Η φράση πολιτικός
χυλός
νομίζω ότι αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το κλίμα, ενόψει εκλογών.
Βουβή προεκλογική περίοδος, επισφαλή δημοσκοπικά
ευρήματα και στο προσκήνιο νέα πρόσωπα, μη πολιτικά, με νέους κομματικούς
σχηματισμούς και αβέβαιες εκτιμήσεις επίδρασης στο εκλογικό σώμα.
Από το 2012 έως σήμερα
έχουν ιδρυθεί 14 νέα κόμματα (!), που φιλοδοξούν να αποσπάσουν ψήφους από τους
παραδοσιακούς σχηματισμούς, οι οποίοι έχουν φθαρεί αναπόφευκτα λόγω Μνημονίου…
Το «γκελ» των υποψηφίων που έχουν ανακοινωθεί,
ωστόσο, είναι μάλλον χλιαρό στους εκλογείς, αφού κανένας, με μοναδική εξαίρεση
ίσως τον Σταύρο Θεοδωράκη (που αποτέλεσε και την έκπληξη των ημερών),
δεν κατάφερε να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον του κόσμου, είτε αποσπώντας πολύ
θετικές είτε ακόμη και πολύ αρνητικές γνώμες…
Η ψήφος στις ευρωεκλογές με σταυρό και όχι με
διαδικασίες «εκλεκτών», είναι αναμφίβολα μια πιο δημοκρατική επιλογή, η οποία
δίνει το δικαίωμα σε όλους εμάς τους ψηφοφόρους να εκφράσουμε τις
προτιμήσεις μας και να αναλάβουμε και
τις ευθύνες μας για τους ανθρώπους που θα στείλουμε στην Ευρωβουλή, η
οποία ειρήσθω εν παρόδω, είναι πολύ σοβαρή ιστορία, μιας και τώρα μετά από 5
χρόνια Μνημονίου, όλοι γνωρίζουμε ότι εκεί λαμβάνονται όλες οι κρίσιμες
αποφάσεις και από εκεί εκπορεύονται όλα τα ακανθώδη ζητήματα.
Η «βάσανος» του σταυρού, όμως, στις
φετινές ευρωεκλογές καθιστά όλο και πιο δύσκολη την απόφαση κάποιου να κατέβει
υποψήφιος, είτε γιατί θεωρεί ότι αν βρέξει λίγο τα πόδια του μπορεί και να
πνιγεί (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κίνηση των 58 που δεν θέλησε να μετάσχει
στο οργανωτικό κομμάτι της «Ελιάς»), είτε γιατί αν το καλοσκεφθεί δεν έχει το
χρόνο και το χρήμα για να το κάνει.
Γιατί πολύ απλά κάποιος υποψήφιος με μικρή ή
καθόλου αναγνωρισιμότητα, για να έχει ελπίδες να εκλεγεί στο ευρωψηφοδέλτιο
ενός κόμματος, πρέπει να κάνει προεκλογική εκστρατεία μέσα σε λιγότερο από δύο
μήνες από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τα Χανιά, μιας και ολόκληρη η Ελλάδα είναι
μια εκλογική περιφέρεια για το ευρωψηφοδέλτιο, δαπανώντας αμέτρητα χρήματα που θα πρέπει να τα βάλει είτε από την τσέπη
του, είτε από ισχυρό χρηματοδότη.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι για ένα μεσαίο δήμο
χρειάζονται πάνω από εκατό πενήντα χιλιάδες ευρώ για μια προεκλογική
εκστρατεία, η καμπάνια ανά την Ελλάδα ξεφεύγει από τα όρια της αριθμητικής
λογικής..
Αν επιπροσθέτως δεν ισχύσουν και οι περιορισμοί
που ισχύουν στις εθνικές εκλογές για υποψήφιους βουλευτές με σταυρό, δηλαδή
περιορισμένες εμφανίσεις ανά κανάλι και οικονομικός έλεγχος των προεκλογικών
δαπανών τους, τότε το παιχνίδι
μεγαλώνει και θα είναι μόνο για λίγους και μάλλον εκατομμυριούχους!
Έτσι θέλοντας και μη πέφτουμε πάλι στα ίδια,
δηλαδή είτε ο υποψήφιος για να εκλεγεί θα χρειάζεται την αμέριστη στήριξη και
υποστήριξη του αρχηγού και των γνωστών κομματικών μηχανισμών, είτε θα
«σταυρωθούν» πρόσωπα με μεγάλη αναγνωρισιμότητα, προερχόμενα από τον χώρο της
πολιτικής, του αθλητισμού, του πολιτισμού, της κουλτούρας ή και
ενδεχομένως της υπο-κουλτούρας, που θα τραβήξουν μεν την προσοχή αλλά θα
είναι άκρως ακατάλληλα για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα σε αυτή την κρίσιμη για
τη χώρα συγκυρία στην Ευρωβουλή.
Εάν συνυπολογίσει κανείς δε τη συνεχιζόμενη
απαξίωση της πολιτικής, σε συνδυασμό με την αναποφασιστικότητα και την
αδιαφορία του Έλληνα ψηφοφόρου για τις εκλογές και δη για το Ευρωκοινοβούλιο, πείτε μου τι θα τον κάνει την Κυριακή στις 25
Μαΐου να προτιμήσει τη Μαρία Παπαδοπούλου από τον Αντώνη Ρέμο;;;
Στέλλα Παπαμιχαήλ
ΥΓ: Τυχαίο το παράδειγμα, δεν έχω τίποτα με τον Αντώνη και είμαι
φανατική οπαδός του « Έτσι ξαφνικά», για να το ακούω στη σκηνή όμως όχι στα
ευρω-έδρανα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου