The Sad Mafioso...

Godspeed You Black Emperor

Μπάτε σκύλοι αλέστε…

Έχω γράψει πάμπολλες φορές, σε σημείο να γίνομαι κουραστικός, ότι πέρα από την κρίση και την οικονομική ανέχεια, υπάρχουν και χειρότερα πράγματα, όπως είναι η ανομία και η εγκληματικότητα.

Καλώς ή κακώς, η φτώχια συνηθίζεται, και κάποτε μάλιστα ξεπερνιέται.

Ο φόβος όχι.

Και αυτά τα τελευταία χρόνια, η εγκληματικότητα στη χώρα μας έχει φουντώσει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέρους της αστυνομίας.

Και λέω μέρους, διότι πέρα από την ΔΙΑΣ και μερικούς άλλους, οι περισσότεροι αστυνομικοί πετάνε αετό…

Τι όνειρο κι’ αυτό….

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με ένα περίεργο συναίσθημα.

Ένα ψυχικό μπούκωμα.

Κάτι με έπνιγε…

Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.

Στην αρχή το απέδωσα στον παστουρμά που είχα φάει από βραδίς.

Στη συνέχεια όμως, και μετά από έναν δυνατό καφέ και δυο τρία στριφτά τσιγάρα… μου ήρθε!

Αφήνοντάς μου μια άσχημη γεύση σαν… τσουνάμι στα χείλη.

Ήταν ένα όνειρο που είχα δει, και που το είχα ξεχάσει όταν ξύπνησα.

Άλλωστε, θα ξέρετε φαντάζομαι, πως τα όνειρα μας, όσο ζωντανά ή μακρόσυρτα μας φαίνονται, στην πραγματικότητα κρατάνε μόλις μερικά λεπτά.

Είναι η περίφημη φάση REM (rapid eye movement), που λένε και οι επιστήμονες….

Πλειστηριασμοί και εκλογικά μαθηματικά…

Η πρόσφατη ιστορία με τους πλειστηριασμούς αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τον γνωστό κανόνα ότι δηλαδή στις δημοκρατίες οι οικονομικές αποφάσεις που λαμβάνονται δεν ευνοούν κατ' ανάγκη την πλειοψηφία αλλά κυρίως μικρές συμπαγείς ομάδες συμφερόντων.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κόστος μιας οποιασδήποτε απόφασης που ευνοεί μια μικρή ομάδα διαχέεται (στην ευρύτερη κοινωνία) ενώ τα οφέλη συγκεντρώνονται (στην ομάδα).

Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι τα μέλη της ωφελούμενης ομάδας έχουν ισχυρότερα κίνητρα να ενεργοποιηθούν και να υποστηρίξουν την πρόταση σε σχέση με τα κίνητρα που έχουν τα μέλη της ευρύτερης κοινωνίας να ενεργοποιηθούν για να την καταπολεμήσουν.

Ποτ πουρί…

‘Ένα ποτ πουρί από τον πάντα απολαυστικό Στέφανο Κασιμάτη της Καθημερινής:

Κοντεύει ενάμισης μήνας αφότου -μετά βασάνων και κόπων- η κυβέρνηση πέτυχε την υπερψήφιση τροπολογίας του υπουργείου Παιδείας, βάσει της οποίας όσοι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων δεν μετείχαν στην απογραφή θα ετίθεντο αυτομάτως σε διαθεσιμότητα.

Εκατό από αυτούς δεν το έπραξαν μέσα στην προθεσμία, οπότε το υπουργείο έσπευσε να ανακοινώσει ότι όλοι αυτοί εμπίπτουν στην πρόβλεψη της νομοθετικής ρύθμισης.

Οι εκατό όμως δεν ήσαν τυχαίοι.

Επρόκειτο για τους μαχητικότερους συνδικαλιστές της Αριστεράς μεταξύ των απεργούντων διοικητικών υπαλλήλων.

Οσο για τη στάση τους, ήταν η αναμενόμενη: αφού αυτοί προέτρεπαν όλους τους άλλους να μην απογραφούν, πώς θα το έκαναν οι ίδιοι;

Το τέλος της Ευρώπης;

Η συλλογική διάθεση ενός έθνους βουτηγμένου στην οικονομική ύφεση, μοιάζει πολύ με αυτήν της κλινικής κατάθλιψης: Απόγνωση, μοιρολατρία, αναποφασιστικότητα, έλλειψη κινήτρων, και τσαντίλα.

Αυτή είναι η εντύπωση που αποκόμισα μετά το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ιταλία και την Ισπανία, δυο χώρες που γνωρίζω καλά, και τις οποίες έχω επισκεφτεί πολλές φορές.

Ο Αλ Καπόνε, και το … γάλα!

Δεν είμαι επιστήμονας και αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί ειδικά το ελληνικό γάλα παύει να

είναι φρέσκο στην έκτη ημέρα, σε αντίθεση με όλα τα άλλα γάλατα του κόσμου.  Κάτι περισσότερο θα ξέρει ο υπουργός Αγροτιάς που έχει σηκώσει τα άρματα κατά του υπουργού της ρημάδας της ανάπτυξης.

Ούτε σε αυτό δεν μπορούν να τα βρουν στην κυβέρνηση!

Να πληροφορήσω, πάντως,  τους μεν και τους δε ότι την ημερομηνία λήξης στο γάλα την καθιέρωσε πρώτος ο Αλ Καπόνε! 

Ήταν τότε, στα σκοτεινά χρόνια της ποτοαπαγόρευσης.

Ο Αλ Καπόνε προσπαθούσε να νομιμοποιήσει  τα χρήματα από την δράση της εγκληματικής οργάνωσής του και στα πλαίσια αυτά προσπάθησε να αγοράσει στο Σικάγο μία γαλακτοβιομηχανία…

Οι αστοί - βιομήχανοι της πόλης δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα πουλούσαν τα μέσα παραγωγής στους μαφιόζους κι έτσι αρνήθηκαν όλες τις γενναιόδωρες προτάσεις που τους έγιναν.