Στα χρόνια του facebook

Κάποιος έγραψε ότι η πραγματική ζωή, δεν βρίσκεται στο facebook. Οι φίλοι , η οικογένεια , οι άντρες που θέλεις ή οι γυναίκες , βρίσκονται εκεί έξω ….. Τότε πως γίνεται να περνάμε τις περισσότερες ώρες της μέρας μας μπροστά από μια οθόνη , πάνω από ένα πληκτρολόγιο, μιλώντας και όχι μόνο; Πως γίνεται ότι μας συμβαίνει, να το γράφουμε στον τοίχο μας; Γιατί ανεβάζουμε φωτογραφίες μας, πολλές φορές και πιο προσωπικές, αν δεν θέλουμε να τις δούνε; Γιατί γράφουμε σχόλια σε προσωπικό τόνο, που περισσότερο θυμίζουν κουβέντα ή και συζήτηση με φίλο, παρά άποψη για κάποιο θέμα;

Πως γίνεται να παρασύρεσαι σ’ ένα γλυκό φλερτ με κάποιον, ή και σε πιο αισθησιακές στιγμές, αφήνοντας κατά μέρος τις αναστολές σου και παίζοντας με τις … σκοτεινές σου πλευρές; Η ανωνυμία, η αίσθηση ότι ο άλλος δεν σε βλέπει; Μα ξέρει ποιος είσαι, τουλάχιστον μετά από λίγο. Και αν δεν διαθέτεις skype, υπάρχει και το τηλέφωνο. Η τεχνολογία που έχει καταργήσει την απόσταση και σου προσφέρει το άμεσο αποτέλεσμα.

Η μοναξιά παίζει περίεργα παιχνίδια στην εποχή της ευκολίας . Στην ουσία είσαι το ίδιο εκτεθειμένος, σαν να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή ενός θεάτρου. Το γεγονός ότι κοιτάζουμε μία οθόνη, μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είμαστε μόνοι μας και προστατευμένοι. Αυτό χαλαρώνει τις αντιστάσεις μας και μας βγάζει αυτό που πραγματικά είμαστε, όμορφο κάποιες φορές, πολύ άσχημο κάποιες άλλες. Κάτι που στην άμεση επαφή μας με τον κόσμο, αποφεύγουμε . Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί η ζωή έχει περάσει σε ηλεκτρονική διάσταση. Οι σχέσεις, μοιραία, προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που η ανάγκη της επικοινωνίας, η ευκολία της τεχνολογίας και η απουσία της ζωντανής παρουσίας, επέβαλλαν τόσο γρήγορα και κυριαρχικά, χωρίς να προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε την αποξένωση που έφερνε…. Όμως ποτέ κάτι δεν είναι μόνο , αυτό που φαίνεται…. Και ο περιορισμός μπροστά από μία οθόνη, ταυτοχρόνως με την ελευθερία των επιλογών μέσα από αυτή, μπορεί να αποδειχθεί ένα πολύ γοητευτικό παιχνίδι που διεγείρει τη φαντασία, η οποία σε σπρώχνει ν’ ανακαλύπτεις άγνωστες ή ξεχασμένες πλευρές σου , μέσα από ένα tango με τα όριά σου…

Η Γιώτα, η Κική, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Mιχάλης, ο Δημήτρης, ο Τάκης, είναι οι άνθρωποι που θα ψάξουν να με βρουν για να μου πουν νέα, για να με ρωτήσουν για κάτι, για να κουβεντιάσουμε, για ν’ αστειευτούμε... Και συ. Που κατά βάθος έχεις μετανοιώσει για τον τρόπο που έφυγες και προσπαθείς μέσα από τα like που μου κάνεις, να βρεις έναν τρόπο να μου το πεις … Έτσι ξέρω ότι η μοναξιά χάνει το στοίχημα, όταν σηκώνω το βλέμμα μου και το μόνο που ακούω είναι οι χτύποι του ρολογιού, που μετράει το χρόνο που φεύγει….

Diamond Angel