Τέρμα τα ψέματα των συνδικαΛΗΣΤΩΝ.

Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι αυτοί οι λαϊκοί εργατοπατερούληδες των πραγματικά εργαζόμενων ότι μαζί με τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό και την αλά-γκρέκα ροζ αριστερά καταρρέει και το δικό τους παιχνίδι.

 

Και ως υπεύθυνοι της αγανάκτησης όλων των πολιτών θα οδηγήσουν συντομότερα τις κρατικές επιχειρήσεις, που ακόμη λυμαίνονται, στα χέρια των ξένων επενδυτών. 

Η επανάσταση μπορεί να περιμένει.

Σε γενικές γραμμές, καταλαβαίνω την οργή και την αγανάκτηση πολλών συμπατριωτών μας, που εκτόξευσαν τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στο 15-17%, από το παραδοσιακό 3-4% στο οποίο ήταν συνηθισμένος ο εν λόγω πολιτικός συνασπισμός.

 

Καταλαβαίνω επίσης την πικρία και τον φόβο όλων αυτών των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, αλλά και των ανασφαλών πλέον δημοσίων υπαλλήλων, κλπ που του δίνουν δημοσκοπικά ένα 30%.

Ο "πολιτισμός των αστικών λεωφορείων".

Ώρες ώρες με πιάνουν οι «θύμισες», και μου ’ρχονται στο μυαλό διάφορα, τα οποία τα εξορκίζω μοιραζόμενός τα μαζί σας.

Θυμήθηκα λοιπόν πως τη δεκαετία του ’70, όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου στη Θεσσαλονίκη, έπαιρνα κάθε μέρα τέσσερα λεωφορεία.

Δυο για να πάω και να έρθω στο σχολείο, και δυο το βραδάκι για να πάω και να έρθω στο φροντιστήριο. 

Και μάλιστα μιλάω για εκείνα τα παλιά τα καπνογόνα ερείπια του ΟΑΣΘ, που αγκομαχούσαν στην ευθεία, με τον κόσμο παστωμένο σαν σαρδέλες, και τον εισπράκτορα να φωνάζει από το μικρόφωνο «προχωράτε πιο μέσα παρακαλώ…».

Απ’ την ελιά του Πλάτωνα, ως το μετρό.

Μα τώρα είναι εποχές αυτές για να ασχολούμαστε με την ελιά του Πλάτωνα;

Σιγά να μην είχε φτιάξει και ελαιοτριβείο στην περιοχή!

Άσε βρε αδερφέ, υπάρχουν τόσα σημαντικότερα ζητήματα να μας απασχολούν στην καθημερινότητα μας! 

 

Αρκετά πια και μ’ αυτούς τους φιλοσόφους!

Όλο λόγια, ιδέες και θεωρίες, εκ του ασφαλούς, είναι!

Στα πρακτικά θέματα σε θέλω που μιλάει η εμπειρία της ζωής!

Όχι στη χούντα του Σαμαρά.

Προσοχή: Ακολουθεί πολιτική δυσφήμηση

Δεν πάει  άλλο.

Αυτή η κατάσταση δεν αντέχεται.

Αυτή η μαϊμού δημοκρατία.

Αυτό το στρατιωτικό καθεστώς, και η ξένη κατοχή συγχρόνως.

 

Ποιος είναι αυτός ο Σαμαράς, και τι θέλει από εμάς;

Που μας κατσικώθηκε στο κεφάλι, μαζί με τους δυο άλλους εγκάθετους της «τριαρχίας», και μας κυβερνάει με την ισχύ που του δίνουν οι ξιφολόγχες;

Με διάφορα «Αποφασίζομεν και Διατάζομεν»;

Χωρίς να δίνει λόγο στον λαό;

Σαν άλλος μαύρος καβαλάρης;

Που θέλει και να μας ντύσει στο χακί;

Κάντο όπως ο Τσίπρας…

Κι ενώ έτρεμε η ψυχούλα μου μπας και η φωτογραφία της ωραίας Μισέλ Ομπάμα με την κόκκινη εσθήτα, που βάλαμε χθες στις καλλιτεχνικές σελίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών», ενεργοποιούσε πλείστα όσα αντανακλαστικά των αναγνωστών μας (αντιαμερικανικά, αντικαπιταλιστικά, αντικαταναλωτικά), ήρθε ο Αλέξης Τσίπρας και με ηρέμησε. 

 Μπορεί να έχασε τον ύπνο του ο Λαφαζάνης, αλλά από χθες εγώ αναπνέω πιο ελεύθερη.

Έγινα επιτέλους μια ισότιμη πολίτις αυτής της χώρας.

Μπορώ να κυκλοφορώ με το κεφάλι ψηλά.

Μέχρι που σκέφτομαι να αρχίσω και πάλι τις πολιτικές συζητήσεις, που τον τελευταίο καιρό τόσο απέφευγα.

Πού να τσακώνομαι τώρα…

Ας εξηγήσω, όμως, τι εννοώ, γιατί το ‘ριξα στους γρίφους. 

Τσιφτετέλι

Τσιφτετέλι....   από τις Τρύπες!