Αυτολογοκρισίας το ανάγνωσμα

Όλο και πιο συχνά πιάνω τον εαυτό μου να αυτολογοκρίνεται, τελευταία.

Έτοιμη να γράψω κάτι -ως σχόλιο σε ανάρτηση φίλου ή ακόμα και σε chat-, είτε με humor, είτε με απόλυτα καλή και φιλική διάθεση, αρχίζω και φιλτράρω αυτό που αρχικά σκέφτηκα να γράψω.

Ο λόγος; Η κούραση που έχει προκύψει από τα συχνά περιστατικά παρανόησης που οδηγούν σε παρεξήγηση τα οποία βλέπω καθημερινά να περνούν από την οθόνη μου σε συζητήσεις σε τοίχους φίλων ή σε fb groups, και παλιότερα σε blogs και fora.

Δεν έχει σημασία αν λες κάτι με καλή διάθεση ή χωρίς πρόθεση να προσβάλλεις κάποιον. Αυτός θα μαντέψει τη διάθεσή σου, τα κίνητρά σου, θα το ερμηνεύσει με το δικό του τρόπο κάνοντας ένα κάρο ανυπόστατες υποθέσεις που οδηγούν σε επίσης ανυπόστατα συμπεράσματα, θα δώσει το χρώμα που αυτός θέλει κατά πως βολεύει το θυμικό του, θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, θα αντιδράσει συναισθηματικά σε αυτό που νομίζει ότι κατάλαβε, δεν θα μπει στη διαδικασία να αμφισβητήσει τη βεβαιότητα του, δεν θα ρωτήσει τί εννοείς· διότι είναι κάποιου είδους ντροπή να δείξουμε ότι δεν έχουμε καταλάβει.

Και το τελευταίο στάδιο που αφορά την επικοινωνία της πληροφορίας θα είναι ένα συνονθύλευμα στρεβλής κατανόησης και συνήθως κακού και αγενούς τρόπου έκφρασής της.

Ο φαύλος κύκλος της παρανόησης -μα και της παράνοιας ενίοτε- ξεκινά κάπως έτσι και απαιτεί πολλή υπομονή και ωριμότητα για να τον διαχειριστείς αποτελεσματικά ή και να τον σπάσεις, αν αυτό είναι εφικτό.

Θα έλεγε κάποιος «Έλα μωρέ... Και τί σε νοιάζει τί κατάλαβε ο άλλος;», κάτι που με βρίσκει αντίθετη.

Αν επικοινωνούμε μεταξύ μας δίχως την επιθυμία και τη διάθεση να γίνουμε κατανοητοί, τότε γιατί το κάνουμε;

Τότε γιατί πασχίζουμε να εξωτερικεύσουμε τις φωλιασμένες σκέψεις μας αν ο στόχος δεν είναι να γίνουμε αντιληπτοί;

Η σιωπή -ως αποτέλεσμα αυτοελέγχου- είναι μία, μάλλον καλή, επιλογή για τέτοιες περιπτώσεις.

Κάποιοι την ερμηνεύουν ως ήττα, κάποιοι ως αποφυγή αντιμετώπισης του «αντιπάλου», κάποιοι ως ωριμότητα και ανωτερότητα και κάποιοι ως μια μορφή εκδίκησης· κάποιοι άλλοι, πιθανότατα, ως κάτι άλλο που δεν έχω υπ' όψιν.

Η σιωπή είναι εξοικονόμηση ενέργειας και χρόνου. Αυτής της πολύτιμης ενέργειας και του χρόνου που κατασπαταλώνται στο λαβύρινθο της κακής επικοινωνίας. Δεν είναι δειλία, δεν είναι ήττα, ούτε καν ωριμότητα.

Είναι μέθοδος διαχείρισης πολύτιμων πόρων: Χρόνος και Ενέργεια.

Το πρόβλημα, ωστόσο, παραμένει και είναι διαρκώς αυξανόμενο, η υπομονή λιγοστεύει και τα ερεθίσματα περισσεύουν.

Και αναρωτιέμαι τελικά αν υπάρχει καλύτερη λύση από την απομόνωση· αυτήν την απομόνωση που επιβάλλεις εσύ στον εαυτό σου ως μέθοδο προστασίας ή αυτή που νομοτελειακά προκύπτει από την κούραση της επαναλαμβανόμενα αποτυχημένης online επικοινωνίας μεταξύ πομπού και δέκτη.

Cristina