4.1.13

Επίκαιρος Σουρής…



                                                                        Ὁ ωμηός

                                                 Στν καφεν π᾿ ξω σν μπέης ξαπλωμένος,
                                                 το
λιου τς κτνες χόρταγα ρουφ,
                                                 κα
στν φημερίδων τ νέα βυθισμένος,
                                                 κανέναν δ
ν κοιτάζω, κανέναν δν ψηφ


                                              Σ μία καρέκλα τνα ποδάρι μου τεντώνω,
                                              τ
λλο σ μίαν λλη, κι λίγο παρεκε                     
                                             
φήνω τ καπέλο, κα ρχιν μ τόνο
                                              το
ς πουργος ν βρίζω κα τν πολιτική.

                                           Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ορανς ! τί φύσις !
                                          
χνίζει μπροστά μου καϊμακλς καφές,
                                           κι
γ κατεμπνευσμένος γι λα φέρνω κρίσεις,
                                           κα
μόνος μου τς βρίσκω μεγάλες κα σοφές.

                                           Βρίζω γγλέζους, Ρώσους, κα ποιους λλους θέλω,
                                           κα
στρίβω τ μουστάκι μ᾿ γέρωχο πολύ,
                                           κα
μέσα στ θυμό μου κατ διαόλου στέλλω
                                           τ
ν διον αυτό μου, κα γίνομαι σκυλί.

                                          Φέρνω τν νον στν Διάκο κα ες τν Καραΐσκο,
                                          κατενθουσιασμένος τ
γένια μου μαδ,
                                          τ
ν λληνα ες λα νώτερο τν βρίσκω,
                                          κι
πάνω στν καρέκλα χαρούμενος πηδ.
 
                                          Τν φίλη μας Ερώπη μ πέντε φασκελώνω,
                                         
πάνω στ τραπέζι τν γρόθο μου κτυπ...
                                         
χύθη καφές μου, τ ροχα μου λερώνω,
                                          κι
σες βλαστήμιες ξέρω ρχίζω ν τς π.

                                          Στν καφετζ ξεσπάω... φωτι κι κενος παίρνει.
                                         
μέσως νω κάτω το κάνω τν μπουφέ,
                                         τ
ν βρίζω κα μ βρίζει, τν δέρνω κα μ δέρνει,
                                         κα
τέλος... δν πληρώνω δεκάρα τν καφέ.

                                                                  Γ. Σουρής



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου