Λάθος ερμηνεύουμε τους Συριζαίους. Τον πυρήνα,
όχι τους πασόκους που είδαν φως και μπήκαν, δηλαδή ό,τι εκφράζει το νησί που
ανέδειξε τον Ελευθέριο Βενιζέλο και κατάντησε να ψηφίζει τον Πολάκη. Ο πυρήνας
του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σταλινικοί που μπήκαν σε πρόγραμμα απεξάρτησης, αλλά
ξανακύλησαν.
Είναι σταλινικοί, που υποκρίθηκαν ότι μπήκαν σε
πρόγραμμα απεξάρτησης, όπως εκείνοι που βρίσκονται σε δίαιτα, αλλά το βράδυ
ρημάζουν το ψυγείο. Και επίσης σταλινικοί που αισθάνονται τύψεις απέναντι στην
κομσομολική νιότη τους, γι’ αυτό συμπεριφέρονται σαν να δίνουν διαρκώς
εξετάσεις στον παλιό τους ινστρούχτορα, στο νηπιαγωγείο της ΚΝΕ…
Άκουγα τις προάλλες -όχι πλέον με έκπληξη,
ομολογώ- συνδικαλιστή του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια ΕΛΜΕ να επιμένει οργισμένος ότι το
κόμμα έχει μεν τη διακυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία, απόδειξη ο πόλεμος “από
μέρος του Αρείου Πάγου, το Συμβούλιο της Επικρατείας και τμήματα του ελεγκτικού
συνεδρίου”. Απαρίθμησε σειρά νόμων που γκρεμοτσακίστηκαν στα δικαστήρια, από τα
τέσσερα κανάλια μέχρι την παράταση των συμβάσεων στους ΟΤΑ χωρίς ΑΣΕΠ, και
αξίωσε από τον υπουργό Παιδείας να αγνοήσει ότι ο νόμος Κουράκη – Μπαλτά για
την εκλογή των διευθυντών στα σχολεία κρίθηκε αντισυνταγματικός από το ΣτΕ. Την
άποψη αυτή για τη διάκριση των εξουσιών και το σεβασμό των δικαστικών αποφάσεων
έχει κάποιος που μπαίνει στην τάξη και διδάσκει στα παιδιά.
Ακριβώς
επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά βάθος τόσο σταλινικός όσο το ΚΚΕ και η μόνη διαφορά
είναι ρακομελάδικο ή τσιπουράδικο, θεωρεί δικαίωμά του να γράφει την Ιστορία,
όπως βολεύει.
Όπως ο “πατερούλης” με το photoshop της εποχής έσβηνε από τις “οικογενειακές”
φωτογραφίες όποιον από τους πρώην συντρόφους του είχε στείλει στο απόσπασμα,
έτσι και η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει μεν το “παλιό πολιτικό σύστημα”,
αλλά φροντίζει να εξαιρεί ό,τι δεν εξυπηρετεί τα καλά και συμφέροντα της
στιγμής. Τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης που υποτίθεται ότι “κατέστρεψαν την
Ελλάδα” είναι 3+8+6, δηλαδή δεκαεπτά. Η επταετία του θείου Καραμανλή είναι σαν
να μην υπάρχει. Για τη δεκαετία του ’80 άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Στην τριετία
Μητσοτάκη ο ΣΥΡΙΖΑ πατάει γκάζι. Τη φωτογραφία του Σημίτη πρέπει να την έχουν
παντού σε Κουμουνδούρου και Μαξίμου και να πετούν βελάκια. Για την πενταετία
του ανιψιού Καραμανλή αγάπες και λουλούδια. Ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε την
Ελλάδα στα μνημόνια. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ήταν τσιράκια των δανειστών.
Ακριβώς γι’ αυτό η εξεταστική για τα μνημόνια άρχιζε από τον ΓΑΠ, κάτι που
ισοδυναμεί με το να κάνεις ανάκριση για τροχαίο αρχίζοντας από το γιατρό του
χειρουργείου.
Και τέλος
πάντων ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που είναι. Το ΠΑΣΟΚ όμως πώς τοποθετείται απέναντι
σε αυτήν την αγράμματη ανάγνωση; Γιατί, αν διαβάσει κανείς όχι τόσο τις λέξεις
αλλά τις σιωπές του ΠΑΣΟΚ, η οκταετία Σημίτη -που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ- και η
τριετία Βενιζέλου -που ανέδειξε το κόμμα ως παράγοντα εθνικής υπευθυνότητος-
αντιμετωπίζονται με ενοχή. Ακόμη και για την περίοδο ΓΑΠ, όταν το ΠΑΣΟΚ σήκωσε
μόνο του το βάρος απέναντι στο λαϊκισμό σύμπαντος του πολιτικού συστήματος,
υπάρχει αμφιθυμία. Αντί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να υπερασπισθεί τις κατεξοχήν
παραγωγικές και άξιες περιόδους του κόμματος, μοιάζει να τις κρύβει κάτω από το
χαλί, προσπαθώντας να δελεάσει εκείνους που νοσταλγούν τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν θα τους φέρει πίσω, ενώ κινδυνεύει να χάσει και εκείνους που δεν
αποστάτησαν στα δύσκολα.
Μάκης Βοϊτσίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου