Η βόλτα στο πάρκο που λέγαμε…

Τον περασμένο Μάιο, και εν όψει εκλογών, είχα γράψει ένα άρθρο (εδώ) για το πώς η επερχόμενη διακυβέρνηση του Κυριάκου δεν θα είναι μια «βόλτα στο πάρκο», αλλά κάτι πολύ πιο δύσκολο, και όχι μόνο διότι θα κληρονομούσε χάος από τον Αλέξη.

Η επιχειρηματολογία μου ήταν ότι μέχρι τον Οκτώβριο, η όποια δυναμική εκκίνηση θα έκανε νομοτελειακά κοιλιά, ο Σύριζα θα είχε συνέλθει από το σοκ της ήττας, και ο κόσμος, που θα είχε γυρίσει από τα μπάνια, θα ζητούσε όλο και πιο πολλά, όλο και πιο γρήγορα.

Προέβλεπα γενικό συμμάζεμα της «λαθρομετανάστευσης», κατάργηση του νόμου Παρασκευόπουλου, και περισσότερη αστυνόμευση παντού με στόχο την άμεση αντιμετώπιση της γενικευμένης παραβατικότητας και εγκληματικότητας που θέριεψε επί Σύριζα.

Όπως προέβλεπα διαδηλώσεις επί διαδηλώσεων επί παντός επιστητού, με τους συριζαίους στα κάγκελα κρατώντας ντουντούκες, να καταγγέλλουν την σκληρή και ανάλγητη δεξιά κυβέρνηση της καταστολής.

Δηλαδή, εν ολίγοις προέβλεπα την επιστροφή στη κανονικότητα, τη νίκη της «τάξης» και «ασφάλειας», και τις σκληρές αντιδράσεις των συριζαίων για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Σε όλα έπεσα έξω...

Blind Rage...

Lou Reed

Η ΟΝΝΕΔ δεν είναι ΚΝΕ…

«Ρατσιστικός οχετός κατά μεταναστών και προσφύγων», «ακροδεξιό ύφος». Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη κατηγορήθηκε η κ. Φαίη Νικητοπούλου.

Δεν τη γνώριζα μέχρι προχθές, όπως δεν γνώριζα και την ΟΝΝΕΔ Πεντέλης, οργάνωση της οποίας προΐστατο μέχρι προχθές.

Η παραίτησή της θα μπορούσε να βρει τη θέση της στο μουσείο αθεράπευτης γραφικότητας δίπλα στις καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, της ΚΝΕ, αλλά και τις επικρίσεις που δέχθηκε από τη Ν.Δ.

Αφορμή για όλα αυτά, μια επιστολή που απηύθυνε η κ. Νικητοπούλου στον κ. Χρυσοχοΐδη όπου εκφράζει τους φόβους της για την εγκατάσταση μεταναστών στο νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινγκ»…

Μήπως τα ‘χει χαμένα τελικά;

Χθες βγήκε στη δημοσιότητα μια επιστολή του προέδρου Τραμπ προς τον Τούρκο ομόλογό του, η οποία ήταν τόσο ασυνήθιστη σε ύφος και σε περιεχόμενο που πολλοί, ανάμεσά τους και άμεσοι συνεργάτες του Αμερικανού προέδρου, δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν πως είναι αυθεντική.

Η επιστολή, που βγήκε στην επιφάνεια από το κανάλι FOX, ξεκινάει με την παρότρυνση «έλα να τα βρούμε»…

Φίλοι και εχθροί της Αμερικής…

Το Ιράν αποτελεί τον μεγάλο μπαμπούλα της Αμερικής.

Από την εποχή του Κλίντον η αμερικανική πολιτική απέναντι στο Ιράν ήταν «δονκιχωτική». Θέλουμε να ανατραπεί η ιρανική κυβέρνηση, αλλά δεν θέλουμε να στείλουμε στρατό για να το πετύχουμε.

Επί Κλίντον αυτή η πολιτική σήμαινε «περιορισμό».

Επί Μπους σήμαινε προωθημένη παρεμπόδιση του Ιράν, από το Ιράκ.

Επί Ομπάμα σήμαινε μια προσπάθεια για ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.

Τώρα με τον Τραμπ, η αμερικανική πολιτική μεταφράζεται σε οικονομικές κυρώσεις, χωρίς καθόλου χρήση στρατιωτικών δυνάμεων.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν πέτυχε. Ποτέ δεν υπήρχε ελπίδα επιτυχίας.

Ο κλήρος των Σιιτών, που αποτελεί την πολιτική ελίτ του Ιράν, έχει μεγάλη απήχηση στη χώρα.

Θα πρέπει να εξοντώσεις πάνω από 10.000 μουλάδες για να προκαλέσεις μια μεταβολή εξουσίας…

Σαν τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ…

Ως χώρα, θυμίζουμε, όλο και περισσότερο, τον… «Τιτανικό»!

Το θρυλικό υπερωκεάνιο, το οποίο στο παρθενικό του ταξίδι προσέκρουσε σε παγόβουνο και χάθηκε στα νερά του Ατλαντικού.

Όμως κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσε να βυθιστεί, το… «αβύθιστο»!

Κι ύστερα ενώ άρχιζε να μπάζει νερά στα αμπάρια, στα σαλόνια της πρώτης θέσης συνέχιζε να παίζει η μπάντα χορευτικούς ρυθμούς και κανείς δεν φαινόταν να ανησυχεί.

Γιατί, είπαμε: όλοι πίστευαν πως ήταν «αβύθιστο»… 

Κι ύστερα όταν άρχισε να γέρνει επικίνδυνα και κατευθύνθηκαν όλοι της «πρώτης θέσης» στις σωσίβιες λέμβους, διαπιστώθηκε πώς δεν υπήρχαν αρκετές. Γιατί όταν ξεκίνησε, κανείς δεν πίστευε ότι θα χρειάζονταν ποτέ σωσίβιες λέμβοι για το… «αβύθιστο»!

Immigrant Song...

Led Zeppelin

Εσείς με ποιόν είστε, κ. Δήμαρχε;

Να είμαστε λίγο προσεκτικοί - φιλικά το λέω. Και να μην παίζουμε με πράγματα που δεν πολύ-καταλαβαίνουμε.

Κι αυτό φιλικά. Πάντα…

Θα αναγερθεί, λέει, «μνημείο» προς στιγμήν των θυμάτων των ρατσιστικών στερεοτύπων και της ομοφοβίας!

Στο μέρος όπου «δολοφονήθηκε βάναυσα», λέει, ο Ζακ Κωστόπουλος…

Απόφαση του νέου Δημάρχου Αθηνών αυτή.

Κακή απόφαση. Κάκιστη…

Ο Ζακ πήγε να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο της γειτονιάς (από αυτά που πουλάνε βέρες, λουράκια και βαπτιστικά κυρίως, όχι πανάκριβα τιμαλφή για κυρίες). Κλείστηκε μέσα στο μαγαζί και άρχισε να το καταστρέφει.

Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης – που τον είχαν ληστέψει ξανά πριν μερικούς μήνες – ειδοποίησε την Αστυνομία και περίμενε να έλθει να συλλάβει τον επίδοξο ληστή.

Ο οποίος παγιδευμένος καθώς ήταν μέσα στο μαγαζί (είχε κλειδώσει αυτόματα η πόρτα ασφαλείας), αφού έσπασε τις εσωτερικές προθήκες, άρχισε να σπάει και τις βιτρίνες για να διαφύγει.

Ο ιδιοκτήτης ήθελε να τον εμποδίσει.

Κι όταν αυτός πήγε να πέρασει σούρνοντας από τα σπασμένα γυαλιά, τον κλότσησε. Ο ληστής σηκώθηκε απτόητος, ματωμένος από τα γυαλιά που ο ίδιος είχε σπάσει και έτρεξε να φύγει…

Το θάρρος που μας λείπει…

Η Γαλλία μού προκαλεί ανησυχία. Μιλάμε πολύ για την αγοραστική δύναμη και για το περιβάλλον, αλλά μιλάμε ελάχιστα, και χαμηλόφωνα, για την πολιτιστική αθλιότητα· για την ασχήμια που χυμάει πάνω μας δεν μιλάμε ποτέ.

Την περασμένη εβδομάδα, ένας υπάλληλος της αστυνομίας, γνωστός στις μυστικές υπηρεσίες για τη σαλαφιστική του πίστη (είχε ασπαστεί το ισλάμ το 2008, σε ηλικία 31 ετών), σκότωσε με μαχαίρι τρεις αστυνομικούς.

Το 2015, ο Μικαέλ Αρπόν είχε εκφραστεί ανοιχτά υπέρ των επιθέσεων στο Charlie Hebdo –προπάντων το δικαίωμα της γνώμης– ενώ, όπως όλοι οι φανατικοί μουσουλμάνοι, δεν απευθυνόταν ποτέ σε γυναίκες και, στη διάρκεια της εργασίας του στα κεντρικά της παρισινής αστυνομίας, έκανε διαλείμματα για να προσευχηθεί. Ωστόσο, είχε πρόσβαση σε πληροφορίες: εργαζόταν στην επεξεργασία ηλεκτρονικών δεδομένων…

Οι Αμερικανοί στρατιώτες αισθάνονται αηδία για τον Τραμπ!

Σε μια πρόσφατη συνάντηση βετεράνων του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών, ένα ήταν το θέμα συζήτησης που κυριάρχησε: Η απόφαση του προέδρου Τραμπ να εγκαταλείψει στη τύχη τους τους Κούρδους μαχητές της Συρίας, οι οποίοι πολέμησαν και πέθαναν βοηθώντας τις ΗΠΑ να συντρίψουν το Ισλαμικό Κράτος.

Όπως έλεγε ένας πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος της CIA, «το να αφήνουμε στη τύχη αυτούς τους ανθρώπους που έχυσαν αίμα για εμάς, είναι σαν να μου μπήγουν ένα μαχαίρι στη καρδιά».

Τα ίδια έλεγε κι ένας απόστρατος στρατηγός. Ότι η απόφαση Τραμπ είναι «απρεπής, ηθικά απαράδεκτη, και ντροπιαστική για την Αμερική και τους στρατιώτες της»…