Ο Erdoğan μπαίνει σε βαθιά νερά…

Άρθρο της τουρκικής Radikal.

Ακούγοντας τα σχόλια που έκανε ο πρωθυπουργός μετά το ξέσπασμα των επεισοδίων της πλατείας Ταχρίρ, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως η Τουρκία αντιμετωπίζει πρόβλημα δημοκρατίας.

Ο Erdoğan κριτικάρει τους πάντες: Την αντιπολίτευση, τους διαδηλωτές, ακόμη και την αστυνομία, η οποία το παραξήλωσε με τα δακρυγόνα.

Τον μόνο που δεν κριτικάρει είναι τον εαυτό του, και τις πράξεις της κυβέρνησής του.

Την κριτική γλίτωσε και ο κυβερνήτης της Κωνσταντινούπολης.

Έτσι, όλη η ευθύνη για τα γεγονότα, πέφτει στις πλάτες κάποιων κατώτερων αστυνομικών.

Αν είναι όμως θέμα υπερβάλλοντος αστυνομικού ζήλου, σε μια δημοκρατική χώρα η κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη και λογοδοτεί.

Στην Τουρκία όμως δεν υπάρχει συγκεκριμένη νομοθεσία όσον αφορά στη χρήση δακρυγόνων.

Η κυβέρνηση έχει δώσει τεράστιες εξουσίες στην αστυνομία, χωρίς όμως να κάνει τον κόπο να νομοθετήσει περιορισμούς.

Πάντως, η κρίση που ξέσπασε στο πάρκο Γκέζι, ξεπερνά τα όρια της αστυνομικής αυθαιρεσίας.

Βλέπουμε ένα κίνημα ανυπακοής να αναδύεται, με αφορμή μια κινητοποίηση εναντίον της κοπής δένδρων, η νομική βάση της οποίας είναι αμφισβητήσιμη.

Βλέπουμε δηλαδή μια αντίδραση απέναντι σε μια μορφή κρατικής τρομοκρατίας, που απαγορεύει το δικαίωμα της συνάθροισης και της διαμαρτυρίας.

Ο Erdoğan, που είναι κλεισμένος σε έναν ελεφάντινο πύργο, όπου καμιά κριτική δεν φτάνει στα αφτιά του, δεν καταλαβαίνει ότι τα σχέδια που αποφάσισε να υλοποιήσει, και που τα θεωρεί χρήσιμα, βρίσκουν αντίθετη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.

Δεν θέλει να γνωρίζει πως η τουρκική κοινωνία αρνείται πλέον να αποδεχτεί την λήψη αποφάσεων από έναν μόνο άνθρωπο.

Δεν αντιλαμβάνεται ότι ο έλεγχος και η φίμωση των ΜΜΕ, η ονομασία μιας γέφυρας προς τιμή του Σουλτάνου  Σελίμ (σφαγέα των Αλεβιτών), ο περιορισμός της κατανάλωσης και διάθεσης του αλκοόλ, και η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων στο πάρκο, έχουν προκαλέσει αίσθημα δυσαρέσκειας εναντίον της τυραννικής του εξουσίας.

Ο Erdoğan ζητάει από την κοινωνία να απέχει από οποιαδήποτε κριτική στις πολιτικές του, όπως ισχύει και μέσα στο κόμμα του.

Δεν θέλει καν να ακούει τις αντιρρήσεις των συντηρητικών, των ευλαβών Μουσουλμάνων, αλλά και των φιλελεύθερων που χρόνια τώρα τον στηρίζουν.

Αρνείται να δει την βαθιά απογοήτευση σε πολλές μερίδες της κοινωνίας, η οποία φουντώνει εξαιτίας του απολυταρχισμού του, ενώ ακόμη ήταν σε θέση να δημιουργήσει το μόνο πραγματικά δημοκρατικό καθεστώς στον μουσουλμανικό κόσμο που πέραν των άλλων είχε προσελκύσει και το διεθνές ενδιαφέρον.

Ο Erdoğan δεν αντιλαμβάνεται ότι το να δώσει χώρο σε μια μειοψηφία, ακόμη κι αν ο ίδιος ελέγχει την πλειοψηφία, δεν αποτελεί ένδειξη αδυναμίας, αλλά αρετής.

Επίσης, η επίδειξη ευελιξίας δεν είναι μειονέκτημα, αλλά ένδειξη σημαντικής πολιτικής ευφυίας.

Αντί λοιπόν να κοιτάξει τον εαυτό του με κριτικό μάτι, ο πρωθυπουργός έριξε λάδι στη φωτιά, και απλά ελπίζει πως το κίνημα θα καπελωθεί τελικά από τους ριζοσπάστες, οπότε και θα μπορέσει πιο εύκολα να το απαξιώσει.

Ανακοινώνοντας πως έχει σκοπό να γκρεμίσει το πολιτιστικό κέντρο Ατατούρκ, και να χτίσει στη θέση του ένα τζαμί, χαϊδεύοντας έτσι τους Μουσουλμάνους (στη στήριξη των οποίων ελπίζει), παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με την πόλωση της κοινωνίας, και άρα μπαίνει πλέον σε βαθιά νερά.

Απόδοση: S.A.

Radikal