7.7.13

Αναζητώντας το ... κέντρο.



Η πολιτική είναι σαν το ταξίδι.
Έχει όραμα, ψευδαισθήσεις και υποσχέσεις.
Πωλείται ως όνειρο, ο τερματικός σταθμός.
Αυτός της ευημερίας.




Μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σταθμό, η διαλεκτική πολιτική αναλαμβάνει με πολλά «θα» να πείσει πως θα καταφέρει όσα υπόσχεται.
Ότι και να πεις, ότι και να κάνεις, ένα είναι σίγουρο, πως χρειάζεται κάποιος να σε ψηφίσει, για να γίνει το «θα», πραγματικότητα, ή τουλάχιστον ελπίδα..
Πρέπει δηλαδή να συγκεντρωθεί η κατάλληλη κοινωνική μάζα που θα εμπνευστεί από τα λόγια σου και θα σου δώσει την εξουσία για κυβέρνηση.
Ότι και να λες δεν έχει καμία σημασία αν δεν έχεις την δύναμη του λαού για να το κάνεις πράξη, ή τουλάχιστον να βρεθείς σε ικανή κοινοβουλευτική διάταξη για να το πολεμήσεις.

 

Τα παραπάνω τα γνωρίζει πολύ καλά ο Αλέξης Τσίπρας.
Και σίγουρα τα γνωρίζουν πολύ καλύτερα οι επικοινωνιολόγοι του.
Απεγνωσμένα ψάχνουν να βρουν εκείνη την κρίσιμη μερίδα του λαού που θα ξεκολλήσει τα ποσοστά τους και θα τους επιτρέψει στις επόμενες εκλογές να παίζουν το ρόλο της ΝΔ του σήμερα.
Όμως η προσπάθεια για ψάρεμα σε κόμματα υπό κρίση, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, των Καραμανλικών ή των Ανδρεο-Παπανδρεικών φίλων, που αντιπαθούν τις τωρινές τους ηγεσίες, μάλλον προκαλεί γέλιο, παρά σοβαρή πολιτική προσέγγιση.
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης έφτιαξε δύο μεγάλες πολιτικές κουλτούρες, με τα καλά τους και τα κακά τους. Καραμανλισμό και Παπανδρεϊσμό. Οι οποίες σήμερα καλά κρατούν.
Είναι βέβαια στον πάγο, λόγω των αντιπαθειών στα πρόσωπα του Σαμαρά και του Βενιζέλου και της απογοήτευσης στις διαχρονικές πολιτικές των κομμάτων τους ..και καταγράφονται ως αναποφάσιστοι ή απέχοντες.
Όμως με ένα κάλεσμα θα ξυπνήσουν.
Όχι από αυτό του Τσίπρα, που καιροσκοπικά κινείται, δίχως ρεαλιστικό σχέδιο και στρατηγική.
Ούτε από αυτό του Σαμαρά που προσπάθησε να φύγει από την εξουσία με την πρόφαση της ΕΡΤ αφήνοντας τις δηλώσεις Βορίδη να ξυπνούν άχαρες μνήμες.
Ακόμη, ούτε το κάλεσμα του Βενιζέλου θα μπορέσει να «ενώσει» αφού ο Θεσσαλονικιός πολιτικός έχει αποδείξει πως θέλει να χαράξει ένα δικό του.. μοναχικό δρόμο.
Ο χώρος του κέντρου σήμερα παραμένει τραγικά μόνος. Αναζητώντας τον πολιτικό του εραστή.
Αυτόν που θα καταλάβει πως η κοινωνία έχει ανάγκη από ρεαλισμό και άμεσες λύσεις ανακούφισης.
Ούτε μαϊμού success stories, ούτε επαναστατικά σχέδια χωρούν.
Το κοινωνικό κέντρο, αυτό που είχε επικαλεστεί ο Καραμανλής το 2004 και είχε σαρώσει τις εκλογές, σήμερα παραμένει, απελπιστικά έρημο.
Όχι γιατί κάποιοι έγιναν περισσότερο αριστεροί ή δεξιοί, αλλά γιατί οι πολιτικοί του χτες που έβλαψαν την πατρίδα, σήμερα προσπαθώντας να τη σώσουν, έγιναν περισσότερο ακραίοι, περισσότερο φασιστικοί.
Αυτό κατάλαβαν.
Το κέντρο είναι μόνο, όχι ιδεολογικά, αλλά στο επίπεδο της εφαρμογής.
Όποιος το καταλάβει θα πάρει τις επόμενες εκλογές, θα πάει την Ελλάδα μπροστά.

Ο ανήσυχος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου