Ο κυνισμός των όψιμων εξουσιαστών…

Στα εύκολα όλα είναι ωραία και καλά. Οταν αρχίζουν τα δύσκολα, οι άνθρωποι αποκαλύπτουν τον πραγματικό εαυτό τους.

Τα εύκολα για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Εύκολα ήταν ακόμα και στον πρώτο χρόνο της κυβερνητικής τους θητείας, τον οποίο σπατάλησαν με μια ανερμάτιστη πολιτική και δεν πήραν κανένα ουσιαστικό μέτρο...

Hyas and Stenorhynchus...

Yo La Tengo

Καθηλωμένος στην αλαζονική του καφρίλα!

Είναι πλέον σαφές ότι ο Λαζόπουλος βιώνει την πιο θλιβερή περίοδο της καριέρας του. Διακατέχεται από ένα σύνδρομο φανατισμού και ανεξήγητης «σκατοψυχίας», με ταυτόχρονη διάθεση απομόνωσης σε ένα συγκεκριμένο κοινό που δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Απ΄ότι φαίνεται εξαπλώνεται η «διαλεκτική» του και σε άλλες ομάδες ολοκληρωτικού «πολιτικού κοινού» όπου η «σάτιρά» του έχει σημειολογικό γόητρο. Γιατί πώς αλλιώς ερμηνεύεται η ρατσιστική επίθεση εναντίον του Σόϊμπλε ο οποίος είναι «καθηλωμένος σε καροτσάκι και ταυτόχρονα καθηλωμένος και στη σκέψη»;

Φταίνε μόνο οι παπατζήδες του Σύριζα;

Το Δεκέμβριο του ’14, έναν μήνα πριν από τις εκλογές, ο Τσίπρας δήλωσε ότι η Ελλάδα (το 0,7% της οικονομίας της Ευρωζώνης και το μηδέν, κόμμα μηδέν κάτι της παγκόσμιας οικονομίας) «θα βαράει το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν». Τι παραπάνω χρειάζεσαι, για να πεις «σε παπατζήδες πέσαμε, πάμε να φύγουμε»;

Εδώ όμως η δήλωση προκάλεσε παραλήρημα ενθουσιασμού. Τόσο, ώστε μία εβδομάδα αργότερα επαναλήφθηκε στο Ηράκλειο. Όπου η ρουμελιώτικη εκδοχή της Λαμίας μετατράπηκε σε κρητική: «Θα παίζουμε λύρα και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη»…

Ποιος απειλεί ποιον;

Μέρα με τη μέρα οι μάσκες, η μία μετά την άλλη, πέφτουν. Κι εκείνο που, φυσικά, αποκαλύπτεται είναι το αληθινό πολιτικό πρόσωπο και οι πραγματικές προθέσεις άγνωστων μέχρι πρότινος πολιτευόμενων, που η πολιτικοοικονομική συγκυρία τους έφερε σε θέσεις εξουσίας.

 

Ο σύριζας!

Οπως, για παράδειγμα, έγινε χθες με τον αναπληρωτή υπουργό Διοικητικής Ανασυγκρότησης Χρ. Βερναρδάκη, ο οποίος ενημέρωσε την ελληνική Βουλή, και μέσω αυτής όχι μόνο την ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή και την αμερικανική και γενικά την παγκόσμια κοινή γνώμη, ότι διαφωνεί με την αυτονόμηση των ΜΜΕ και την κατάχρηση που γίνεται στον χώρο της ενημέρωσης...

Ο επικίνδυνος γελωτοποιός…

Για να έχεις τα χαρακτηριστικά του φασίστα, δεν είναι απαραίτητο μόνο να φοράς μαύρα ρούχα, να έχεις μερικά τατουάζ στα μπράτσα και να κυνηγάς μετανάστες τα βράδια.  Υπάρχουν και οι παραλλαγές, που είναι πιο επικίνδυνες.

