Όταν ήταν στο 3% ήταν όλο μαγκιά. Ολημερίς ξημεροβραδιαζόντουσαν στις πλατείες,
στα πεζοδρόμια, και στα τηλεοπτικά πάνελ, έχοντας ως «επάγγελμα» το να καταγγέλλουν,
να λοιδορούν, να βρίζουν, να φτύνουν, και να απειλούν τους όποιους κυβερνώντες,
οι οποίοι όλοι ανεξαιρέτως ήταν τσιράκια και ενεργούμενα των ξένων συμφερόντων,
πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες και μοιράζοντας άχυρο στον ζαλισμένο λαό.
Άρνηση για την άρνηση, και καταγγελία των πάντων.
Αυτοί ήταν οι συριζαίοι, οι άδολοι αγωνιστές, που αν ποτέ κυβερνούσαν θα
μας δίδασκαν δημοκρατία, ήθος, και
αξιοπρέπεια. Εξάλλου, όπως αποδείχθηκε ήξεραν πολύ καλά τι κάνουν. Όποιος ήταν
τρόφιμος των «λαοδικείων» του Μάκη, του πολυπράγμονα Αυτιά, ή όποιος έστηνε μια
πρόχειρη «επανάσταση» σε κάποια πλατεία, κατέληξε βουλευτής ή ακόμη και
υπουργός. Τυχαίο;
Ο Ρωμανιάς, μου λένε, κοιμόνταν σε τροχόσπιτο στο πάρκινγκ του ΣΚΑΙ, για να
είναι φρέσκος κάθε πρωί χαράματα να ξεδιπλώσει στον Αυτιά το όραμά του για
πλέρια δημοκρατία και για αυξήσεις των συντάξεων.
Και μετά ήρθαν τα πάνω κάτω, κι από δω παν κι άλλοι…