Ας το παραδεχτώ. Τα τελευταία 2 χρόνια ως δικαστικός συντάκτης έχω κάνει εξαιρετικές
γνωριμίες.
Έχω συναντηθεί και γνωριστεί με την «αφρόκρεμα» της
ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Όχι σε κοινωνικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο ρεπορτάζ, δηλαδή
ως κατηγορουμένους στα δικαστήρια.
Για να μην είμαι υπερβολικός, οι περισσότεροι δεν ήταν ακριβώς
πρώτης γραμμής επιχειρηματίες αλλά υπήρξαν και τέτοιοι.
Η μακρά αλυσίδα των ανθρώπων που φτάνουν στον εισαγγελέα
κατηγορούμενοι για οφειλές προς το δημόσιο ή μη απόδοση ΦΠΑ ή ασφαλιστικών
εισφορών ή δεν ξέρω τι άλλο, με έκανε να σκεφτώ το αντίκρισμα αυτής της
υπερπαραγωγής συλλήψεων. Αντίκρισμα όμως σε επίπεδο ουσίας και ουχί εντυπώσεων:
Η απάντηση, όπως τη δίνουν οι αρμόδιες αρχές είναι πως ουσιαστικά στο ταμείο,
γιατί αυτή είναι η ουσία τελικά, ελάχιστα χρήματα μπήκαν από τις «χειροπέδες»
αυτού του τύπου.
Η δυσάρεστη αυτή πραγματικότητα δεν μπορεί φυσικά να αποτελέσει θεμέλιο λίθο για κριτική αποδόμησης του μέτρου αφού στη βάση πληροί τη δεύτερη βασική προϋπόθεση μιας νομοθετικής πρωτοβουλίας. Αυτή της παιδευτικής λογικής που θυμίζει στους επίδοξους φορο -αποφεύγοντες του μέλλοντος ότι «οι χειροπέδες είναι κοντά».
Το ερώτημα όμως είναι γιατί τα χρήματα, παρά τις συλλήψεις, δεν μπαίνουν το ταμείο;
Η δυσάρεστη αυτή πραγματικότητα δεν μπορεί φυσικά να αποτελέσει θεμέλιο λίθο για κριτική αποδόμησης του μέτρου αφού στη βάση πληροί τη δεύτερη βασική προϋπόθεση μιας νομοθετικής πρωτοβουλίας. Αυτή της παιδευτικής λογικής που θυμίζει στους επίδοξους φορο -αποφεύγοντες του μέλλοντος ότι «οι χειροπέδες είναι κοντά».
Το ερώτημα όμως είναι γιατί τα χρήματα, παρά τις συλλήψεις, δεν μπαίνουν το ταμείο;
Αυτό απαντάται από την παραδοχή των δικαστικών αρχών πώς:
- Οι συλληφθέντες προσφεύγουν στη διαδικασία ρύθμισης χρεών, όπερ μεταθέτουν για το μέλλον τα δύσκολα.
- Τα μεγάλα ποσά αφορούν χρέη προς το δημόσιο, δεν είναι ΦΠΑ, άρα διώκονται σε βαθμό πλημμελήματος και οι κατηγορούμενοι πάνε απλώς στο Αυτόφωρο.
- Το άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, όπως ήταν διαμορφωμένο μέχρι τώρα, προσέφερε προστασία πριν ακόμα κάποιος υπαχθεί στη ρύθμιση και οι επιτήδειοι το είχαν κάνει φάμπρικα.
- Πολλοί επιχειρηματίες δεν έχουν πράγματι δυνατότητα εξόφλησης των χρεών τους, κοινώς «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
Σε κάθε περίπτωση, για να καταλήξουμε, το συμπέρασμα είναι πώς το μέτρο είναι γενικά επιτυχημένο πλην μη αποδοτικό.
- Οι συλληφθέντες προσφεύγουν στη διαδικασία ρύθμισης χρεών, όπερ μεταθέτουν για το μέλλον τα δύσκολα.
- Τα μεγάλα ποσά αφορούν χρέη προς το δημόσιο, δεν είναι ΦΠΑ, άρα διώκονται σε βαθμό πλημμελήματος και οι κατηγορούμενοι πάνε απλώς στο Αυτόφωρο.
- Το άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, όπως ήταν διαμορφωμένο μέχρι τώρα, προσέφερε προστασία πριν ακόμα κάποιος υπαχθεί στη ρύθμιση και οι επιτήδειοι το είχαν κάνει φάμπρικα.
- Πολλοί επιχειρηματίες δεν έχουν πράγματι δυνατότητα εξόφλησης των χρεών τους, κοινώς «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
Σε κάθε περίπτωση, για να καταλήξουμε, το συμπέρασμα είναι πώς το μέτρο είναι γενικά επιτυχημένο πλην μη αποδοτικό.
Γι΄αυτό και διατηρείται υπό συζήτηση η βασική αρχή που
λέει πώς, παγκοσμίως, η αυστηροποίηση των ποινών και γενικότερα του
θεσμικού πλαισίου, δεν οδηγεί πάντα στα καλύτερα αποτελέσματα.
Κυρίως σε μια χώρα που εκτός από πολλά «λαμόγια», έχει
πλέον και πολλούς νεόπτωχους...
Παναγιώτης Στάθης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου