Η Βενεζουέλα (πρότυπο του Αλέξη) καταρρέει.

Η διάλυση του σοβιετικού μπλοκ στα τέλη της δεκαετίας του ’80 απέδειξε δυο πράγματα: Πρώτον ότι η βαθιά ριζωμένη οικονομική αναποτελεσματικότητα μπορεί να οδηγήσει ένα πολιτικό σύστημα στην σύνθλιψη, και δεύτερον, ότι αυτή η σύνθλιψη μπορεί να επιταχυνθεί εξαιτίας της ισχυρογνωμοσύνης των ηγετών του.

Η κακοδιαχείριση της οικονομίας από πλευράς κράτους, βοηθούντος του αγώνα εξοπλισμών λόγω του ψυχρού πολέμου, αλλά και του κόστους της εισβολής στο Αφγανιστάν, αποσάρθρωσε εντελώς την άλλοτε παντοδύναμη ΕΣΣΔ.

Έτσι, όταν το 1985 ο Mikhail Gorbachev διαδέχθηκε τον στερούμενο οράματος και ιδεολογικά περιορισμένο Konstantin Chernenko, δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει ότι η χώρα του δεν ήταν δυνατόν πλέον να παριστάνει την υπερδύναμη.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, έπεσε το τείχος του Βερολίνου.

Η σημερινή κατάσταση στη Βενεζουέλα, υπό την ηγεσία του διαδόχου του Chavez, και νικητή των «πειραγμένων» εκλογών Nicolás Maduro, μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη κατάσταση της ΕΣΣΔ επί Chernenko.

Η κακοδιαχείριση των πόρων, που οφείλεται στους ελέγχους τιμών και στους ελέγχους συναλλάγματος, η κατασπατάληση των πετρελαϊκών εσόδων, καθώς και η παράλυση των ιδιωτικών επενδύσεων εξαιτίας της έχθρας της πολιτικής ηγεσίας απέναντι στους επιχειρηματίες, έχουν γονατίσει την οικονομία της χώρας.

Ο μεγάλος πληθωρισμός, οι συνεχείς υποτιμήσεις, και η χρόνια έλλειψη βασικών αγαθών αποτελούν μέρος μόνο της δυσκολίας που συναντούν καθημερινά οι πολίτες.

Πέρασαν προ πολλού οι μέρες που ο Hugo Chávez κοκορεύονταν ότι μπορεί να διακόψει τις εξαγωγές πετρελαίου στην «αυτοκρατορία» (ΗΠΑ).

Σήμερα, το καθεστώς έχει απόλυτη ανάγκη του συναλλάγματος που φέρνουν αυτές οι εξαγωγές.

Μάλιστα, οι εξαγωγές πετρελαίου στις ΗΠΑ είναι περισσότερες από αυτές σε άλλες χώρες.

Αν και σε ιστορικό χαμηλό, εν τούτοις οι εξαγωγές πετρελαίου στην Αμερική είναι κατά 50% περισσότερες από τις αντίστοιχες προς την Κίνα.

Επί πλέον, από τα 640. 000 βαρέλια πετρελαίου που καθημερινά καταλήγουν στη Κίνα, το 30% προορίζεται για την αποπληρωμή του χρέους του Chávez στο Πεκίνο, που φτάνει τα $43 δις.

Βέβαια, σε αντίθεση με την τότε ΕΣΣΔ, η Βενεζουέλα δεν έχει στρατιωτικές δαπάνες για περιπέτειες στο εξωτερικό. Και όμως, κατασπαταλά χρήματα με άλλους τρόπους, όπως κρατώντας ζωντανή την Κούβα του Κάστρο, και παρέχοντας πετρέλαιο σε φιλικές χώρες της περιοχής.

Παράλληλα αγοράζει βαρύ οπλισμό, κάτι που θυμίζει την παλιά σοβιετική ένωση, και που προκαλεί οικονομική αφαίμαξη στα ταμεία της χώρας.

Τι μπορεί να προσφέρει ο Maduro σε μια τέτοια σκοτεινή οικονομική και γεωπολιτική πραγματικότητα;

Η απάντησή του είναι «ακόμη περισσότερο σοσιαλισμό»!

Αυτό είναι το όραμά του, την ώρα που δείχνει να πλέει χωρίς κατεύθυνση.

Την μια μέρα ανακοινώνει απειλητικά ότι γνωρίζει τα ονόματα των εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών του Chávez που δεν τον ψήφισαν (κάτι που υπογραμμίζει το διαβλητό των εκλογών) απειλώντας να τους εκδικηθεί, και λίγες μέρες μετά δίνεται πίστωση στους μικροεπιχειρηματίες, με την κυβέρνηση να ορκίζεται ότι δεν της νοιάζουν οι πολιτικές θέσεις των πολιτών.

Την μια μέρα η κυβέρνηση ανακοινώνει κουπόνια, και την επομένη, εξαιτίας των αντιδράσεων, ο Maduro τα αποσύρει προσποιούμενος ότι ποτέ δεν ενέκρινε αυτό το μέτρο.

Την μια μέρα ανακοινώνει ότι έχει στοιχεία πως η Αμερική προκάλεσε τον καρκίνο του Chávez, και λίγες εβδομάδες μετά, προσπαθώντας να κερδίσει την διεθνή αναγνώριση και νομιμοποίηση ικετεύει τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ να συναντηθεί με τον ομόλογό του της Βενεζουέλας.

Μέχρι στιγμής, η εξωτερική πολιτική του Maduro περιορίζεται στην επίθεση εναντίον όποιας κυβέρνησης προτείνει διάλογο μεταξύ καθεστώτος και αντιπολίτευσης στη χώρα του.

Ο Maduro επελέγη ως διάδοχος, όχι επειδή είναι έξυπνος ή ικανός, αλλά επειδή ήταν απόλυτα αφοσιωμένος (υποταγμένος) στον Chávez, και στο καθεστώς του Κάστρο.

Και όπως ο Ρώσος Chernenko, έτσι κι αυτός θα μείνει στην ιστορία ως κάποιος που δεν διέθετε χάρισμα, ούτε διανοητικό βάθος.

Για αυτό και δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στη κατάσταση που κληρονόμησε.

Κάθε μέρα που περνά, χάνει όλο και περισσότερη από την εμπιστοσύνη που είχε αρχικά εκ μέρους των μελών της δικής του πολιτικής παράταξης.

Το κίνημα του «τσαβισμού» συρρικνώνεται καθημερινά, κι αυτό φαίνεται από τα εκατομμύρια των χαμένων ψήφων μεταξύ των δυο εκλογών του Οκτώβριου του 2012, και του Απριλίου του 2013.

Για αυτό δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη η υποβάθμιση από πλευράς Standard & Poor's του εθνικού χρέους της χώρας σε Β, κάτι που οφείλεται στην δυσχερή οικονομική της κατάσταση, εν μέσω πολιτικής αστάθειας.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το μέλλον της «τσαβικής» Βενεζουέλας είναι θολό, και το παρόν της θυμίζει την ΕΣΣΔ επί Chernenko, όταν η χώρα είχε μπει σε πορεία … βύθισης.

Fabio Rafael Fiallo

Real Clear World

Απόδοση: S.A.