11.9.15

Kαλώς ορίσατε στην πραγματικότητα…



Όλα τα παραμύθια έχουν ένα τέλος. Είτε είναι εμπνευσμένα είτε όχι, όλα έχουν μια κατάληξη.
Το δικό μας εγχώριο μεγάλης διάρκειας μύθευμα έλαβε επιτέλους αυτό που του άξιζε. Ένα πανηγυρικό εκκωφαντικό τέλος.




Το ελληνικό παραμυθάκι μας εμπεριείχε εύκολες λύσεις για δυσθεώρητα προβλήματα. Έτσι δεν τα έλυνε μα τα διαιώνιζε κάνοντάς τα ακόμη δυσκολότερα.
Παρέα στις εύκολες λύσεις, για να γίνουν πειστικότερες και να αποκτήσουν ένα στοιχειώδες υπόβαθρο, προστέθηκαν και ψευδαισθήσεις...


Αυτή η καλή παρεούλα των εύκολων λύσεων και των ψευδαισθήσεων έπεισαν για ένα διάστημα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού το οποίο ήταν εθισμένο στο ψέμα. Είναι η πολιτική ασθένεια που ακούει στο όνομα ''πιστεύω αυτόν που μου λέει αυτό ακριβώς που θέλω να ακούσω γιατί αυτό με ικανοποιεί''.
Είναι γνωστή και με τη συντομογραφία/κωδική ονομασία ''λαϊκισμός'' και πάντα πιάνει. Κάθε γενιά νοσεί κάποια στιγμή από αυτό μέχρι να έρθει το χάπι που ονομάζεται ''πραγματικότητα''.
Δεν είναι εύγευστο αυτό το χάπι αλλά κάνει δουλειά. Διώχνει τα συμπτώματα.  
Η ελληνική ιστοριούλα μας δεν είχε τυπωμένο τέλος μέχρι τον Ιούλιο του 2015. Ξαφνικά οι ήρωες του παραμυθιού μας, οι ''εύκολες λύσεις'' και οι ''ψευδαισθήσεις'' με συνδετικό κρίκο τον κολλητό τους ''λαϊκισμό'' μια μέρα σώπασαν. Χάθηκαν από προσώπου γης. Τίποτα. Στο βάθος του κάδρου και χωρίς να φαίνονται στην εικονογράφηση ακούγονται μόνον οι φωνές τους.
Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την απουσία τους ρίχνοντας την ευθύνη στο συγγραφέα του παραμυθιού, στον εκδοτικό οίκο και στον υπεύθυνο εικονογράφησης. ''Αυτοί φταίνε, οι άλλοι όχι εμείς. Φταίνε αυτοί που μας εξαφάνισαν από τις σελίδες του βιβλίου. Οι άλλοι όχι εμείς''.
Λίγο πριν εξαφανιστούν οι τρεις ''κολλητοί'' έπεσαν ξαφνικά σε ένα γκρεμό ο οποίος είχε μια περίεργη μεταλλική σκουριασμένη παλιά ταμπέλα που έγραφε ''καλώς ορίσατε στην πραγματικότητα χλμ 0, βάθος ανάλογο του βάθους του ψεύδους σας''. 
Η πτώση ήταν από μεγάλο ύψος και χτύπησαν. Τότε κατάλαβαν ότι το ύψος ήταν ανάλογο του ύψους όσων ψεμμάτων και δημαγωγικών θεωριών υποστήριζαν ελαφρά τη καρδία, καλλιεργώντας μη ρεαλιστικές υποσχέσεις στους υπόλοιπους φίλους τους. 
Έπρεπε μετά την πτώση και αφού συνήλθαν τελείως να βρουν νέους ρόλους διότι το τέλος που γράφτηκε δε τους άρεσε. Τους ικανοποίησε όμως ότι γράφτηκε γι αυτούς ολόκληρο βιβλίο και εθίστηκαν στο να ακούν το όνομά τους συνεχώς. 
Τότε ο ''λαϊκισμός'' είπε με στόμφο στις ''εύκολες λύσεις'' και στις ''ψευδαισθήσεις'' ότι θα πρέπει να διευρύνουν την παρέα με την ''αλήθεια'' και τον ''ρεαλισμό'' Έμαθαν ότι πρέπει η παρέα να μεγαλώσει διότι θα μείνουν μόνοι στον γκρεμό της ''πραγματικότητας'' και δε θα έρθει κανείς να τους μαζέψει. 
Τότε ήρθαν στο χείλος του γκρεμού κάμποσοι με σκάλες, σχοινιά και ορειβατικούς κρίκους. Τους φώναζαν ότι για να κατέβει το σχοινί και να σωθούν πρέπει να ξεχάσουν αυτά που φώναζαν μέχρι πρότινος, ότι ''φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς'', και να πουν όλοι μαζί ρυθμικά ''εμείς φταίμε, είπαμε ψέμματα, κοροϊδέψαμε και κυρίως δημιουργήσαμε ψευδαισθήσεις πουλώντας εύκολες λύσεις ενώ χρειάζονταν δύσκολες και επώδυνες τομές''. 
Αυτός που κρατούσε τους ορειβατικούς κρίκους τους φώναζε με όση δύναμη είχε ότι ''η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί όπως είναι.
Ωμά, κυνικά και με ακαριαία ευθύτητα, επιτέλους κάντε το''.  
Η παρεούλα, πεσμένη όπως ήταν στον γκρεμό της πραγματικότητας, σκέφτηκε και πάλι κουτοπόνηρα. Συμφώνησαν μεταξύ τους να φωνάξουν συνδυαστικά και τα δικά τους και αυτά που τους επέβαλαν οι διασώστες τους.
Έτσι λοιπόν άρχισαν να φωνάζουν.
''Δεν υπάρχει άλλη λύση. Ήταν η μοναδική λύση. Ρεαλιστική λύση για να έχει χρηματοδότηση η χώρα. Κανείς δε χαρίζει λεφτά ειδικά σε κάποιον ο οποίος έχει δείξει αναξιόπιστο πρόσωπο. Σώσαμε τη χώρα. Εμείς διαπραγματευτήκαμε σκληρά. Μόνον εμείς. Αλλά δε φταίμε εμείς. Μόνον οι άλλοι. Μας εκβίασαν, εμείς λάθη δε κάναμε. Δεν υποσχεθήκαμε τίποτα περίεργο, δεν καλλιεργήσαμε καμία ψευδαίσθηση, δεν είπαμε κανένα ψέμα ποτέ. Οι άλλοι, οι ξένοι, οι κακοί φταίνε. Οι άλλοι''. 
Οι διασώστες άρχισαν να σκέφτονται, ότι ναι μεν λένε πλέον αλήθεια, αλλά το ψέμα και πάλι κυριαρχεί. Τι κάνουν τώρα; 
Αποφάσισαν τελικά να ψηφίσουν όλοι ώστε να δουν τι θα κάνουν και πως θα δράσουν. 
 Άραγε τι απόφαση θα πάρουν; 
Θα είναι σωστή η όχι;

Χάρης Παλάζης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου