Το ξέρετε φαντάζομαι εκείνο το ανέκδοτο για τη κοπέλα που
πέφτει σε κώμα το 1960, και ξυπνάει γιαγιά το 2004, και όταν μαθαίνει πως
έχουμε πρωθυπουργό τον Καραμανλή τρελαίνεται… «μα καλά απέθαντος είναι»; ρωτάει…
Από τότε είχαμε κι άλλον έναν γόνο πρωθυπουργό.
Κληρονομική δημοκρατία και έτσι.
Ένας σημερινός εξηντάρης είδε καμιά 20αριά εκλεγμένους
πρωθυπουργούς στη ζωή του.
Εξ αυτών κάποιοι ουκ ολίγοι ήταν συγγενείς Α’ και Β’
βαθμού.
Είδε φερ ειπείν πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή,
αλλά και τον ανεψιό του Κώστα.
Είδε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον γιο του Ανδρέα, αλλά και τον
εγγονό του Γιώργο.
Και είδε επίσης τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αλλά και τον
δικό του γιο τον Κυριάκο.
Κι ακόμη είναι νωρίς...
Μέχρι να αποδημήσει εις Κύριον σίγουρα θα δει στο Μαξίμου
και τον έτερο ανεψιό του «Εθνάρχη», τον εγγονό του Μητσοτάκη, και αν ζήσει ως
τα βαθιά γεράματα μπορεί να προλάβει και τα δίδυμα… ποιος ξέρει;
Για να μην αναφερθώ στα αδέλφια, τα ξαδέρφια, και τα ανήψια
που έγιναν υπουργοί (αξιοκρατικά πάντα) όλα αυτά τα χρόνια. Και όχι μόνο
πρωθυπουργών…
Λες και το κληρονομικό χάρισμα, το DNA, είναι πάντα
πετυχημένη συνταγή σε συνθήκες προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας,
αλλά αυτό δεν ισχύει, είναι κάτι το απαράδεκτο, σε καθεστώτα μοναρχίας. Που από
την εποχή του Όθωνα έως το δημοψήφισμα του 1974, οι εκάστοτε βασιλείς ήταν
λιγότερο συγγενείς μεταξύ τους απ’ ότι οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί!
Τέλος πάντων, εδώ ο κόσμος καίγεται κι εγώ ασχολούμαι με
τριτεύοντα…
Είναι όμως ένα νεοελληνικό πολιτικό φαινόμενο αρκούντως αξιοπρόσεκτο,
και θα πρέπει σε κάποια στιγμή να σκύψει πάνω του και να το αναλύσει η πολιτική
επιστήμη.
Εδώ υπάρχουν άπειρες διδακτορικές διατριβές, εκατοντάδες
βιβλία, ακόμη και σημερινές ενδελεχείς
έρευνες και πανεπιστημιακές δημοσιεύσεις μέχρι και για τις συνέπειες του
πρώιμου αρχειομαρξισμού στην εξέλιξη του ποσαδισμού μέσα στον τροτσκισμό, και
δεν υπάρχουν για την κληρονομική δημοκρατία;
Μα καλά, αν αυτό δεν είναι άξιο ερευνών, τότε ποιο είναι;
Εκτός κι αν εμπίπτει σε άλλες αρμοδιότητες άλλων
γνωστικών πεδίων, όπως π.χ. η νευροφυσιολογία, ή η ανθρωπολογία, ή ακόμη και η
γενετική.
Οπότε οι συγκεκριμένοι επιστήμονες ή δεν το έχουν πάρει
χαμπάρι ή έχουν να ασχοληθούν με πολύ σοβαρότερα ζητήματα.
Θα μου πείτε τι πιο σοβαρό από αυτούς που μας κυβερνούν;
Δεν ξέρω, ίσως τελικά να είχε δίκιο ο Σωκράτης που έλεγε
ότι για όλα χρειαζόμαστε τους ειδικούς, για ψάρια τους ψαράδες, για φρούτα τους
μανάβηδες, κ.ο.κ. αλλά όταν είναι να επιλέξουμε ποιος θα μας κυβερνήσει, που
είναι το σοβαρότερο όλων, τότε πάμε και εκλέγουμε ψαράδες και μανάβηδες… και γι
αυτό η δημοκρατία ως πολίτευμα (από τότε) πάει κατά διαόλου.
Δεν το λέω εγώ, το είπε ο Σωκράτης, και λίγο μετά και ο
Πλάτωνας, ο οποίος μίλησε για «ειδικούς» που πρέπει να μας κυβερνούν… τους
ποιητές φιλόσοφους.
