Ανήσυχες, σημαδεμένες… μαμάδες.

Όσο μεγαλώνω γίνομαι και πιο συντηρητικός.

Όμως δεν ήμουν πάντα έτσι.

Ειδικά σε θέματα εμφάνισης, και τι δεν έκανα….

Μακριά μαλλιά, μαλλιά γουλί, περμανάντ αφάνα, ουρίτσα να κρέμεται από πίσω, χρυσές ανταύγειες, οξυζεναρισμένες αστραπές στα πλάγια, σκουλαρίκια, και άλλα πολλά.

Είχαμε βλέπετε …. eighties!

Ποτέ μου όμως δεν συμπάθησα τα τατουάζ.

Ίσως γιατί, την εποχή που ήμουν έφηβος, τατουάζ είχαν μόνο οι γύφτοι, οι κάγκουρες, οι τελειωμένοι μηχανόβιοι, οι χαπάκηδες, και οι φυλακόβιοι.

Άντε και κανένας αχθοφόρος, ή λιμενεργάτης «τραγουδιστής».

Και αυτά συνήθως ήταν κάτι ανορθόγραφα και πρόχειρα χτυπημένα συνθήματα και εκφράσεις του στυλ «LOVE», «I want to be fri» (sic), «Μανώλης Αγγελόπουλος για πάντα!», «KAVASAKI» (sic), ΜΠΑΟΚΑΡΑ, και άλλα τέτοια φαιδρά, που όμως έβγαζαν το βαθύ συναίσθημα, και τον καημό του καθένα.

Μέχρι που τα τατουάζ έγιναν μόδα.

Στα πρώτα περίπου χρόνια της δεκαετίας του 1990.

Και όπως κάποτε κανένας νεαρός δεν έβγαζε γκόμενα αν δεν είχε μηχανή (εποχή Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τον Καμικάζι του), έτσι και από κάποιο σημείο και μετά, δεν νοούνταν να είσαι ιν, αν δεν είχες χτυπήσει τατού.

Μια μόδα που ξέφυγε από το περιθώριο, και μπήκε παντού.

Ακόμη και στα πιο χάι σαλόνια.

Είτε ήσουν άνδρας, είτε γυναίκα, αν και εδώ που τα λέμε περισσότερες ήταν οι κοπέλες που υιοθέτησαν την νέα μόδα, παρά άντρες.

Με αποτέλεσμα να γεμίσει ο τόπος από χτυπημένα κορμιά.

Και ως ένα βαθμό, η εικόνα ήταν ελκυστική.

Όπως και να το κάνουμε, ένα καλλίγραμμο νεανικό κορμί δείχνει ακόμη πιο ελκυστικό, ή ερεθιστικό, όταν στολίζεται από ένα καλαίσθητο τατουάζ.

Δυστυχώς, όμως, όπως σε κάθε τι,  έτσι και σε αυτόν τον τομέα, οι Έλληνες, και δη οι Ελληνίδες, το παράκαναν.

Και λογικό, αφού  ήταν μόδα … αφού.

Ναι αλλά υπάρχουν μόδες και μόδες.

Και άλλο να κουρεύεις τα μαλλιά σου γουλί, αφού σε δυο τρεις μήνες θα επανέλθουν.

Τα δε σκουλαρίκια βγαίνουν εύκολα.

Τι γίνεται όμως με τα ανεξίτηλα τατού;

Τα οποία είναι ελκυστικά και επιθυμητά, όταν είσαι είκοσι χρονώ, και τα έχεις όλα γραμμένα στα τέτοια σου;

Τι γίνεται μετά;

Μετά τα τριάντα τριανταπέντε;

Όταν το δροσερό κοριτσάκι με τα τρία τέσσερα τατού, ωριμάζει, θέλει να σοβαρευτεί, να βρει δουλειά, και να παντρευτεί;

Μπορεί κανείς να την πάρει στα σοβαρά;

Χμμμμμμ…..

Διότι καλό το τατού όταν σερβίρεις ποτά σε μπαρ και σε κλαμπς, ή όταν ξαπλάρεις σε κάποιο μπιτς μπαρ παίζοντας με τα νεύρα των αγοριών, αλλά όχι και τόσο καλό όταν διδάσκεις παιδιά, ή δουλεύεις σε μια σοβαρή επιχείρηση, ή θες να γίνεις  …δημόσιος υπάλληλος (λέμε τώρα).

Το ίδιο έργο  (σε άλλη μορφή) το είχα δει με φίλους μου που πάνω στη τρέλα της νιότης, παράτησαν σπουδές και πανεπιστήμια, για να είναι πορτιέρηδες ή μπάρμεν.

Να ζουν δηλαδή το όνειρο.

Όταν όμως τους θύμιζα ότι καλά στα 20-35, αλλά στα 35-40 η ενασχόληση αυτή εκτός από θλιβερή, είναι και γελοία, με αγνοούσαν.

Με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν σκυλομετανιώσει για τις λανθασμένες (μακροπρόθεσμα) επιλογές τους.

Που δυστυχώς δεν αναστρέφονται.

Όπως δεν αναστρέφονται ούτε τα σέξι τατού (εκτός κι αν υποστείς την βάσανο του λέιζερ).

Και επειδή ήδη έχουν περάσει 15-20 χρόνια από τότε που θέριεψε η συγκεκριμένη μόδα, φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε παντού (ειδικά στις παραλίες) ξεχειλωμένα και παχύσαρκα κορμιά μαμάδων, με τα κάποτε ερωτικά τατουάζ να τονίζουν ακόμη περισσότερο την ματαιότητα της χαμένης τους νιότης.

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό, από μια κακοχυμένη πλέον μαμά, να κυνηγά τον μπούλη της στη παραλία για να φορέσει τα μπρατσάκια του, με το ξεχειλισμένο από παντού κορμί της να είναι τίγκα στο τατού.

Μπλιαχ….

Για αυτό και δεν μετανιώνω για τη συγκεκριμένη μου απέχθεια, αλλά τουναντίον θεωρώ την εν λόγω μόδα ως αποτυχημένη.

Εκτός κι αν την δούμε ως μια ευκαιρία για δημιουργία θέσεων απασχόλησης, μέσα στη κρίση που ζούμε.

Εκεί δηλαδή που η κάθε γειτονιά είχε γεμίσει από στούντιο τατού για τους «μοδάτους» νέους μας, σήμερα θα μπορούσε κάλλιστα να γεμίσει από εργαστήρια αφαίρεσης των τατού, για τις άλλοτε ανήσυχες, και νυν καταπιεσμένες μαμάδες.

Strange Attractor