Chapter 24...

Pink Floyd

Η απομάγευση της εξουσίας…

Μα είναι ποτέ δυνατόν; Είναι δυνατόν να χάσει ποτέ η εξουσία τη μαγεία της, τη σαγήνη της, την ιδιαίτερη της λάμψη; Ίσως το πιο ισχυρό αφροδισιακό της εξουσίας να είναι αυτή η ιδιαίτερη άλως που διαθέτει. Μπορεί λοιπόν ποτέ να την απολέσει; Μα τότε θα συνέβαιναν τα ύστερα του κόσμου όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος Μήτια Καραγάτσης.

Έχουμε ξαναπεί ότι η εξουσία τελικά είναι εξουσία είτε με δεξιό είτε αριστερό πρόσημο. Όσο κυνικός και αν είναι αυτός ο σολιψισμός, όσο απογοητευτική κι αν φαίνεται μια τέτοια διαπίστωση, δυστυχώς συνιστά την πιο πικρή πολιτική αλήθεια. Δείτε τους Συριζανέλ που σήμερα  κυβερνάνε με τον τρόπο που παλιά κατήγγελλαν, δηλαδή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και με τους «μισθωτούς» της Βουλής σε διακοσμητικό ρόλο…

Η ανάπτυξη του Τσίπρα ως νερό του Καματερού…

Σαν βόμβα έσκασε σε ολόκληρο τον κόσμο η είδηση της στυγερής δολοφονίας της Αγγλίδας βουλευτού των εργατικών.

 

Νάτη η ανάπτυξη ... την βλέπετε;

Μία νέα γυναίκα χάνει άδικα και απάνθρωπα της ζωή της γ' αυτά που πιστεύει, δύο μικρά παιδιά χάνουν τη μητέρα τους κι ένας σύζυγος τη γυναίκα του, μια εκλογική περιφέρεια χάνει τη βουλευτή της και, ταυτόχρονα, το πιο κρίσιμο δημοψήφισμα στη μεταπολεμική Ευρώπη χάνει την αυθεντικότητα και τον προσανατολισμό του: οι Βρετανοί δεν χάνουν ούτε την ψυχραιμία τους ούτε μπερδεύονται εύκολα, όμως, από την άλλη πλευρά, είναι βέβαιο ότι ουδείς μπορεί να μετρήσει την πραγματική επίδραση που θα έχει αυτό το φρικτό έγκλημα στο δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης για την παραμονή ή μη της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξίσου βέβαιο είναι ότι δεν θα μάθουμε ποτέ το πώς φτάσαμε σε αυτό το έγκλημα. Το τι ήταν εκείνο που όπλισε πραγματικά το χέρι του δολοφόνου…

Η ελευθερία του Τύπου κινδυνεύει!

Σκούρα τα πράγματα για την υπόθεση που ονομάζεται ελευθερία του Τύπου. Το ελληνικό χωριό αναστατώθηκε από τις διαγραφές / επιπλήξεις «λειτουργών της ενημέρωσης» (με αφορμή τη στάση τους στο γεμάτο ουσία δημοψήφισμα του ΝΑΙ και ΟΧΙ) από την έγκριτη Ένωσή τους, την ΕΣΗΕΑ – τη σημαντική αυτή Ένωση. Κατήγοροι και κατηγορούμενοι, διαγράφοντες και διαγραφόμενοι, επιπλήττοντες και επιπληττόμενοι, συγκλονισμένοι, αγανακτισμένοι, προέβησαν σε ανελέητες καταγγελίες· με το κοινό, αφυπνισμένο ως συνήθως, να παίρνει κι αυτό θέση, τασσόμενο υπέρ του ενός και κατά του άλλου, σε μια σύγκρουση που πιστεύει ότι το αφορά.

Από τη μία, οι (εκλεγμένοι από τους ίδιους τους δημοσιογράφους) συνδικαλιστές κόπτονται –υποτίθεται– για την παραβίαση  της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ενώ οι διαγραφές / επιπλήξεις ουσιαστικά γίνονται με μόνο κίνητρο την ιδεοπληξία τους ενάντια στο φάντασμα του «νεοφιλελευθερισμού» που μονίμως βλέπουν μπροστά τους. Και από την άλλη, τα πειθήνια γκαρσόνια της ενημέρωσης που παριστάνουν τους δημοσιογράφους (οι σταρλετίτσες του εγχώριου ενημερωτικού βαριετέ), ξεκωλιασμένα έως αιμορραγίας από τους εργοδότες τους, ωρύονται –δήθεν– για τον βιασμό της ελευθερίας του Τύπου, ενώ βιασμένα είναι κατ’ αρχάς τα ίδια –και μάλιστα κατά συρροήν– από τα αφεντικά τους, ώστε να φέρνουν εις πέρας τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί για ένα γλίσχρο (πλέον) μεροκάματο...

Ο Σαμαράς δεν μίλησε στο βρόντο…

«Δεν μας αφορούν και δεν συζητάμε μεταγραφές βουλευτών από άλλα κόμματα» ήταν η δήλωση του Κούλη, μετά το ντόρο που προκάλεσε η αναφορά Σαμαρά στους «πραγματικούς μεταρρυθμιστές από τη Δεξιά ως την Κεντροαριστερά», μεταξύ των οποίων είναι η Διαμαντοπούλου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος και ο Μανιάτης, με τους τρεις τελευταίους να είναι στελέχη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Τι άλλο θα μπορούσε να πει ο Κούλης; Οτι καλεί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ενταχθούν στη ΝΔ; Η ουσία δε βρίσκεται, λοιπόν, σ' αυτή την τυπική δήλωση, αλλά στο ότι δεν αποδοκίμασε -έστω και χαλαρά, έμμεσα- τον Σαμαρά, που εμφανίστηκε να του υπαγορεύει πολιτική τακτική.  «Εγώ δεν βάζω φίμωτρο σε κανέναν» δήλωσε αυτοπροσώπως ο Κούλης, σημειώνοντας ότι ο Σαμαράς, ως πρώην πρωθυπουργός, «έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του» και να επιδιώκει δικαίωση της πρωθυπουργικής του θητείας…

Ο αληθινός σοσιαλισμός της Βενεζουέλας…

Εχει ειπωθεί ότι αν επιβληθεί ένα σοσιαλιστικό καθεστώς στην Σαχάρα πολύ γρήγορα θα εκλείψει η άμμος. Αυτή η γενίκευση όπως κάθε γενίκευση ενέχει μια δόση υπερβολής. Η Βολιβία του Εβο Μοράλες και (σε μικρότερο βαθμό) ο Ισημερινός του Ραφαέλ Κορέα έχουν να επιδείξουν τα τελευταία δέκα χρόνια ρυθμούς ανάπτυξης που θα τους ζήλευαν τα περισσότερα κράτη της Ευρωζώνης.

Ομως το ρητό περί Σαχάρας αρμόζει απόλυτα στην Βενεζουέλα. Μια από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο με απίστευτο ορυκτό πλούτο και αγροτοκαλλιέργειες σήμερα βρίσκεται σε τραγική οικονομική κατάσταση  με έλλειψη φαρμάκων, άδεια ράφια στα σουπερμάρκετ, καθημερινές περικοπές στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος –παράλληλα με επίπεδα εγκληματικότητας και δολοφονιών που είναι τα υψηλότερα στον κόσμο…