Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα…

Τέτοιες μέρες πριν από δέκα χρόνια η χώρα ζούσε έναν άλλο, παρόμοιο κάπως με τον σημερινό, Γολγοθά.

Σήμερα ζούμε τις συνέπειες του κορονονοϊού, τότε ζούσαμε τις συνέπειες της κρίσης χρέους.

Τότε μας κυβερνούσε ένας γιος πρώην πρωθυπουργού, και σήμερα μας κυβερνάει ένας ακόμη γιος πρώην πρωθυπουργού.

Τότε ήμασταν όλοι μελανιασμένοι εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας, σήμερα είμαστε εξίσου μελανιασμένοι εξαιτίας της … οικονομικής  ανέχειας, συν τον φόβο του θανάτου και της διασωλήνωσης.

Τότε είχαν περικοπεί μισθοί και συντάξεις, τώρα αναστέλλονται οι λειτουργίες του λιανεμπορίου, των επιχειρήσεων, κλπ, και παράλληλα περικόπτονται μισθοί, που αντικαθίστανται από πενιχρά επιδόματα.

Τότε ο κόσμος διαμαρτύρονταν, δηλώνοντας ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, και οργανώνονταν ως το κίνημα των αγανακτισμένων, τώρα ο κόσμος διαμαρτύρεται δηλώνοντας ΔΕΝ ΤΗΡΩ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ή ΔΕΝ ΕΜΒΟΛΙΑΖΟΜΑΙ και «οργανώνεται» παρτάροντας  σε πάρκα, πλατείες, και δημόσιους χώρους.

Τότε οι μελανιασμένοι δεν πλήρωναν διόδια, τώρα δεν φορούν μάσκα…

Τότε επιβλήθηκαν αυστηρά μέτρα λιτότητας, τώρα επιβάλλονται αυστηρά μέτρα κυκλοφορίας.

Εν ολίγοις, δέκα χρόνια μετά, και υπάρχει μια σαφής ομοιότητα με το τότε στην καθημερινότητα όλων ημών που είμαστε εθισμένοι στους μισθούς μας...