Το μεγάλο τεστ των ευρωεκλογών.

Μετά από 3-4 χρόνια πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, και δυο χρόνια σκληρής λιτότητας, τα πράγματα αρχίζουν σιγά σιγά να ξεκαθαρίζουν.

Τόσο στο οικονομικό, όσο και στο πολιτικό τοπίο.

Με πρώτο τεστ τις επερχόμενες (τριπλές) εκλογές.

Εκ των οποίων, κυρίως οι ευρωεκλογές, θα αποτελέσουν το βασικό κριτήριο του ελληνικού λαού, την αποδοχή ή την άρνησή του δηλαδή όσον αφορά στο τι πετύχαμε, και κυρίως στο που και πως θέλουμε να πάμε από δω και πέρα.

Προσωπικά, οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν με ενδιαφέρουν, και εν πάση περιπτώσει δεν έχει για εμένα καμιά σημασία το ποιος θα είναι δήμαρχος ή περιφερειάρχης, αφού ούτως ή άλλως οι περισσότεροι των υποψηφίων είναι επαγγελματίες πολιτικοί, είτε είναι προϊόντα του κομματικού σωλήνα, είτε οι λεγόμενοι αντάρτες. Άρα αφερέγγυοι.

Εξάλλου, η Νέα Δημοκρατία έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει τα πράγματα και να ξεφύγει από το παρελθόν της, προτιμώντας να παίξει μπάλα με τους πατροπαράδοτους ξεπερασμένους κανόνες, αντί να προβάλλει ως υποψήφιους νέα άτομα, καταρτισμένα, άφθαρτα, που θα έστελναν το σωστό μήνυμα για όλα όσα πραγματικά ευαγγελίζεται ο Σαμαράς.

Και ας έχαναν απέναντι στους επαγγελματίες πολιτικούς. Το μήνυμα θα είχε δοθεί.

Αυτό όμως δεν έγινε, οπότε τι είχαμε τι χάσαμε.

Τι Ιωαννίδης… τι Τζιτζικώστας;

Από κει και πέρα έχουμε τις ευρωεκλογές, που αν και οι περισσότεροι από εμάς βάζουν σε δεύτερη μοίρα, εν τούτοις έχουν μια τεράστια σημασία, ειδικά σήμερα.

Κατ’ αρχήν, ακόμη και οι πιο απολιτίκ, και αδιάφοροι,  θα έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι θέλουμε δεν θέλουμε υπαγόμαστε και εξαρτόμαστε από την ΕΕ. Σε πάμπολλα επίπεδα.

Και άρα καλά θα κάνουμε να της δώσουμε την αρμόζουσα σημασία, τουλάχιστον συμμετέχοντας με τη ψήφο μας.

Το ποιοι θα μας εκπροσωπούν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, ίσως να έχει μεγαλύτερη σημασία σήμερα από το ποιος θα είναι υπεύθυνος για τα πάρκα και τα σκουπίδια της πόλης μας.

Και εδώ είναι που χρειάζεται προσοχή, αφού το να στείλουμε στην ευρωβουλή μαϊντανούς, τραγουδιστές, ή άλλους αστοιχείωτους, με μόνο προσόν το ότι είναι διάσημοι, σίγουρα δεν λέει.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά μέσα στις επόμενες 25 περίπου μέρες, η ΝΔ θα είναι πρώτη (παρά κάποιες εντελώς λανθασμένες επιλογές υποψηφίων), με δεύτερο τον Σύριζα, ο οποίος για μια ακόμη φορά απέδειξε (και στους άσχετους) ότι είναι ένα επικίνδυνο συνονθύλευμα, και ένας αχταρμάς διφορούμενων απόψεων, που λόγω συγκυριών απέκτησε δημοσκοπική οντότητα, και απειλεί να μας κυβερνήσει (χα χα χα).

Οι άνθρωποι του Σύριζα δεν παίζονται, και ευτυχώς όσο περνάει ο καιρός αυτό το καταλαβαίνουν και όλοι όσοι έσπευσαν να τον αγκαλιάσουν, ελπίζοντας πως με το μαγικό του ραβδί ο Αλέξης θα μας επαναφέρει στην προτεραία μας κατάσταση, τότε που δέναμε τα σκυλιά με λουκάνικα, και είχαμε γεμίσει την «ψωροκώσταινα» με Καγιέν και Χάμερ.

Δυστυχώς όμως, όπως παρατηρώ, υπάρχουν πάρα πολλοί  συμπατριώτες μας, που τώρα που αργά αλλά σταθερά βγαίνουμε από το τούνελ, θεωρούν αυτό που πετύχαμε ως αυτονόητο! Ως δεδομένο.

Ξεχνώντας ως κλασικοί Έλληνες το τι ακριβώς τράβηξε ο Σαμαράς τα τελευταία αυτά χρόνια, ώστε να καταφέρουμε να σταθούμε κάπως στα πόδια μας.

Ξεχνώντας τις καθημερινές μπαρουφάκειες ψευδοπροφητείες, τις κινδυνολογίες των τραγκικών, τις σαχλαμάρες του Καζάκη, και τα σαμποτάζ των ψεκασμένων.

