Νοσηρότητα και άκρα….

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη: Στην Αθήνα αλλά κι στην επαρχία υπάρχει πρόβλημα με τους παράνομους μετανάστες.

 Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι ηλίθιος κι όποιος το αντιπαρέρχεται συγχέει την νομιμότητα με τις ανθρωπιστικές θεωρίες.

Τα δύο άκρα, χρυσαυγήτες κι αναρχοφασίστες, κάνουν τα πάντα για να δυναμιτίσουν το ήδη τεταμένο κλίμα από κάφρους Ελληναράδες, εξωνημένους κι αδιάφορους πολιτικούς, θεωρητικούς της συνωμοσιολογίας που βρομάει το χνότο τους εκδίκηση, αμορφωσιά, λογικά σφάλματα, Ιακωβίνους που μπερδεύουν το Δημοκρατικό Ιδεώδες με τηλεοπτική τρομοκρατία, επουράνια θέσφατα αποκάλυψης κι φανατικές διχοστασίες για την κλινική ψυχολογία στις ψυχαναλυτικές επάλξεις.

Οι κάτοικοι των πόλεων κι οι περίοικοι των προαστίων έχουν δίκιο.

Όλα αυτά τα χρόνια ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά με την μετανάστευση.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος ουδείς ασχολήθηκε με το νομικό πλαίσιο.

Κοινώς δεν εφαρμόστηκε ο νόμος.

Οι χρυσαυγήτες αντιπροσωπεύουν τον βάρβαρο Ελληναρά επαρχιώτη που μαχαιρώνει οποιονδήποτε που τολμά να πατήσει τα ιερά χώματα του χωριού του. Μανιάτες, Πυργιώτες κι Βορειοελλαδίτες πιστοποιούν το προφανές με αντιπροσωπευτικό παράδειγμα την Κόρινθο.

Βγαίνω αληθινός για ακόμα μια φορά: δεν είμαστε φιλόξενοι αλλά ξενόφοβοι, δεν είμαστε προσηνείς αλλά απολίτιστοι κι κοινωνικά αμόρφωτοι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες. Μην μπερδεύεστε.

Οι αναρχοφασίστες κι οι σοσιαλφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ κι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ποιούν την νήσσαν.

Ο κ. Παπαδημούλης αρνείται να κηρυχθεί παράνομη η Χρυσή Αυγή.

Μ’ένα σμπάρο δυο τριγόνια.

Από την μία πλευρά οι χρυσαυγήτες με σκοταδιστικό μεγαλείο, κραδαίνοντας μαχαίρια κι λάμες, απειλούν με εμφύλιο, αποφασισμένοι να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου.

Από την άλλη τα αναρχορεμάλια που εκμεταλλεύονται τον κομματικό μεσαίωνα κι την ατολμία, για τα δικά τους οράματα περί κατάλυσης του Κράτους, αποφυλάκισης δολοφόνων ως πολιτικών κρατουμένων, βανδαλισμών σε ό,τι Ωραίο με άλλοθι την προσωπική τους δυστυχία, θυμίζοντας το μίσος του Τρότσκι εναντίον των Δημοκρατικών Θεσμών με χωριάτικο θράσος, μένος κι φροντίδα.

Οι επιγενετικές καταβολές είναι έντονες κι δύσκολα σβήνουν.

Τα παραδείγματα της Αμυγδαλέζας κι της Κορίνθου δηλούν τους ζηλωτές του μπούγιου κι της σφαλιάρας, της ασχετοσύνης κι της εθελοτυφλίας των πολιτικών, με απαραίτητο φολκλόρ την γαλανόλευκη για το δίκιο των αιτημάτων.

Η Χρυσή Αυγή κάνει την βρόμικη δουλειά, οι Ελληναράδες θίγονται για τα στρατά που μετατρέπονται σε χώροι φιλοξενίας κι η ας-την-πούμε Αριστερά ποντάρει στο συναίσθημα των αγωνιστών για ψήφους κι αταβιστικό ακτιβιστικό μονοπώλιο στοργής κι ανιδιοτέλειας, γνωρίζοντας ότι οι επαναστάτες των αβάτων είναι τουλάχιστον εριστικοί, υστερικοί, ενοχικοί κι πανέτοιμοι για πόλεμο διότι φταίει ο καπιταλισμός, η ομοφοβία κι οι φιλελεύθεροι.

Δυστυχώς το πρόβλημα παραμένει κι η αρένα είναι ετερόκλητη, πολυπληθής κι ημιμαθής.

Για το σημερινό χάλι ποιότητας, αναποφασιστικότητας κι δουλοπρέπειας δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί αλλά πρωτίστως εμείς.

Αυτοί που δεν ψηφίζαμε λόγω πόζας, σιχαμάρας, φανατικότητας.

Αυτοί που ψήφιζαν για να διοριστούν οι ίδιοι σε μια θέση με μηδενική ευθύνη κι παχυλά επιδόματα, να βολέψουν το γιο τους, να έχουν την ησυχία τους.

Αυτοί που ψήφιζαν χωρίς ίχνος πολιτικού ήθους αλλά για την πλάκα.

Το κωλοχανείο του μαλλιού της γριάς, του βουνίσιου μεγαλείου κι η ταύτιση με τους αρχαίους Έλληνες παρέα με τις σβουνιές βοοειδών αποκαλύπτει επιτέλους την μνησικακία κι την αεργία σταλινιστών, δεξιών κι αναρχομπάχαλων που κατά βάθος είναι μενσεβίκοι.

Απουσιάζει το μέτρο ενώ ψευδεπίγραφες επιστολές κι πατροπαράδοτες αλήθειες κάνουν το γύρο της νοσηρότητας.

Η έξη των αναρχοφασιστών για τον Πακιστανό «πρόσφυγα» με εντυπωσιάζει. Χωρίς να το θέλουν προδίδουν αυτό που θέλουν να κρύψουν καίγοντας βιβλιοπωλεία, κτίρια κι τράπεζες: το συντηρητικό τους μίσος δηλοί την υπαρξιακή τους κρίση, την ατιμωρησία τους (ένα τηλέφωνο σε υπουργό κι βγαίνουν λάδι), που τους δίνει έρεισμα για την πολυπόθητη εξάρθρωση από τις κοινωνικά θεσμισμένες οντότητες, προσκολλημένοι με αρρωστημένη ψευδαίσθηση στα ιδεώδη της ελευθερίας μόνο που ξεχνούν ότι η πολιτική σκέψη, η ανθρώπινη συλλογικότητα κι η ιδιοτυπία των εμφατικών απόψεων προϋποθέτουν κοινωνικό έλεγχο κι όχι τερατοειδείς ημιαναλφάβητους πλανόδιους.

Το σκηνικό θυμίζει γερμανορωσική σύρραξη, με μουρλοκακομοίρες ακτιβίστριες, χειραγωγημένη μάζα κι τα κανάλια πανταχού παρόντα για αίμα κι αποκλειστικότητα.

Μην κάνετε τους ανήξερους κι μην θίγεστε για το προφανές· οι αγανακτισμένοι κι ανάστατοι κάτοικοι, πέρα από την ιδιοτελή υστερία τους έχουν δίκιο.

Το να καλείς τα χρυσαύγουλα για να λύσουν το «ζήτημα» είναι έκπτωση πολιτισμού κι παραλογισμός.

Βέβαια σε αυτήν την σπηλιά του μεσαίωνα, η Εκκλησία δεν διαχωρίζεται από το Κράτος, το ΚΚΕ θησαυρίζει με το άλλοθι της κοινοβουλευτικής συμμετοχής με απώτερο σκοπό την επανάσταση κι τον σοσιαλισμό (ζάναξ κι κλάμα), ο κομματικός ρόγχος αποπνέει την δική μας ζοφερότητα κι υστεροβουλία, τις ανείπωτες αναπηρίες.

Τι πρέπει να γίνει;

Δεν θα γίνει τίποτα διότι ο αποπροσανατολισμός, οι απούσες αξίες κι οι δήθεν συλλογικές οντότητες διέπονται από φθόνο, χαώδη συνειδητότητα κι φόβο για τον μεταμοντέρνο κομφορμισμό (λόξα κι δόξα).

Δεν περιμένω κάτι ουσιαστικό. Όλα στο πόδι με τον απαραίτητο στόμφο τραγωδίας.

Οι χρυσαυγήτες είναι έκνομοι, το ίδιο και τα αναρχορεμάλια, το ίδιο κι η μισή Ελλάδα.

Τοπικισμός κι μισαλλοδοξία, απουσία δίκαιης εφαρμογής λόγω φατριών, κατάλυση εννοιών, μεταφυσική, δογματισμός κι ετερονομία. Αποικία δεν γίναμε λόγω μνημονίου.

Αποικιοκράτες είμαστε εμείς που τα θέλουμε όλα κι όλους κάτω από το δικό μας καθεστώς δικαιοσύνης το οποίο είναι αλάνθαστο κι αφοριστικό· αλίμονο αν ήταν αλλιώς.

The Elf at Bay