Το ηθικό χάσμα της Ευρώπης.

Τα οικονομικά, λένε, στη Γερμανία, είναι κλάδος της φιλοσοφίας της ηθικής.

Η ανάπτυξη είναι η ανταμοιβή της φρόνιμης συμπεριφοράς.

Η αποφυγή χρεών, και η λιτή διαβίωση είναι αρετές.

Για αυτό και σύμφωνα με αυτή την άποψη, η επιδίωξη της ανάπτυξης μέσω της αύξησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων θεωρείται το άκρον άωτον της ανηθικότητας.

Τα οικονομικά στην Ελλάδα είναι κάπως διαφορετικά.

Εκεί αποτελούν κλάδο της προσωπικής επιτηδειότητας του καθενός.

Κάποιες ηθικά φορτισμένες λέξεις της αγγλοσαξονικής σχολής όπως η λέξη «διαφθορά» και η λέξη «ευνοιοκρατία» υπάρχουν και στο ελληνικό λεξιλόγιο, πλην όμως η υπακοή στους κανόνες αποτελεί για τους Έλληνες μια μορφή ηλιθιότητας.

Αν οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, τότε ποιος ο λόγος της προσωπικής ακεραιότητας;

Οι Έλληνες θεωρούν πιο βολικό να εμπιστεύονται το φακελάκι και το ρουσφέτι, παρά να μπερδεύουν την ηθική με την υλική ανάπτυξή τους.

Επάγγελμα... αυτοφωράκιας!

Όταν τα πράγματα σκουραίνουν και εισβάλλει η αστυνομία, το αφεντικό εξαφανίζεται αλλά πάντα εκεί είναι ο επαγγελματίας αυτοφωράκιας, αυτός που εμφανίζεται ως υπεύθυνος της επιχείρησης και περνά την λαίλαπα του αυτοφώρου.

Κι όμως πρόκειται σχεδόν για επάγγελμα, με αμοιβή περί τα 100 ευρώ τη φορά.

Το προφίλ του αυτοφωράκια περιγράφει μοναδικά το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων:

Η σημασία του ταξιδιού Σαμαρά στην Ουάσιγκτον.

Ο Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, βρίσκεται ήδη στις Ηνωμένες Πολιτείες, για συνάντηση με τον αμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα, και επαφές – συναντήσεις στη Νέα Υόρκη.

Ήδη διάφοροι δήθεν αναλυτές ορμώμενοι από αντιπολιτευτικό αίσθημα έχουν βιαστεί να χαρακτηρίσουν την επίσκεψη αυτή ξεπέταγμα και άνευ ουσίας.

Ακόμα και κόμματα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τα οποία κατέχουν και ρόλο θεσμικό έχουν προχωρήσει σε απαξιωτικά σχόλια, όταν μόλις πριν λίγους μήνες, έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να διαφημίσουν επίσκεψη του δικού τους προέδρου στην Ουάσινγκτον.

Για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα κάποιοι λόγω άγνοιας χάνουν την ουσία του εθνικού συμφέροντος, προσκυνώντας το βραχύ και μικρόψυχο πολιτικό κέρδος.

Αλλά ας μπούμε στην ουσία της επίσκεψης του Πρωθυπουργού και στο γιατί είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για τη χώρα.

Εν τω Αδη ουκ έστι μετάνοια...

Τι συνιστά άγνοια κινδύνου αν όχι οι εξορκισμοί της πολιτικής αστάθειας, όταν αυτή ήδη συντελείται και μάλιστα στην πλέον επικίνδυνη έκφανσή της;

Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων όταν το κόμμα της «Χρυσής Αυγής», και οι ναζιστικές πρακτικές του, επιδοκιμάζονται φανερά -αλίμονο από πολύ περισσότερους κρυφά- από ένα διαρκώς αυξανόμενο ακροατήριο;

Φιλοσοφούμεν γαρ μετ’ ευτελείας…

Στη χώρα των δέκα εκατομμυρίων φιλοσόφων, ποιητών, πολιτικών και οικονομικών αναλυτών, το κοινό των δύο χιλιάδων που συγκεντρώθηκε στο Ηρώδειο για να εγκαινιάσει το συνέδριο φιλοσοφίας δεν φαντάζει υπερβολικό.

Η πρώτη ημέρα βέβαια δεν ήταν ημέρα βαριάς σκέψης. 

Ο κ. Παναγιωτόπουλος προσπάθησε να ανεβάσει κάπως το επίπεδο, οι συγκεντρωμένοι φιλόσοφοι όμως, οι οποίοι εμφανώς διαφωνούσαν με τις απόψεις του περί Πλάτωνος, τον αποδοκίμασαν, του ζητούσαν να τελειώνει και γενικώς έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αποδείξουν ότι φιλοσοφούν μεν μετ’ ευτελείας, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους.

Εντέλει όλοι ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες του ρόλου τους.

Και ο υπουργός Πολιτισμού μίλησε για τη χώρα όπου γεννήθηκε ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, και το κοινό τον αποδοκίμασε.

Η Ελλάδα του Κιάμου… η Ελλάδα της πλάκας.

Θα μπορούσε κανείς να βρει μία αναγκαιότητα στις λεγόμενες  διαρθρωτικές αλλαγές και να πει  ότι, έστω και μέσα από σκληρά, επώδυνα  και άδικα μέτρα βγαίνει κάτι καλό, ότι δημιουργείται ένα πιο  «αποτελεσματικό», πιο «οργανωμένο», πιο «σύγχρονο» και πιο «δίκαιο» κράτος, ας πούμε – με όλη τη δυνατή ανοχή παρακαλώ στη χρήση των  παραπάνω εννοιών, για το όφελος της  συζήτησης.

Θα μπορούσε κανείς να βρει μία αναγκαιότητα στις λεγόμενες  διαρθρωτικές αλλαγές και να πει  ότι, έστω και μέσα από σκληρά, επώδυνα  και άδικα μέτρα βγαίνει κάτι καλό, ότι δημιουργείται ένα πιο  «αποτελεσματικό», πιο «οργανωμένο», πιο «σύγχρονο» και πιο «δίκαιο» κράτος, ας πούμε – με όλη τη δυνατή ανοχή παρακαλώ στη χρήση των  παραπάνω εννοιών, για το όφελος της  συζήτησης.

Η ιστορία δεν συγχωρεί…

Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μπουν  στο ψυγείο.

Η χώρα έχει εχθρούς, οι οποίοι, δυστυχώς, σε διαλέγουν, δεν τους διαλέγεις.

Δεν λένε, «ε, ας αφήσουμε τους Ελληνες να ορθοποδήσουν οικονομικά, μη μας κακοχαρακτηρίσουν».

Όποιος βλέπει έστω τους τίτλους των δελτίων ειδήσεων ή τυγχάνει λαθραναγνώστης των εφημερίδων στα περίπτερα ξέρει ότι ο κόσμος παραμένει μια άγρια ζούγκλα.

Πίσω από την «πολιτικά ορθή»  διπλωματική γλώσσα και τους διεθνείς οργανισμούς, απόλυτη άρχουσα παραμένει η δύναμη.

Η γενιά του Αλέξη είναι επιτέλους έτοιμη να μας κυβερνήσει!

Στη δεκαετία του 1970, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν ακόμη αρκετά αυστηρή, η πειθαρχία σχετικά αυστηρή, και οι καλοί βαθμοί δίνονταν με το σταγονόμετρο.

Χαρακτηριστικά, όταν εγώ τελείωσα το λύκειο το 1978, το απολυτήριό μου έγραφε 13, και 3/13!

Ο απουσιολόγος της τάξης, που ήταν σπασίκλας και κοράκι (σήμερα θα τον χαρακτηρίζαμε ultra geek), κατάφερε να πάρει 16!!!!

Παρόλα αυτά, κατάφερα να τελειώσω  πανεπιστήμιο, και να αποκτήσω και μεταπτυχιακό (ο σπασίκλας μπήκε στη Θεολογική, και αν δεν κάνω λάθος κατέληξε παπάς).

Από κάποια φάση και μετά, εικάζω επί Πασόκ , διότι δεν ήμουν εδώ για να το σιγουρέψω, η όποια πειθαρχία λασκάρισε, και το επίπεδο της μάθησης στα γυμνάσια και στα λύκεια έπεσε κατακόρυφα.

Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με ότι συνέβη και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Στα πλαίσια της «πλέριας δημοκρατίας», επήλθε η «πλέρια ισοπέδωση».

Των πάντων…

Φιλελεύθερος σοσιαλισμός.

Ένα από τα λίγα καλά της κρίσης είναι η αναζήτηση.

Έπειτα από πολλά χρόνια, θα λέγαμε, «ιδεολογικής μακαριότητας» οι πολίτες αναζητούν σε μεγαλύτερο βάθος τα αίτια της τωρινής τους κατάστασης.

Οι περισσότεροι νιώθουν ότι εύκολοι αφορισμοί, «δεν υπάρχει κράτος...», «για όλα φταίνε οι πολιτικοί...», «εμπρός της γης οι κολασμένοι...» κ.ά. δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτό που ζούμε.

Ότι η πραγματικότητα μπορεί να περιλαμβάνει τα παραπάνω, αλλά δεν είναι επαρκής απάντηση.

Αντιθέτως, η πολιτική είναι πιο σύνθετη από όσα φωνασκούν οι παντός χρώματος λαϊκιστές.

Αυτή η μεταστροφή εμφανίζεται ανάγλυφα και στη βιβλιοπαραγωγή.

Στα ράφια των βιβλιοπωλείων εμφανίζονται πλέον και βιβλία που παλαιά θα τα ονόμαζαν «νεοφιλελεύθερα» ή στην καλύτερη περίπτωση «ρεφορμιστικά».

Στη χορεία των τελευταίων ανήκει και το πόνημα του Κάρλο Ροσέλι «Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός» που επανεκδόθηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις (πρωτοκυκλοφόρησε 2005 από τις εκδόσεις Κούριερ).

Πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας (μύθοι και πραγματικότητες).

Όταν η πτωχή πλην τίμια (κατά βάθος) και πάντως σίγουρα εξωτική χώρα μας εισήλθε στον αστερισμό της πτώχευσης, και συνακόλουθα του μνημονίου (που σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος διαχείρισης της πτώχευσης, άλλο το ζήτημα αν είναι και πόσο ορθός) το 2010, έγινε πολύ σύντομα φανερό ότι ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της νέας κατάστασης θα ήταν οι ουκ ολίγοι και φρέσκοι ακόμα δανειολήπτες στεγαστικών δανείων που μεγάλο μέρος εξ’ αυτών δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του με ότι αυτό συνεπάγεται: Κατασχέσεις, πλειστηριασμούς, κλπ.

Με δυο λόγια,  να χάσουν αυτοί οι άνθρωποι το σπίτι τους, που συχνά ήταν η πρώτη και μοναδική κατοικία τους.

Εδώ αξίζει να γίνει μια παρένθεση: Τα στεγαστικά δάνεια είχαν πάρει την ανιούσα ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 90, ενώ με την εισαγωγή του ευρώ το 2003 (ουσιαστικά απ’ το 2001 με κλειδωμένη την ισοτιμία της δραχμής) και τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια που προσφέρονταν στο κοινό, αυτά έφτασαν σε πρωτοφανή για την Ελλάδα επίπεδα.

Ο οποιοσδήποτε σχεδόν μπορούσε να πάρει ένα στεγαστικό δάνειο, συχνότατα στο 100% της αξίας του σπιτιού που αγόραζε, έχοντας έστω και οριακά τη δυνατότητα να καλύπτει το ποσό της δόσης.

Οι τράπεζες ήταν πρόθυμες να αναλάβουν αυτό το ρίσκο καθώς με την τεράστια ζήτηση που προκαλούσε η χορήγηση αφειδώς τέτοιων δανείων, οι τιμές ανέβαιναν συνεχώς.

Πράγματι, σε 10 χρόνια, απ’ το 1998 μέχρι και το 2008 οι τιμές των σπιτιών, νεόδμητων αλλά και παλιών, μεσοσταθμικά υπερδιπλασιάστηκαν.