Και μιας και θυμήθηκα τους ψεκασμένους, να πω ότι το κόμμα τους έχει πάψει πλέον να έχει λόγο ύπαρξης, και αυτό θα φανεί στις επόμενες κάλπες, όπου πολύ αμφιβάλλω αν θα πιάσει το 3-4%.

Και τότε τι θα απογίνουμε χωρίς τη Ραχήλ πάνω στα κάγκελα;

Όπως δεν θα το πιάσει ούτε η ΔΗΜΑΡ του κυρ Φώτη, ο οποίος αγκάλιασε όψιμα τον αγαναΧτισμό, ποντάροντας στη χρεοκοπία της χώρας, και εγκαταλείποντας το κυβερνητικό σκάφος σε μια φάση που η παρουσία του ήταν απαραίτητη. Για χάρη της πάλαι ποτέ ασύδοτης και ήδη ξεχασμένης … ΕΡΤ!

Ελπίζω πως οι υγιώς σκεπτόμενοι κεντροαριστεροί να έχουν καταλάβει τον ρόλο του, ειδικά τώρα τελευταία που τον βλέπουν να σφιχταγκαλιάζεται με τον μεγάλο τιμονιέρη Γ. Παπανδρέου, τον επονομαζόμενο και στοχαστή, και να τον μαυρίσουν καταλλήλως.

Για την Ελιά, τι να πω; Μια ακόμη καταδικασμένη προσπάθεια ανάνηψης των δυνάμεων εκείνων που μας έφεραν στο σημερινό μας χάλι. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε το βρακί του αλλιώς.

Το μόνο ελαφρώς ανεκτό στοιχείο της Ελιάς είναι ο ίδιος ο Μπένυ που, να τα λέμε αυτά, κατάλαβε το τι παίζεται αυτά τα χρόνια,  και έβαλε πλάτη στον Σαμαρά, στηρίζοντας την προσπάθεια, κερδίζοντας παράλληλα χίλια δυο δωράκια και προνόμια, δυσανάλογα της εκλογικής του ισχύος, σε βαθμό που να αναρωτιέμαι ώρες ώρες για το ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο.

Η Χ.Α. είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη (κυριολεκτικά), και έχω μια υποψία ότι είτε συμμετάσχει είτε όχι στις ευρωεκλογές, με οποιοδήποτε όνομα, δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει το 4-5%, και άρα δεν πολυκινδυνεύει η ευρωβουλή να φιλοξενήσει Έλληνες ναζιστές και τραμπούκους στα έδρανά της.

Ποιοι μένουν;

Το ΚΚΕ, το Ποτάμι, και κάτι τυχάρπαστοι που έφτιαξαν κόμματα, μπας και στείλουν κι αυτοί κανέναν σκυλά στις Βρυξέλλες.

Το ΚΚΕ είναι αυτό που είναι, οι τυχάρπαστοι δεν έχουν καμία τύχη, και άρα ποιος μας μένει; Το Ποτάμι…

Εκεί προβληματίζομαι.

Και όχι τόσο από τις διάφορες δημοσκοπήσεις που μερικές το φέρνουν μέχρι και δεύτερο, αλλά κυρίως από το εκλογικό του κοινό, που σε μεγάλο βαθμό ταιριάζει με τις δικές μου απόψεις, εκτός από την εμπιστοσύνη που εγώ έχω στον Σαμαρά προσωπικά.

Στο ψηφοδέλτιό του έχει αρκετούς σοβαρούς ανθρώπους που θα αποτελούσαν κόσμημα ως εκπρόσωποί μας (π.χ. Κουρέτας, Ταχιάου, και δυο τρεις άλλοι).

Από κει και πέρα, η απουσία μαϊντανών και επαγγελματιών συνδικαλιστών και πολιτικάντηδων από τις τάξεις του, μου κάνει ένα κλικ, χώρια του ότι έχει προσελκύσει άτομα που κουρασμένα από τους ίδιους και τους ίδιους καραγκιόζηδες της πολιτικής, απειλούν με τη ψήφο αλλά και τη συμμετοχή τους να αλλάξουν τον απαρχαιωμένο πολιτικό χάρτη της χώρας.

Και μπορεί εμένα να μη μου κάνει γκελ ο αρχηγός του ποταμιού, με το σακίδιο στη πλάτη, το απλανές βλέμμα, τις κοινοτοπίες, και τη γενική χασμωδία, αλλά κάνει σε πολλούς άλλους, που… ψηφίζουν.

Για αυτό και πιστεύω ότι θα πιάσει ένα 10%, κόβοντας κυρίως από τον Σύριζα (και αυτό είναι καλό).

Όπως και να’χει, κοντός ψαλμός αλληλούια, και απομένει τώρα να δούμε στις 25 του Μάη το κατά πόσο έπεισε τον απλό ψηφοφόρο η υπερπροσπάθεια του Σαμαρά, η εγγενής βλακεία των συριζαίων, και η «ερασιτεχνική» απόπειρα του Θεοδωράκη.

Εδώ θα είμαστε…

Strange Attractor