O Τσίπρας θα κάνει την
καθιερωμένη περατζάδα από τη Θεσσαλονίκη, όπου κάθε χρόνο τέτοια εποχή είθισται
οι επικεφαλής των αστικών κομμάτων να παρουσιάζουν την οικονομική και κοινωνική
τους πολιτική. Προχθές δέχτηκε στο Μαξίμου τους «φορείς» της Βόρειας Ελλάδας,
για ν' ακούσει υποτίθεται τα αιτήματά τους και να ενσωματώσει ό,τι μπορεί στην
ομιλία του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το επιτελείο
προπαγάνδας του Μαξίμου κάτι θα σκαρφιστεί για να γράψουν οι λογογράφοι του
Τσίπρα κάποια «οραματική» ομιλία. Δε γίνεται κοτζάμ πρωθυπουργός ν' ανέβει στη
ΔΕΘ και να μην έχει «κατιτίς» να υποσχεθεί στο πόπολο. Αλλωστε, οι υποσχέσεις
τζάμπα είναι…
Πριν από δύο χρόνια τέτοια εποχή, ο Τσίπρας
ανέβηκε στη ΔΕΘ και εκφώνησε την «ιστορική» ομιλία του για το κυβερνητικό
πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που πολιτογραφήθηκε ως «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Η
ιστορικότητα αυτής της ομιλίας έγκειται μόνο στο ότι τίποτα απ' όσα παρουσίασε
ο Τσίπρας δεν έγινε πράξη από την κυβέρνησή του. Τίποτα. Ούτε καν το
φιλανθρωπικό σκέλος του προγράμματος, το οποίο έχει πετσοκοπεί τόσο που να
έχουν απομείνει μόνο κάποια οριακά φιλανθρωπικά μέτρα, κόστους περί τα 100
εκατ. ευρώ το χρόνο.
Από αρκετούς το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» είχε χαρακτηριστεί συντηρητική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Δε φαντάζονταν οι δυστυχείς ότι δε θα εφαρμοζόταν ούτε αυτό, αλλά στη θέση του θα έμπαινε ένα τρίτο Μνημόνιο, τα μέτρα του οποίου προστέθηκαν σ' εκείνα των προηγούμενων Μνημονίων.
Εχουν περάσει από τότε δυο χρόνια και σε πολλούς φαίνεται σα να έχει περάσει ολόκληρος αιώνας. Οταν κάποιος θυμίζει στους συριζαίους τι έλεγαν το 2014, με τι πρόγραμμα εκλέχτηκαν, απαντούν με θράσος ότι έγιναν κι άλλες εκλογές το 2015, από τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε εντολή να εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο, επομένως ουδείς δικαιούται να τον κατηγορεί ότι εξαπάτησε το λαό!
Η μεγαλύτερη υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι η συνέχιση των Μνημονίων, αλλά το σκόρπισμα βαθιάς απογοήτευσης στα πιο φτωχά στρώματα του λαού και σ' ένα μαχητικό κομμάτι της νεολαίας, που είχε εφησυχαστεί, θεωρώντας ότι δημιουργούνται οι όροι για να μπει ένα φρένο στην πολιτική των Μνημονίων. Ιδιαίτερα μετά το δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, που ήταν τόσο καλά φενακισμένο ώστε να μη φαίνονται οι πραγματικές του στοχεύσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Δε θα μπορούσε να έχει διαφορετική τύχη από τα άλλα αστικά κόμματα εξουσίας, από τη στιγμή που δεν έκανε τίποτα διαφορετικό απ' αυτά. Το ζήτημα, όμως, είναι τα συντρίμμια σε επίπεδο συνείδησης που σώριασε και εξακολουθεί να σωριάζει. Γιατί είναι άλλο πράγμα να σε εξαπατά η ΝΔ που διαδέχεται το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ που διαδέχεται τη ΝΔ, δηλαδή τα φθαρμένα κόμματα του παλιού δικομματισμού, και άλλο να σε εξαπατά ένα κόμμα που αναρριχήθηκε στην εξουσία με τη φρεσκάδα του αμόλυντου και με τον αέρα της αριστεροσύνης.
Αυτά τα συντρίμμια πρέπει να καθαριστούν. Η κοινωνική ανασύνταξη δεν είναι εύκολη υπόθεση, βέβαια, όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Χρειάζεται «δουλειά μυρμηγκιού», η οποία υποχρεωτικά πρέπει ν' αποβλέπει στην πολιτική ενότητα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης στη βάση ενός επαναστατικού προγράμματος μετάβασης στον κομμουνισμό. Το μεγάλο πολιτικό κενό πρέπει να κλείσει.
Από αρκετούς το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» είχε χαρακτηριστεί συντηρητική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Δε φαντάζονταν οι δυστυχείς ότι δε θα εφαρμοζόταν ούτε αυτό, αλλά στη θέση του θα έμπαινε ένα τρίτο Μνημόνιο, τα μέτρα του οποίου προστέθηκαν σ' εκείνα των προηγούμενων Μνημονίων.
Εχουν περάσει από τότε δυο χρόνια και σε πολλούς φαίνεται σα να έχει περάσει ολόκληρος αιώνας. Οταν κάποιος θυμίζει στους συριζαίους τι έλεγαν το 2014, με τι πρόγραμμα εκλέχτηκαν, απαντούν με θράσος ότι έγιναν κι άλλες εκλογές το 2015, από τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε εντολή να εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο, επομένως ουδείς δικαιούται να τον κατηγορεί ότι εξαπάτησε το λαό!
Η μεγαλύτερη υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι η συνέχιση των Μνημονίων, αλλά το σκόρπισμα βαθιάς απογοήτευσης στα πιο φτωχά στρώματα του λαού και σ' ένα μαχητικό κομμάτι της νεολαίας, που είχε εφησυχαστεί, θεωρώντας ότι δημιουργούνται οι όροι για να μπει ένα φρένο στην πολιτική των Μνημονίων. Ιδιαίτερα μετά το δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015, που ήταν τόσο καλά φενακισμένο ώστε να μη φαίνονται οι πραγματικές του στοχεύσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Δε θα μπορούσε να έχει διαφορετική τύχη από τα άλλα αστικά κόμματα εξουσίας, από τη στιγμή που δεν έκανε τίποτα διαφορετικό απ' αυτά. Το ζήτημα, όμως, είναι τα συντρίμμια σε επίπεδο συνείδησης που σώριασε και εξακολουθεί να σωριάζει. Γιατί είναι άλλο πράγμα να σε εξαπατά η ΝΔ που διαδέχεται το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ που διαδέχεται τη ΝΔ, δηλαδή τα φθαρμένα κόμματα του παλιού δικομματισμού, και άλλο να σε εξαπατά ένα κόμμα που αναρριχήθηκε στην εξουσία με τη φρεσκάδα του αμόλυντου και με τον αέρα της αριστεροσύνης.
Αυτά τα συντρίμμια πρέπει να καθαριστούν. Η κοινωνική ανασύνταξη δεν είναι εύκολη υπόθεση, βέβαια, όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Χρειάζεται «δουλειά μυρμηγκιού», η οποία υποχρεωτικά πρέπει ν' αποβλέπει στην πολιτική ενότητα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης στη βάση ενός επαναστατικού προγράμματος μετάβασης στον κομμουνισμό. Το μεγάλο πολιτικό κενό πρέπει να κλείσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου