Τα δημοσκοπικά ευρήματα και η πολιτική
συζήτηση εστιάζουν στο πρώτο κόμμα αφού μόνο η κυβερνητική θέση δαφνοστεφανώνεται
με εξουσία. Στην πολιτική ωστόσο δεν ισχύει καθ’ ολοκληρίαν το ρητό ο πρώτος
είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, παρ’ ότι σπανίως
επηρεάζει την διαμόρφωση της ασκούμενης πολιτικής, είναι αυτή που διαμορφώνει
σε μεγάλο βαθμό την αντικυβερνητική πρόταση και ασκεί την πίεση στην εξουσία.
Κυρίως όμως οργανώνει την κοινωνική αντίδραση απέναντι στην κυβερνητική
πολιτική και απορροφά στην πολλαπλά θεσμική της έκφραση την ανομοιογενή
κοινωνική αντίδραση…
Οι κραυγές διαμαρτυρίας των πολιτών γίνονται
ερωτήσεις στη Βουλή, τα γιουχαϊσματα των ακραίων εκτονώνονται στις οξείες
αντιπαραθέσεις στην Αίθουσα Γερουσίας και η τρελαμένη πυξίδα της επόμενης μέρας
δείχνει έστω και ασθενώς μια κατεύθυνση. Κοντολογίς, ο χυλός της κοινωνικής αντίδρασης
μορφοποιείται και εσωτερικεύεται εντός του πλαισίου που διαμορφώνει το ίδιο το
πολιτικό σύστημα.
Οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της
δημοσιότητας δείχνουν πρώτο κόμμα την ΝΔ και αρκετά πίσω της τον ΣΥΡΙΖΑ. Το
πολιτικό σκηνικό όμως παρουσιάζει μια εξόχως ανησυχητική ιδιομορφία. Από τη μια
μεριά, η ΝΔ συσπειρώνει αρκετά τον κεντροδεξιό και κεντρώο χώρο, αντλώντας
δυνάμεις από το Ποτάμι και όμορες δυνάμεις, δεν δείχνει όμως ικανή να
προσελκύσει απογοητευμένους ψηφοφόρους του αντιμνημονιακού μπλοκ. Με άλλα
λόγια, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη αναδεικνύεται σε έναν –μεσαίας δυναμικής–
πόλο του φιλοευρωπαϊκού μετώπου.
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ ότι
δημοσκοπικά καταρρέει, πριν καν ζήσουν οι Έλληνες στο πετσί τους τα νέα μέτρα,
έχει διαρροές είτε προς ακραία λαϊκιστικές δυνάμεις, όπως η ΛΑΕ και η Πλεύση
Ελευθερίας, είτε προς την αχαρτογράφητη περιοχή της αποχής.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις κανείς από όσους
χόρευαν στο Σύνταγμα δεν μετανόησε, δεν άλλαξε άποψη, δεν διδάχθηκε από τα λάθη
του. Η δυσαρέσκεια που συγκεντρώνει ο Τσίπρας από την εκλογική του βάση είναι
γιατί δεν τράβηξε το σχοινί μέχρι το τέλος. Θα είναι λάθος αν πιστέψουμε ότι η
κοινωνία έπαψε να πιστεύει στα παραμύθια των Γερμανικών Αποζημιώσεων και στις
αρλούμπες του κατοχικού δανείου. Η σιγή που βιώνουμε είναι διότι ο λαϊκιστικός
αχταρμάς στερείται με τα σημερινά δεδομένα κυβερνητικής προοπτικής. Ο Λαφαζάνης
και η Κωνσταντοπούλου απλά αναμασούν την πετυχημένη επί ΣΥΡΙΖΑ συνταγή
αυταπάτης, χωρίς όμως να πείθουν ότι μπορούν να την εφαρμόσουν.
Η πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί η κοινωνία
μας για να θεωρεί εχθρούς τους Ευρωπαίους δεν θεραπεύεται εύκολα. Σίγουρα δεν
θεραπεύεται με τη διαρκή στοχοποίηση όσων ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αφού
αυτοί αντιδραστικά συσπειρώνονται αμυντικά και εμμονικά στην αντιευρωπαϊκή τους
θέση.
Το πρόβλημα είναι ότι την επόμενη μέρα, όλοι
αυτοί θα είναι η επόμενη αντιπολίτευση. Αντιπολίτευση μάλιστα διασπαρμένη χωρίς
το φιλτράρισμα μιας ισχυρής θεσμικής φωνής, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ
αποσυντίθεται μέρα τη μέρα. Ο κίνδυνος ο κοινωνικός χυλός να απλωθεί σε μια νέα
φάση νεο-αγανακτισμένης αντίδρασης είναι ορατός. Και είναι βέβαιο ότι τα όρια
αντοχής του πολιτεύματος δεν θα αντέξουν νέες επιτροπές χρέους από δοκησίσοφους
νομομανείς.
Μιχάλης Ροδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου