Από τον Πανάγιο Τάφο
μέχρι το μοίρασμα του πλεονάσματος στους πιο αδύναμους Ελληνες, η Ελλάδα την
περασμένη Πέμπτη έζησε ένα απίστευτο déjà vu: ο Τσίπρας έγινε Σαμαράς και ο
ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώθηκε σε Ν.Δ. του Δεκεμβρίου 2014, με την τότε κυβέρνηση να
εκτιμά πως αν πάει σε εκλογές οι ελπίδες της θα είναι μηδαμινές, έχοντας ως
αποτέλεσμα να πετάξει τα τελευταία τσιπάκια στην πράσινη εκλογική τσόχα.
Οπως συμβαίνει σε τέτοιου είδους καταστάσεις, ο
κόσμος κατάλαβε ότι η κυβέρνηση παίζει τα ρέστα της και προσπαθεί να σωθεί στο
πρόσωπο του Τσίπρα και του οικονομολόγου των Αγανακτισμένων της πλατείας
Συντάγματος Γιάνη Βαρουφάκη…
Δύο χρόνια αργότερα και 40 δισ. ευρώ πιο βαθιά,
η Ελλάδα μοιάζει να πηγαίνει και πάλι σε εκλογές. Τα 500 εκατ. που είχε ρίξει
τότε στο τραπέζι ο Αντώνης Σαμαράς, σαν «κοινωνικό μέρισμα» που θα πήγαινε
στους χαμηλοσυνταξιούχους και τους ένστολους, σήμερα αλλάζουν και γίνονται
«κοινωνική αναδιανομή των εσόδων», η οποία πηγαίνει μόνο στους
χαμηλοσυνταξιούχους. Με μια διαφορά. Οτι η Ελλάδα του Δεκεμβρίου του 2016 είναι
απείρως πιο εξαντλημένη από εκείνη του Δεκεμβρίου του 2014. Απομένει να φανεί
αν είναι και σοφότερη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία έχει ένα ελάττωμα. Λαμβάνει υπόψη ότι οι εκλογείς έχουν ένα μίνιμουμ κρίσης. Οτι αν τους υποσχεθεί κάποιος ότι θα σκίσει τα μνημόνια μόλις βγει στην εξουσία, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα τον κάνουν κυβέρνηση. Και αν τους πει ότι έχει «φίλους στην Ευρώπη» που μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το μνημόνιο δεν θα τον στείλουν στη Βουλή, όπως έγινε με τον Λεβέντη. Η δημοκρατία για να λειτουργήσει χρειάζεται έναν λαό που να είναι σε θέση να ξεχωρίσει το εφικτό από το ανέφικτο. Εάν δεν το μπορεί, τότε τίποτα δεν τον σώζει.
Το ανέφικτο είναι να μπορέσει η Ελλάδα να βγει από την κρίση δημιουργώντας πλεονάσματα από τη φορολογία, το μόνο δηλαδή που μπορεί να σκεφτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Παγιδευμένος σε αγκυλώσεις, συμφωνεί με τους δανειστές σε τέτοιου είδους κινήσεις, τις οποίες, αν αφορούν αύξηση φόρων, τις εφαρμόζει. Οπως επίσης και το αν πρόκειται για πούλημα ιδιοκτησίας του Δημοσίου. Και μετά σέρνει τα πόδια εφευρίσκοντας διάφορους λόγους για να μην εφαρμόσει τις υποσχέσεις του. Χρησιμοποιώ τη λέξη «ιδιοκτησία» και όχι «περιουσία του Δημοσίου» για τον απλούστατο λόγο ότι έτσι και βάζει μέσα κάτι, δεν είναι περιουσιακό στοιχείο αλλά βάρος. Και το κουβάλημα του βάρους το επωμίζονται όλοι οι φορολογούμενοι.
Ο Αλέξης Τσίπρας ελπίζει ότι δεν θα υπάρξουν αρκετοί να σκεφτούν και να αναρωτηθούν πως «για να γίνει το μισό δισεκατομμύριο χρειάστηκε η σημερινή φορολογία και πλεόνασμα 0,75%, για να υπάρξει πλεόνασμα 3,5% πόσο πρέπει να φτάσει η φορολογία;». Αν το αναλογιστούν, θα καταλάβουν ότι πιθανότερο όλων είναι να δίνουν στο κράτος ό,τι βγάζουν και από την άλλη το κράτος να τους δίνει χαρτζιλίκι για να ζήσουν.
Ενα σύστημα που δοκιμάστηκε στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, με τους πολίτες, ελλείψει κινήτρου, να βυθίζονται όλο και πιο πολύ στην απάθεια. Κάτι που πάει να συμβεί και στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα που έχει καταλάβει πια ότι δουλεύει για να συντηρεί Καρανίκες και Γραφεία του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία έχει ένα ελάττωμα. Λαμβάνει υπόψη ότι οι εκλογείς έχουν ένα μίνιμουμ κρίσης. Οτι αν τους υποσχεθεί κάποιος ότι θα σκίσει τα μνημόνια μόλις βγει στην εξουσία, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα τον κάνουν κυβέρνηση. Και αν τους πει ότι έχει «φίλους στην Ευρώπη» που μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το μνημόνιο δεν θα τον στείλουν στη Βουλή, όπως έγινε με τον Λεβέντη. Η δημοκρατία για να λειτουργήσει χρειάζεται έναν λαό που να είναι σε θέση να ξεχωρίσει το εφικτό από το ανέφικτο. Εάν δεν το μπορεί, τότε τίποτα δεν τον σώζει.
Το ανέφικτο είναι να μπορέσει η Ελλάδα να βγει από την κρίση δημιουργώντας πλεονάσματα από τη φορολογία, το μόνο δηλαδή που μπορεί να σκεφτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Παγιδευμένος σε αγκυλώσεις, συμφωνεί με τους δανειστές σε τέτοιου είδους κινήσεις, τις οποίες, αν αφορούν αύξηση φόρων, τις εφαρμόζει. Οπως επίσης και το αν πρόκειται για πούλημα ιδιοκτησίας του Δημοσίου. Και μετά σέρνει τα πόδια εφευρίσκοντας διάφορους λόγους για να μην εφαρμόσει τις υποσχέσεις του. Χρησιμοποιώ τη λέξη «ιδιοκτησία» και όχι «περιουσία του Δημοσίου» για τον απλούστατο λόγο ότι έτσι και βάζει μέσα κάτι, δεν είναι περιουσιακό στοιχείο αλλά βάρος. Και το κουβάλημα του βάρους το επωμίζονται όλοι οι φορολογούμενοι.
Ο Αλέξης Τσίπρας ελπίζει ότι δεν θα υπάρξουν αρκετοί να σκεφτούν και να αναρωτηθούν πως «για να γίνει το μισό δισεκατομμύριο χρειάστηκε η σημερινή φορολογία και πλεόνασμα 0,75%, για να υπάρξει πλεόνασμα 3,5% πόσο πρέπει να φτάσει η φορολογία;». Αν το αναλογιστούν, θα καταλάβουν ότι πιθανότερο όλων είναι να δίνουν στο κράτος ό,τι βγάζουν και από την άλλη το κράτος να τους δίνει χαρτζιλίκι για να ζήσουν.
Ενα σύστημα που δοκιμάστηκε στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, με τους πολίτες, ελλείψει κινήτρου, να βυθίζονται όλο και πιο πολύ στην απάθεια. Κάτι που πάει να συμβεί και στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα που έχει καταλάβει πια ότι δουλεύει για να συντηρεί Καρανίκες και Γραφεία του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη.
Αντώνης Πανούτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου