Έχει επικρατήσει μια λανθασμένη εντύπωση πως
μόλις κλείσει η αξιολόγηση ως δια μαγείας θα επιλυθούν και όλα τα προβλήματα
που μας ταλανίζουν, και η οικονομία θα ορθοποδήσει πάραυτα.
Εν μέρει, αυτός είναι και ο τόνος που δίνει η
κυβέρνηση, αφού όλοι γνωρίζουν πως τελικά συμφωνία θα υπάρξει, άσχετα με το αν
προσπαθούμε απεγνωσμένα να στείλουμε στις καλένδες βασικά ζητήματα, για να
«συζητηθούν σε δεύτερη φάση», προσπαθώντας να κλείσει η υπόθεση τσάτρα-πάτρα…
Με αυτό στο υποσυνείδητο του λαού, και με το
επιχείρημα «είδατε πόσο καιρό διαπραγματευόμαστε σκληρά;», θα μπορέσουν οι
ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να πανηγυρίσουν το κλείσιμο της αξιολόγησης, παραβλέποντας το ότι θα
το καταφέρουν κανένα εξάμηνο εκπρόθεσμα και έχοντας δώσει γη και ύδωρ…
Και μετά; Ας υποθέσουμε πως ο κος Τσίπρας ως
καλός… μασέρ καταφέρνει και συγκρατεί την συνοχή της κοινοβουλευτικής του
ομάδας και ψηφίζονται τα πάντα χωρίς να ανοίξει μύτη στο ΣΥΡΙΖΑ… (ας υποθέσουμε
λέμε, διότι και εσωκομματικά υπάρχουν σφοδρές αντιδράσεις). Τι θα γίνει, λοιπόν
μετά; Πάλι θα είμαστε στο μηδέν. Θα έχουμε αποδεχτεί υφεσιακά μέτρα, οι
επενδυτές θα συνεχίσουν να αδιαφορούν για την Ελλάδα, και σίγουρα θα τρίβουμε
τα μάτια μας –κατά Φλαμπουράρη– με την (μηδενική) ανάπτυξη … Αλλά δεν θα
απασχολεί και πολύ την παρούσα κυβέρνηση, διότι τα κάστανα από την φωτιά θα
κληθεί να τα βγάλει η επόμενη, μετά το τέλος του 2018. Μέχρι τότε το δόγμα «εξουσία με κάθε τίμημα», το οποίο έχει εμπεδωθεί
βαθιά, θα κρατά –εκτός απροόπτου– δίκην ψαρόκολλας αρραγή την ομάδα των
«είμαστε-153-και-ψηφίζουμε-τα-πάντα». Η δε λεηλασία του δημοσίου θα συνεχιστεί
από τον κομματικό στρατό μετακλητών, συμβούλων, εργολάβων, ειδικών κ.ά.
Και ας μην ξεχνάμε πως η δήθεν «εξαντλητική,
σκληρή διαπραγμάτευση» βολεύει και τους συνομιλητές δανειστές για να έχουν τι
να πουν και στα δικά τους κοινοβούλια, ειδικά τώρα, που οι δικές τους εκλογές
είναι προ των πυλών.
Θα κλείσει λοιπόν η διαπραγμάτευση και για τους
κοινούς θνητούς η κατάσταση απλά θα δυσκολέψει (κι άλλο). Κάθε περασμένο
τρίμηνο και καλύτερα μας απέδειξε η ΕΛΣΤΑΤ, και σκεφθείτε τι θα γίνει με νέα
μέτρα και νέες περικοπές.
Η αγορά έχει περάσει το στάδιο της ασφυξίας και
κείτεται ημιθανής εκλιπαρώντας στήριξη έξω από τις σχεδόν χρεωκοπημένες
τράπεζες, οι οποίες βλέπουν τις καταθέσεις να μειώνονται μήνα με τον μήνα. Η
λέξη επιχειρηματικότητα έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί και ακούγεται όλο και πιο
σπάνια, ενώ οι φωτεινές εξαιρέσεις εξωστρεφών και υγειών σχημάτων και
πρωτοβουλιών όπως η «ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ», απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ποιός είναι τελικά ο σχεδιασμός αυτής της
κυβέρνησης για την επόμενη μέρα; Ποια είναι τα επόμενα βήματα; Πως θα
επανέλθουμε στην ομαλότητα. (Καλά, μην συνωστίζεστε να απαντήσετε όλοι μαζί,
ρητορική ήταν η ερώτηση…).
Έχουμε ξαναμιλήσει για τη θεωρία της γκρίνιας…
Πρέπει να έχουμε πάντα και πρόταση, όχι μόνο αρνητικές κριτικές. Ο μέσος νοήμων
πολίτης αυτής της χώρας αντιλαμβάνεται πως με κάποια απλά, μικρά βήματα προς
την σωστή κατεύθυνση, υπάρχει κάποια ελπίδα στο βάθος. Ποια θα είναι αυτά; Ας
ξαναπούμε τα προφανή:
Αλλαγή φορολογικού και ασφαλιστικού καθεστώτος
προς το ευνοϊκότερο για το επιχειρείν. Αυτό θα δώσει ανάσα στην αγορά, θα
προσελκύσει επενδύσεις και θα ανεβάσει και το ηθικό του Έλληνα.
Θέσπιση κινήτρων για την προσέλκυση διεθνών
επενδυτών.
Θέσπιση κινήτρων για την εξωστρέφεια ελληνικών
επιχειρήσεων.
Προσπάθεια αποκατάστασης της αξιοπιστίας της
χώρας στις διεθνείς αγορές.
Αποκόλληση από εμμονές και αγκυλώσεις
«αριστερών» αποχρώσεων.
Γενναίες διαρθρωτικές αλλαγές στη δημόσια
διοίκηση (αυτό θέλει πολιτική βούληση, όμως…)
Προσήλωση στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της
χώρας
Όλα αυτά συνοψίζονται
σε μια μόνο κίνηση: Αλλαγή κυβέρνησης… Η χώρα χρειάζεται πολιτικούς τεχνοκρατικής
αντίληψης ικανούς να διαχειριστούν την κρίση σε κοινωνικό και οικονομικό
επίπεδο και όχι μαθητευόμενους «αριστερούς» μάγους που μεθούν με την εξουσία…
Κλείνοντας θα παραθέσω τον επίλογο ενός
πρόσφατου άρθρου του Πέτρου Λάζου, από το capital.gr, με το οποίο συμφωνώ μέχρι
κεραίας…
«Το μέγαρο
Μαξίμου και τα κυβερνητικά στελέχη, απλά παρακολουθούν. Ωσάν να πρόκειται για
απλούς παρατηρητές και όχι τους υπεύθυνους για την διακυβέρνηση της χώρας. Μόνο
μέλημα και ενδιαφέρον τους το πολιτικό κόστος, το κομματικό και προσωπικό
συμφέρον. Χρησιμοποιούν τ’ αυτιά τους μόνο για να ικανοποιήσουν τις σειρήνες
των κομματικών εξυπηρετήσεων και του βολέματος "της πελατείας". Και
δεν ακούν τίποτε άλλο… Από το βάθος όμως, έχουν αρχίσει ν’ ακούγονται διάφορα
λαϊκά μουσικά όργανα. Ξέρετε, νταούλια, ζουρνάδες κλαρίνα και τσαμπούνες. Όλο
και πιο δυνατά. Μόνο που δεν παίζουν την μουσική που ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας,
για να χορέψει τις αγορές. Παίζουν τον αργόσυρτο ρυθμό που θα συνοδέψει την
Ελλάδα, στο δικό της χορό του Ζαλόγγου…»
Άντε, και καλή αξιολόγηση
Αχιλλέας Σκυριανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου