό (;) κόμμα, είναι προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας.

Κοινωνία κανιβάλων…

Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν προχθές το βράδυ στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (δεκάδες δημοτικοί αστυνομικοί εισέβαλαν στην αίθουσα του συνεδρίου και επιτέθηκαν σε συνδικαλιστές κατηγορώντας τους για έλλειψη συμπαράστασης – επακολούθησαν φωνές, σπρωξίματα, κυνηγητά) δεν αποτελούν τυχαίο γεγονός, αλλά στοιχείο της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.

Όταν μέλος του προεδρείου αποκάλεσε τους δημοτικούς αστυνομικούς «πρώην συναδέλφους», τον κατηγόρησαν ότι τους προπηλάκιζε όταν εκείνοι έδιναν αγώνα και εν μέσω εντάσεων δήλωσαν ότι «χαρίζουν στους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ τις παχιές καρέκλες και τις βλέψεις για πολιτική καριέρα».

Τέσσερα χρόνια Σαμαράς!

Ο πολιτικός χρόνος συμπιέστηκε επικίνδυνα.

Έχει κανείς την αίσθηση ότι από τον Νοέμβριο του 2009 έχουν μεσολαβήσει όχι τέσσερα χρόνια, αλλά τέσσερις αιώνες.

Η οικονομική κρίση τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού σκηνικού.

Το «παλιό» και το «νέο» συνυπάρχουν, όντας δυσδιάκριτο ποιο είναι το «καλό» και ποιο το «κακό», ποιο το ηθικό και ποιο το νόμιμο, ποιο το προοδευτικό και ποιο το συντηρητικό.

Αν όλα είχαν κυλήσει ομαλά η ΝΔ του Σαμαρά θα διεκδικούσε την εξουσία μόλις τον προηγούμενο μήνα.

Προϋπόθεση βέβαια ήταν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ του 45% να είχε ολοκληρώσει την τετραετία.

Βλέποντας τα πράγματα από μία σχετική απόσταση, είναι απορίας άξιον πως έμεινε κι αυτά τα δύο χρόνια στην εξουσία.

Πολλοί λένε ότι ακόμα κυβερνά, υπονοώντας τους μικρο-μηχανισμούς εξουσίας του ΠΑΣΟΚ που διεκδικούν ρόλους και θέσεις και στις περισσότερες των περιπτώσεων καταφέρνουν το στόχο τους.