Να χρησιμοποιείς την αναγνωρισιμότητά σου και το πολιτικό ξέπλυμα που σου έκανε ένα κόμμα που χρησιμοποιεί αριστερό πρόσημο και μέσα από διαύλους διαπλοκής -από εκείνους που καταγγέλλεις, τα κανάλια- για να περνάς σε μια αποχαυνωμένη κοινωνία επικίνδυνα μηνύματα. Που σε τελικό στόχο, δεν διαφέρουν από εκείνα των μαυροφορεμένων...

Δεν θα περάσει η χούντα τους!

Ας υποθέσουμε ότι στην κυβέρνηση είναι κάποιο κόμμα της Δεξιάς ή του κέντρου. Ένας υπουργός ή και δύο μιλάνε για έλεγχο των μέσων ενημέρωσης, ουσιαστικά για ποδηγέτηση της ελευθερίας του τύπου. Κάνουν λόγο για λίγα και ελεγχόμενα κανάλια, για μοιρασιά των αδειών σε δικούς τους ανθρώπους οι οποίοι σε σχέση με τους νταβατζήδες που έχουμε σήμερα είναι η επιτομή των μαφιόζων και λαμογιών.

Επίσης, οι… δεξιοί υπουργοί λένε ότι θα ελέγξουν και το διαδίκτυο, προφανώς να ρίξουν «μαύρο» σε όσα sites δε είναι του καθεστώτος ή θα κόψουν τη διαφήμιση σε όσους δεν πληρούν τις προϋποθέσεις του συστήματος...

Η σχετικότητα του χρόνου…

Τ​​​​ο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι σε ορίζοντα εκατό πρώτων ημερών, ενός χρόνου, αλλά θα υλοποιηθεί τις πρώτες εκατό μέρες». Αυτό ο πρωθυπουργός το είπε σε μία πρόταση, με μία ανάσα, χωρίς να παρεμβάλλεται κάτι που παραλείπω, παρά μόνο μια συγκαταβατική χειρονομία, όταν κατεβάζει τον τόνο για να εξηγήσει (στους ηλίθιους, προφανώς...) ότι οι εκατό ημέρες μάς κάνουν έναν χρόνο.

Αυτό σημαίνει ότι κάθε μήνας ΣΥΡΙΖΑ διαρκεί μόλις 8,3 ημέρες. Κάνω τους σχετικούς υπολογισμούς και βρίσκω ότι οι περίπου δεκατρείς δικοί μας μήνες (εννοώ με τη δική μας μέτρηση), τους οποίους έχουμε ζήσει ώς τώρα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ισοδυναμούν στην πραγματικότητα με σαράντα πέντε μήνες όπως τους μετράει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή κάπου 3,9 χρόνια δικά τους.

You and your sister...

This Mortal Coil

Η τηλεόραση, οι άδειες και το Σύνταγμα…

Την περασμένη εβδομάδα, με τη γνωστή τροπολογία Παππά (ο νόμος δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στο ΦΕΚ), η Βουλή όρισε ότι ο προσεχής διαγωνισμός για τις άδειες εκπομπής τηλεοπτικού σήματος, που θα λάβει τη μορφή δημοπρασίας, θα γίνει για τέσσερις άδειες. Δηλαδή η Βουλή αποφάσισε ότι θα έχουμε, εφεξής, το πολύ τέσσερα ιδιωτικά κανάλια.

Πρόκειται για μία εξέλιξη η εξαιρετικά δυσάρεστη για την ελευθερία της λήψης και μετάδοσης πληροφοριών, για τον δημόσιο διάλογο, για την ίδια τη Δημοκρατία. Ελπίζω, όμως, ότι οι σχετικές διατάξεις θα ελεγχθούν από το Συμβούλιο της Επικρατείας (εφόσον ασκηθεί αίτηση ακυρώσεως κατά της απόφασης, με την οποία θα προκηρυχθεί ο διαγωνισμός) και πιστεύω ότι θα κριθεί ότι παραβιάζουν το Σύνταγμα πολλαπλώς. Και ιδού γιατί: