16.1.13

Υπό τον ήχο των καλάσνικοφ….


Εδώ και 20-30 περίπου χρόνια, παρατηρείται μια αποσάθρωση  του κοινωνικού ιστού, που την βλέπουμε σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας.



Και είναι λογικό, αφού μια ολόκληρη γενιά γαλουχήθηκε με στρεβλά ιδανικά, παπαγαλίστικη εκπαίδευση, κούφια είδωλα και πρότυπα, και κυρίως ατιμωρησία.


Το αποτέλεσμα είναι η γενιά αυτή, να συμπαρασύρει μαζί της την προηγούμενη, αλλά κυρίως την επόμενη, στην πλήρη αποθράσυνση.
Έτσι, εδώ και χρόνια βλέπουμε χούλιγκανς να αλληλοσφάζονται στους δρόμους και στα γήπεδα, μπαχαλάκηδες να διαλύουν το σύμπαν με μολότοφ και καδρόνια, και  μαθητές να καταλαμβάνουν τα σχολεία τους για ψύλλου πήδημα.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την αθρόα λαθρομετανάστευση, την αναπόφευκτη εγκληματικότητα, και την οικονομική κρίση, τότε έρχεται και δένει όλο το γλυκό της μεταπολίτευσης, που αλλιώς ξεκίνησε για αλλού, και αλλού η ζωή το πήγε….
Το αποτέλεσμα είναι η λογική να πάει περίπατο, και οι απλοί «νοικοκυραίοι», οι μικροαστοί δηλαδή που επί δεκαετίες αποτέλεσαν τον κορμό της Ελλάδας (με όλα τα στραβά τους) να αποτελούν πλέον μια τρομοκρατημένη μειοψηφία.
Η οικονομία μας κυριαρχείται από την κλεψιά, την φοροδιαφυγή, το μαύρο χρήμα, και τις απάτες.
Η πολιτική μας σκηνή από την μίζα, την ρεμούλα, την διαφθορά, και τα … στικάκια.
Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μας είναι για τα μπάζα, παράγοντας ουσιαστικά αναλφάβητους λειτουργικά πολίτες που απλά έμαθαν να παπαγαλίζουν, άνευ κριτικής σκέψης.
Το δημόσιο αποτελεί μια σφηκοφωλιά κομματόσκυλων παραγόντων, και στην καλύτερη περίπτωση ανεπαρκών λουφαδόρων, που αν λειτουργεί υποτυπωδώς,  αυτό οφείλεται στο φιλότιμο μιας μικρής μειοψηφίας ευσυνείδητων υπαλλήλων.
Η κυρίαρχη κουλτούρα, είναι ένα καρακιτσαριό που επιβλήθηκε χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, και όπου δεν επικρατεί το παράδειγμα της Ρούλας και της Τατιάνας, δυστυχώς επικρατεί μια παραμορφωμένη ψευδοαριστερή αντίληψη, που απλά επιτείνει την αμορφωσιά.
Συνεπώς, από πού να εμπνευστεί ο σημερινός νέος;
Από τα σκυλάδικα και τα τσιφτετελοπόπ;
Ποια είναι τα οράματα του;
Να κάνει την γρηγοράδα, για να αράξει από τα τριάντα του;
Ακόμη και ο θεσμός της οικογένειας έχει αμερικανοποιηθεί, με την οικονομική κρίση να της δίνει την χαριστική βολή.
Έτσι, ο ανθός της κοινωνίας είναι απογοητευμένος, και κυρίως θυμωμένος.
Και τις συνέπειες τις βλέπουμε καθημερινά.
Καταλήψεις κτιρίων, κατσαπλιάδικες τρομοκρατικές ενέργειες, ναρκωτικά, στείρα άρνηση, αντίδραση, και γενικά περιφρόνηση και απαξίωση του όλου συστήματος.
Αν συνεχίσουμε έτσι, η Ελλάδα έχει ημερομηνία λήξεως, τουλάχιστον στον βαθμό που την ξέραμε ως σήμερα.
Το μέλλον φαντάζει σκοτεινό, και σε αυτό δυστυχώς σιγοντάρουν τόσο μέρος των ΜΜΕ, όσο και συγκεκριμένοι πολιτικοί σχηματισμοί, που ελπίζουν να καθιερωθούν μέσα από το χάος.
Όποιος  όμως σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.
Και τις τελευταίες δεκαετίες, το μόνο που σπέρναμε ως κοινωνία ήταν οι άνεμοι.
Ας φάμε λοιπόν στη μάπα τώρα τις θύελλες.
Υπό τον ήχο των Καλάσνικοφ….

Strange Attractor

1 σχόλιο:

  1. Άρα, έπρεπε, ήδη, να έχει σημάνει αλλαγή κατεύθυνσης.
    Όχι «έχω ένα όραμα» και άλλα τέτοια επικολυρικά (όποιον βλέπει οράματα να τον εξετάσει ψυχίατρος), αλλά ξερά, ψυχρά και υπολογισμένα
    να ορισθούν:
    1. Τι είναι η πατρίδα μας και, εκτός από «κι αυτά κι εκείνα», ποιά είναι η θέση της στον κόσμο, ποιόν σκοπό εξυπηρετεί η ύπαρξή της, τι σημαίνει
    εθνικό συμφέρον και πώς εξυπηρετείται.
    2. Στόχος, Σχέδιο, Στελέχη.
    3. Επανίδρυση όλου του πλέγματος της εκπαίδευσης. Μεταξύ άλλων:
    α. Αλφαβητάριο αξιών, που αποδεδειγμένα συντήρησαν τον ελληνικό τρόπο:
    Ελευθερία, το Α και το Ω: «Μνήμη τοῦ λαοῦ μου σέ λένε Πίνδο καί σέ λένε Ἄθω».
    «Τοῦ ὀλίγου καί τοῦ ἀκριβοῦς»: Τα ψίχουλα χώματος μιάς αιμασιάς που πρέπει οπωσδήποτε να καρπίσουν.
    «Πάντ’ ἀνοιχτά πάντ’ ἄγρυπνα τά μάτια τῆς ψυχῆς μου».
    «Μέ λογισμό καί μ’ ὄνειρο».
    β. Ανίχνευση κλίσεων, ταλέντων, δεξιοτήτων.
    γ. Πρότυπα.
    δ. Διάκριση σημαντικού-επουσιώδους.
    ε. Επιβράβευση της αριστείας.
    στ. Επαγγελματικός προσανατολισμός.
    ζ. Νοοτροπία «ἄμμες δέ γ' ἐσσόμεσθα πολλῷ κάρρονες».
    η. Διάλυση (κυριολεκτικά: λουκέτο και αποσύνθεση) του καθεστώτος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ανασύστασή της με όρους και κριτήρια ενός μηχανισμού ενεργά εμπλεκόμενου στις ανάγκες, δυνατότητες και προοπτικές της αληθινής ζωής.
    3. Επανίδρυση όλου του πλέγματος των σχέσεων πολίτη-κρατικών δομών με όρους και κριτήρια δημιουργίας ενός συστήματος ανάδειξης και ενίσχυσης έξυπνων και ικανών: κάτι σαν νοοτροπία ΜΙΤ στον δημόσιο τομέα (πάω γραμμή για τον ψυχίατρο).
    4. Να γίνουν συνείδηση (με το καλό ή με το ζόρι), αρχής γενομένης από το νηπιαγωγείο, τα κάτωθι:
    α. Αν δεν συζῆν πεφυκός ἤ θηρίον ἤ θεός. Δεν είμαστε θεοί και τα θηρία αντιμετωπίζονται αναλόγως.
    β. Η συγκρότηση και διατήρηση πολιτείας απαιτεί ανάληψη ευθυνών και λογοδοσία.
    γ. Η ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη αυθαιρετεί.
    δ. Παραγωγή χρήματος επιτυγχάνεται μόνον όταν ένα προϊόν προσφέρεται προς χρήσιν. Κάθε άλλος τρόπος συνιστά ατιμία ή φούσκα.
    ε. Οι τακτικές «λούφα και παραλλαγή», «κάνω τον ψόφιο κοριό» και «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» παράγουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αν ένας πολίτης επιλέξει να πορευθεί σ’ αυτές τις οδούς, η πολιτεία δεν θα επιτρέψει τις συνέπειες να τις λουστεί ουδείς άλλος πλην αυτού.
    Άρα: εξυπνάδες του στυλ «Συνάδελφοι, κουράγιο. Το διάβασμα είναι προσωρινό, τα φακελάκια μόνιμα», που επί έτη και έτη κοσμούσαν τοίχο στην Ιατρική σχολή Αθηνών, τσακίζονται πάραυτα με, εκτός των άλλων, καθαίρεση των από καθέδρας κατασκευαστών περιβάλλοντος τέτοιας ανθυποστάθμης.

    Επειδή θα πάρει χρόνια για να αντικατασταθεί η παραχαραγμένη απ’ την γνήσια χάρτα πορείας, για αρχή μπορεί να δοθεί ένα ηχηρό μήνυμα ρήξης
    με το έως τώρα παρακμιακό λάθε βιώσας: π.χ. να εξαγγελθεί (νομίζω, κάτι παραπλήσιο είχε προτείνει ο κ. Ροδινός) ότι: σε 10 χρόνια θα λειτουργεί στην Θεσσαλονίκη το πληρέστερο κέντρο Βυζαντινών μελετών της Ευρώπης. Όλη η Μακεδονία, του Όρους περιλαμβανομένου, και η επικράτεια δίδουν την πρώτη ύλη, οι επιστήμονες υπάρχουν, η εμπειρία από την ξένην επίσης, τι σόι παραπάνω προσόντα διαθέτει η Σορβόννη και κυριαρχεί σ’ αυτές τις σπουδές; Οι τεχνοκράτες να σχεδιάσουν το καθεστώς λειτουργίας –δημόσιο, ιδιωτικό, σύμπραξη, συνεργασίες με πάσης φύσεως ιδρύματα, χρηματοδότηση από όποιον τα ‘χει και τα διαθέτει, ίσως κάτι ανάλογο με την τριλογία του Ιδρύματος Νιάρχου στο Φάληρο– και η πολιτεία να καλέσει σε συστράτευση όποιον έχει τις ικανότητες να προσφέρει και βλέπει σ’ αυτό το σχέδιο ευκαιρία για δημιουργία. Να αναδειχθούν –επιτέλους!– οι ικανοί προς πολιτισμόν Νεοέλληνες, που υπάρχουν, αλλά αδυνατούν να αναμετρηθούν με ένα σύστημα εξ αρχής φαλκιδευμένο υπέρ των ποικιλόμορφων κοννέ και δεν θα λογαριάσουν δυνάμεις παρά μόνον όταν αποφασισθεί –τρις επιτέλους!!!– να τηρηθούν οι κανόνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή