Μια Ζωή Σικέ (27)

 Κατά τις δύο η ώρα σχόλασα.

Στο δρόμο της επιστροφής, και για κακή μου τύχη έπεσα σε μποτιλιάρισμα.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, αλλά και πιο αποτελεσματικό για να σου σπάσουν τα νεύρα.

Εγώ το φιλοσόφησα.

Βλέποντας δίπλα μου τους οδηγούς να βρίζουν τον Θεό, και να χτυπιούνται πάνω στα τιμόνια τους, ταξίδεψα.

Πήγα στην Αφρική….

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία….

Φέτος κλείνουμε 40 χρόνια από τον Νοέμβρη του ’73, τότε που το σύνθημα του τίτλου αντηχούσε από τους φοιτητές στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο.

Οι συμμετέχοντες στα γεγονότα πλησιάζουν πια στην ηλικία συνταξιοδότησης.

Έχουν παιδιά κι εγγόνια.

Τα χρόνια που ακολούθησαν κάποιοι ήρθαν στο προσκήνιο κι άλλοι, οι περισσότεροι, έμειναν στο παρασκήνιο.

Κάποιοι επένδυσαν σε αυτό, κάποιοι όχι.

Κοιτώντας όμως πίσω, όλοι σίγουρα θα θεωρούν τις ημέρες αυτές ορόσημο στη ζωή τους.

Είχαν θάρρος, είχαν και κόστος.

Τα τελευταία χρόνια λέγεται ότι το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι τώρα πιο επίκαιρο από ποτέ.

Τρεις λέξεις που σημάδεψαν ολόκληρη τη μεταπολίτευση.

Σήμερα όμως τι ακριβώς συμβολίζουν;

Διατηρούν τη δύναμή τους;

Σώβρακα στις λέξεις…

Ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα της πολιτικής διαμαρτυρίας με το οποίο η ελληνική κοινωνία τείνει να εξοικειωθεί λέει: «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», και ήταν από τα συνθήματα που δέσποσαν στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011, τότε που ο αντισυστημικός λόγος γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και έκανε υπολογίσιμους παίκτες τούς ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή.

«Μισθούς, συντάξεις, τις έκανες κουρέλι, άντε και γ@#$σου σύντροφε Κουβέλη», φώναζαν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ σε διαδήλωση, όταν η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην τρικομματική συγκυβέρνηση - και απορώ πώς δεν γλίστρησαν στην τεστοστερόνη της αντρίλας όσοι (και όσες) το φώναζαν.

Ήταν ωραία χρόνια τότε, κυριαρχούσε ο σεξισμός «του λαού», τότε ο σεξισμός βόλευε.

Όταν έπαψε να βολεύει, θυμήθηκαν οι θεματοφύλακες της γραμμής να βάλουν «σώβρακα στις λέξεις».

Βοήθεια….

Η βουλευτής του Σύριζα, άθελά της, επανέλαβε ό,τι λένε οι πολίτες αυτής της χώρας καθώς άναυδοι παρακολουθούν όσα κωμικοτραγικά διαδραματίζονται μπροστά τους: Βοήθεια…

Ο εκφωνητής αποχαιρετάει το ακροατήριό του με την ευχή των ανταρτών του Λαϊκού στρατού. «Ψυχή βαθιά», βγαίνει στο βουνό, θα συναντήσει τον Διαμαντόπουλο, στα «γουναράδικα».

Ψυχή βαθιά, συναγωνιστές, το σύνθημα γίνεται αφίσα, οι στρατιώτες κατεβάζουν την ελληνική σημαία-κεραία της ΕΡΤ.

Ο Καμμένος εκφωνεί το τελευταίο διάγγελμα του 1941, οι δυνάμεις κατοχής κατέλαβαν το Ραδιομέγαρο, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ.

Η Ζωή με μια ντουντούκα φωνάζει βοήθεια, η Ραχήλ στα κάγκελα, σκαρφαλωμένη στην πόρτα αναπαριστά τη μεγαλειώδη σκηνή, μια νέα Πέπυ Ρηγοπούλου στην πόρτα του Πολυτεχνείου καθώς το τανκ του Ντερτιλή ετοιμάζεται να εισβάλει.

Είστε επίορκοι, φωνάζει, υπηρετείτε τους ανθρώπους που κυβερνούν παράνομα τη χώρα.

Φελλοί στα κάγκελα….

Οταν η κυρία Πιπιλή κατήγγειλε την απειλητική χειρονομία που της έκανε βουλευτής της Χρυσής Αυγής δεν μίλησε για σεξισμό.

Αν και θα μπορούσε, αν επιθυμούσε να κερδίσει ακόμη περισσότερο τη συμπάθεια ομοφύλων και αλλοφύλων.

Όταν είπε ότι πολλές φορές την έχουν απειλήσει στο εξοχικό της, δεν μίλησε εν ονόματι του γυναικείου φύλου που διώκεται και καταπιέζεται.

Μίλησε ως βουλευτής της Ελληνικής Δημοκρατίας που απεκάλυπτε τις παρανομίες ανθρώπων οι οποίοι, αν και συμμετέχουν στο Κοινοβούλιο, συμπεριφέρονται ως υπόκοσμος.

Μίλησε πολιτικά και πολιτικά κρίθηκε.

Το καλό και το κακό.

Καιρό τώρα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου γιατί πρέπει να είμαι καλός με τους ανθρώπους και γιατί η καλοσύνη – και η αδερφή της η ευγένεια – με κάνουν πιο ευτυχισμένο από το να είχα διαλέξει ως στάση ζωής την καταστροφή και το μίσος.

Δεν κάνω λοιπόν τίποτα άλλο από το να προσπαθώ να διερευνήσω το κίνητρο κάποιου που προτιμάει να ενταχθεί στη χρυσή αυγή –την υπέρτατη κακότητα, της οποία γνήσιο τέκνο είναι η βία – ή τέλος πάντων να εντοπίσω έναν λόγο που δικαιολογεί το να βρίζει κάποιος έναν στο δρόμο από το να τον αγκαλιάζει.

Απλό το ερώτημα θα πεις.

Όχι και τόσο.

Μανδύας αορατότητας από Έλληνα επιστήμονα!

Ο μανδύας αορατότητας δεν αποτελεί πλέον σενάριο επιστημονικής φαντασίας, καθώς δύο ερευνητές δημιούργησαν έναν αποτελεσματικό λεπτό ηλεκτρομαγνητικό μανδύα αορατότητας, που προσαρμόζεται κατάλληλα και μπορεί να εξαφανίσει διαφορετικά είδη και μεγέθη αντικειμένων.

Ο Έλληνας καθηγητής Γιώργος Ελευθεριάδης του πανεπιστημίου του Τορόντο και ο διδακτορικός φοιτητής Michael Selvanayagam, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Physical Review X», σχεδίασαν και υλοποίησαν τον νέου τύπου μανδύα που περιβάλλει ένα αντικείμενο με μικρές κεραίες, οι οποίες από κοινού εκπέμπουν ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, το οποίο εξουδετερώνει τα κύματα που ανακλώνται από το αντικείμενο, κάνοντάς το αόρατο.

Μια Ζωή Σικέ (26)

Σ`όλη μου τη ζωή δεν μπόρεσα ποτέ να κρατήσω δεσμό για ένα μήνα.

Κάτι πάντα συνέβαινε και χώριζα, ή καλύτερα μάλωνα συνήθως πάνω στη βδομάδα. Ίσως να φταίει και η πάγια θέση που έχω απέναντι στις γυναίκες.

Ότι είναι ηλίθιες κότες.

Σίγουρα κάνω λάθος, και όπως πάντα είμαι υπερβολικός.

Όμως κατά κακή μου σύμπτωση δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσω κοπέλα που να μην εμπίπτει στον χαρακτηρισμό αυτό.

Βέβαια στα μέρη που συχνάζω και στα καταγώγια που κυκλοφορώ, αυτονόητο είναι ότι δεν θα βρω σωστή γυναίκα.

Μόνο τσούλες που το παίζουν βάμπ.

Ντύσιμο κυριλέ και ψυχή κατινέ.

Η ΕΡΤ, και το φιάσκο του Αλέξη….

Ο Δράμαλης στα Δερβενάκια πέρασε καλύτερα απ’ ότι ο Αλέξης στην πρόταση μομφής.

Δεν ήξερε, δεν ρώταγε;

Μετά τη μετωπική με την νταλίκα, ήγουν την ομιλία Σαμαρά, «δεν θα ήθελα να φοράω τα παπούτσια του», για να χρησιμοποιήσω μια παραδοσιακή έκφραση του Τέξας.

Διότι, μετά τα καραγκιοζιλίκια στα κάγκελα της ΕΡΤ, ήρθε η νίλα στη Βουλή.

Μέσα κι έξω.

Και μέσα δεν εννοώ το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, που ήταν αναμενόμενο, αλλά την αποδόμηση της ανύπαρκτης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία.

Επρεπε να έχουν απομακρυνθεί οι ανήλικοι από τις τηλεοράσεις, διότι το έργο ήταν hardcore. Ανελέητο.

Παρέμεινε βέβαια αναπάντητο το ερώτημα του Γλέζου: «Πού θα τα βρούμε τα λεφτά;»

Ακόμη κι ο Στουρνάρας, που είναι ήπιος, χωρίς καμιά μακρά κοινοβουλευτική εμπειρία, τον έκανε τελατίνι.

Η γαλάζια γλίτσα πνίγει την Ν.Δ.

Σε περιόδους παρακμής ενός συνολικού κομματοκεντρικού πολιτικού συστήματος, όπως τούτη που διάγουμε, κυριαρχεί μάλλον η ρομαντική εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του καταρρέοντος συστήματος να υπερβεί τα αδιέξοδα του.

 

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη Νέα Δημοκρατία, ως μέρους αυτού του συστήματος, η οποία, είτε ηχεί δυσάρεστα είτε όχι, ετελεύτησε τον πολιτικόν της βίο (τα λέγαμε εδώ).