Οι Αμερικανοί στρατιώτες αισθάνονται αηδία για τον Τραμπ!

Σε μια πρόσφατη συνάντηση βετεράνων του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών, ένα ήταν το θέμα συζήτησης που κυριάρχησε: Η απόφαση του προέδρου Τραμπ να εγκαταλείψει στη τύχη τους τους Κούρδους μαχητές της Συρίας, οι οποίοι πολέμησαν και πέθαναν βοηθώντας τις ΗΠΑ να συντρίψουν το Ισλαμικό Κράτος.

Όπως έλεγε ένας πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος της CIA, «το να αφήνουμε στη τύχη αυτούς τους ανθρώπους που έχυσαν αίμα για εμάς, είναι σαν να μου μπήγουν ένα μαχαίρι στη καρδιά».

Τα ίδια έλεγε κι ένας απόστρατος στρατηγός. Ότι η απόφαση Τραμπ είναι «απρεπής, ηθικά απαράδεκτη, και ντροπιαστική για την Αμερική και τους στρατιώτες της»…

Αυτή η αγανάκτηση χαρακτήριζε το σύνολο των παρευρισκόμενων στην συγκεκριμένη συνάντηση.

Μια ετήσια συνάντηση, που γίνεται προς τιμήν του Office of Strategic Services, την μυστική ομάδα κομάντο του Β’Π.Π. που αποτέλεσε τον προπομπό της σημερινής CIA, και των ειδικών δυνάμεων του αμερικανικού στρατού.

Η τελετή γιόρτασε και τίμησε τις στρατιωτικές συμμαχίες που ανέκαθεν βρίσκονταν στο επίκεντρο της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος.

Η φετινή όμως επέτειος ήταν πικρή στη γεύση.

Είναι μάλλον σχεδόν αδύνατο για τους Αμερικάνους να αντιληφθούν το μέγεθος  της προδοσίας που αισθάνονται σήμερα οι Κούρδοι της Συρίας, οι οποίοι έχασαν 11.000 συμπατριώτες τους, ενώ άλλοι 24.000 τραυματίστηκαν σε ένα πόλεμο τον οποίο εμείς τους ζητήσαμε να πολεμήσουν.

Ίσως όμως μπορούμε να συναισθανθούμε την ντροπή αλλά και την οργή των δικών μας ειδικών δυνάμεων, που πολέμησαν δίπλα τους, και που τώρα βλέπουν τους Κούρδους μόνους τους απέναντι στους Τούρκους.

Σύμφωνα με έναν αξιωματικό, που υπηρέτησε στη Συρία, η εν λόγω απόφαση «θα μείνει στην ιστορία ως αποφράδα… θα είναι ένας λεκές για τους Αμερικάνους, για πολλές δεκαετίες».

Όλα αυτά μπορεί  να ακούγονται ως ακραία συναισθήματα, όμως τα μοιράζονται σχεδόν όλοι όσοι υπηρέτησαν στα μέτωπα της Συρίας.

Για αυτούς τους στρατιώτες, το να εγκαταλείπεις τους συμμάχους σου στο πεδίο της μάχης, είναι ότι πιο αποτροπιαστικό μπορεί κανείς να κάνει.

Για να εξηγήσω πως έβλεπαν τον πόλεμο οι Αμερικάνοι που υπηρέτησαν στη Συρία, χρειάστηκε να ψάξω τις σημειώσεις μου από τις 4 φορές που πήγα εκεί μαζί με τα στρατεύματά μας. Ποτέ μα ποτέ δεν συνάντησα ούτε έναν στρατιώτη που να είχε αμφιβολίες για την λογική του εν λόγω πολέμου.

Στην πρώτη μου επίσκεψη τον Μάιο του 2016, συζήτησα επί πολλές ώρες με έναν ψηλό, γενειοφόρο, Αμερικανό αξιωματικό, γεμάτο από τατουάζ, που έμοιαζε με ήρωα κάποιου βιντεοπαιχνιδιού.

Απέρριπτε μετά μανίας τον ισχυρισμό των Τούρκων ότι ο Συριακός Δημοκρατικός Στρατός (SDF), που ηγούνταν από μια κουρδική παραστρατιωτική οργάνωση (YPG) αποτελούνταν από τρομοκράτες.

«Κρατάνε τις θέσεις τους», μου έλεγε, κι αυτό ακριβώς ήταν η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που θα μπορούσε να εκφράσει γι’ αυτούς.

Ο πόλεμος εξελίσσονταν ραγδαία, με τους Κούρδους να πολεμάνε από σπίτι σε σπίτι, καταδιώκοντας τους τζιχαντιστές, και με την αμερικανική αεροπορία να τους στηρίζει με βομβαρδισμούς από τον ουρανό.

Τον Ιούλιο του 2017, κινούμενοι σε έναν χωματόδρομο κοντά στην Τάμπκα, ο οποίος θεωρητικά είχε καθαριστεί από νάρκες, ένας επιλοχίας από την Οκλαχόμα άκουγε μουσική κάντρι στο ραδιόφωνο, με την ένταση στο φουλ. Μας μιλούσε για την πατρίδα του, αλλά ακούγοντάς τον ήταν εμφανές πως τόσο αυτός, όσο και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, θα προτιμούσαν να βρίσκονται εδώ παρά οπουδήποτε αλλού.

Καθίσαμε στο πάτωμα για να φάμε παρέα με Κούρδους διοικητές, οι οποίοι μόλις είχαν καταλάβει την Τάμπκα, έχοντας υποστεί σοβαρές απώλειες. Μας είπαν πως απλά κάνανε το καθήκον τους, προσφέροντας μας τα τρόφιμά τους.

Λίγο πιο πέρα, σε έναν τσιμεντένιο πύργο, από τον οποίο οι τζιχαντιστές πετούσαν τους γκέι αιχμαλώτους τους, το μόνο που έχει απομείνει είναι βουνά από σκουπίδια, και προπαγανδιστικά γκράφιτι της τζιχάντ στους τοίχους.

Τον Φεβρουάριο του 2018, η πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους Ράκκα, είναι απλά ένας σωρός από χαλάσματα.

Οδηγώντας ανάμεσα στα ερείπια, παιδιά χαιρετούν τους στρατιώτες, έτσι όπως πάντα κάνουν οι άμαχοι, χαρούμενοι,  όταν τελειώνει ένας πόλεμος.

Εκεί συνάντησα και μια  Αμερικανίδα γιατρό, την μόνη ειδική τραυματολόγο της περιοχής, και η οποία όλη μέρα, κάθε μέρα, φροντίζει σοβαρά τραυματισμένους Σύριους. Όπως λέει, είναι τιμή της που βρίσκεται εκεί.

Και τώρα, πλησιάζοντας στο τέλος της ιστορίας, είναι τέλη Ιουλίου, και βρίσκομαι σε μια συνάντηση στο Κομπάν με τον Κούρδο στρατιωτικό διοικητή, τον στρατηγό  Mazloum Abdi.

Ο Τραμπ έχει ανακοινώσει από τον Δεκέμβριο ότι σκοπεύει να αποσύρει όλους τους Αμερικανούς στρατιώτες. Ο στρατηγός παραείναι ευγενικός και πιστός για να κριτικάρει τον Αμερικανό πρόεδρο.

«Σεβόμαστε την όποια απόφαση πάρει η Αμερική, είτε θέλει να μείνει, είτε θέλει να φύγει», λέει, με μια ήρεμη, νηφάλια, και μπαρουτοκαπνισμένη φωνή.

Λίγο αργότερα, κάποιοι Αμερικανοί αξιωματικοί με πληροφορούν πως ο Mazloum δέχεται σκληρή κριτική από τους Κούρδους επειδή εμπιστεύεται τόσο πολύ τις ΗΠΑ, όμως ο ίδιος επιμένει πως συνεχίζει να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στους συμμάχους του.

Ρώτησα έναν αξιωματικό πως ήταν το να πληροφορήσει τον στρατηγό ότι οι Αμερικάνοι θα αποχωρήσουν. Η απάντηση που πήρα δεν μπορεί να γραφτεί.

Και αλήθεια, πως αισθάνονται άραγε όλοι οι στρατιώτες μας βλέποντας τον πρόεδρο Τραμπ να αποχωρεί από το πεδίο της μάχης, αφήνοντας τους πρώην συντρόφους τους μόνους τους, να σκοτώνονται;

Αισθάνονται αηδία…

David Ignatius

Washington Post 

Απόδοση: S.A.