Αυτό στα καθ’ ημάς δεν έκατσε, αφού οι ποιητές είναι
«λαπάδες» (όπως είχε πει κάποιος σπουδαίος πολιτικός μας), ενώ οι φιλόσοφοι
περί άλλων τυρβάζουν, όταν δεν συντρώγουν με πρωθυπουργούς και τραγουδιστές ποπ
(θυμόσαστε τα δείπνα των Βέλτσου και Σημίτη με συνδαιτυμόνες τους Ρέμο και
Ρουβά;).
Πλάκα κάνω βέβαια, διότι άλλο πράγμα εννοούσε ο Πλάτωνας
όταν έλεγε για ποιητές φιλόσοφους.
Εν πάση περιπτώσει εμείς οι νεοέλληνες, που όλοι
καταγόμαστε απ’ ευθείας από τον Περικλή ή τον Λεωνίδα (κανένας δεν κατάγεται
από τους σκλάβους τους) βρήκαμε τη σωστή φόρμουλα.
Είτε πρόκειται για βουλευτικά αξιώματα, είτε για
υπουργικά, είτε για πρωθυπουργικά… επιλέγουμε γόνους. Που είναι δοκιμασμένοι.
Αυτοί είναι για εμάς οι ειδικοί.
Μπορεί να μην έχουν ψηθεί στο πεζοδρόμιο, μπορεί να μην
έχουν εργαστεί ποτέ, αλλά βιώνουν την πολιτική και τις ίντριγκές της στο πετσί
τους, από τα γενοφάσκια τους.
Λίγη εμπειρία είναι νομίζετε να τρέχετε από μικρά παιδιά
σε συγκεντρώσεις, σε ομιλίες, σε κομματικές συνάξεις, και να συμμετέχετε σε
διαδρομισμούς;
Αυτά σε δίνουν πολιτικά εφόδια, σε ατσαλώνουν, και σε
καθιστούν ικανό να πολιτεύεσαι για την προκοπή του τόπου από τη στιγμή που θα
κλείσεις τα 25 και θα μπορείς να είσαι κι εσύ υποψήφιος (σωτήρας μας).
Οι υπόλοιποι, οι μη γόνοι, θα πρέπει όχι μόνο να είναι
κομματόσκυλα και αφισοκολλητές, αλλά να γίνουν τουλάχιστον 40-50 χρόνων πριν
θεωρηθούν αρκετά «ψημένοι» για να εκλεγούν, ή να υπουργοποιηθούν.
Αν όμως όντας γόνος έχεις πάει και κανα δυο τρεις μήνες
φαντάρος, ακόμη καλύτερα. Θα έχουν να λένε για σένα, πόσο γενναίος και πόσο
πατριώτης είσαι, αν και δεν είναι απαραίτητο. Εδώ (άλλη νεοελληνική πατέντα)
είχαμε κατ’ επανάληψη υπουργούς Εθνικής Άμυνας που είτε ήταν φυγόστρατοι, είτε
γιωτάδες (άσχετα αν αρέσκονταν να ντύνονται ΟΥΚάδες). Μέχρι και γυναίκες
είχαμε… τι να λέμε;
Εν πάση περιπτώσει, για να μη το κουράζουμε, μας αρέσουν
οι γόνοι… τι να κάνουμε;
Τόσο πολύ, που και γόνοι πραγματικοί να μην είναι, αλλά
απλά να έχουν το ίδιο επώνυμο με κάποιον πολιτικό σελέμπριτι… πάλι έχουν γερές
πιθανότητες να εκλεγούν, έτσι ώστε και να μας σώσουν, και οι ίδιοι να
σιτίζονται ισοβίως από το πρυτανείο.
Έτσι λοιπόν η ζωή συνεχίζεται, εμείς οι απλοί πολίτες
ψηφοφόροι μετράμε τα χαστούκια που πέφτουν χιαστί, και οι γόνοι νομοθετούν για
εμάς, ενώ σε άλλα πεδία μάχης, π.χ. στας Βρυξέλλας, νομοθετούν οι μαϊντανοί
σελέμπριτις. Άλλη νεοελληνική πολιτική πατέντα κι αυτή.
Λες και τα έχουμε μοιράσει τα πόστα. Γόνοι να μας
κυβερνούν στο εσωτερικό, και διάσημοι μαϊντανοί (ποδοσφαιριστές, τραγουδιάρες,
κλπ) να νομοθετούν για εμάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Κατά τα άλλα μας πείραξε το Μπιγκ Μπράδερ…
Εικόνα σου είναι κοινωνία, και σου μοιάζει και αυτό.
Strange Attractor
Καλοσορισες S A μας ελειψες
ΑπάντησηΔιαγραφή