Τουρίστας στη Θεσσαλονίκη.

Μπήκαν στο μπαράκι Δευτέρα βράδυ κατά τα μεσάνυχτα και παράγγειλαν αμέσως: «Two Guiness, two Mythos, and four shots of ouzo, please».

Τέσσερις νέοι Άγγλοι στη Θεσσαλονίκη. 

Πάντα αναρωτιέμαι με ποια κριτήρια οι τουρίστες ή οι επισκέπτες μιας πόλης επιλέγουν πού θα διασκεδάσουν, σε μια περιοχή με πολλά μπαρ και την ίδια ακριβώς θέα, όπως η παραλία της πόλης.

Σε αντίθεση με όσα μας αρέσει να πιστεύουμε, δεν τρελαίνονται για τη βαβούρα και το ντιριντάχτα.

Σπάνια τους βλέπεις να πηγαίνουν σε μεγάλα μαγαζιά, με τον κόσμο -όσο νέος και καλοντυμένος κι αν είναι- να στέκεται ανέκφραστα με ένα ποτό στο χέρι και τη μουσική να σε ξεκουφαίνει.

Ίσα-ίσα, όσο πιο στημένο το μέρος, τόσο το αποφεύγουν.

Προτιμούν πιο μικρά, φιλικά, cosy μέρη, με πιο οικεία μουσική.

Την ώρα που περνούσαν και διάλεξαν το «δικό μας» μπαρ για να καθίσουν, ακουγόταν το Your Woman των White Town. 

Μου έκανε εντύπωση το «four shots of ouzo» μαζί με τις μπίρες, στο μπαράκι.

Δηλώνω οπαδός των πάσης φύσεως αποσταγμάτων στα μπαρ και το έχουμε καθιερώσει, διαλέγοντας τσικουδίτο, καϊπιράκι, μαργκαράκι κι άλλα ευφάνταστα κοκτέιλ με τσικουδιά.

Πιο οικονομικά, πιο γευστικά (για μένα) και ντόπια.

Το χάρηκα που οι τουρίστες ζήτησαν ούζο, η γεύση είναι σημαντικό μέρος ενός ταξιδιού.

Έρχομαι συχνά στη θέση ενός τουρίστα στη Θεσσαλονίκη.

Γιατί να έρθει κάποιος στην πόλη; Επειδή είναι όμορφη;

Ας γελάσουμε λιγάκι.

Ο κόσμος είναι γεμάτος πολύ ομορφότερες πόλεις.

Επειδή έχει νυχτερινή ζωή και διασκέδαση; Εδώ θα ξεκαρδιστούμε.

Τα δικά μας κριτήρια για τη «διασκέδαση» σπανίως ταυτίζονται με του Ολλανδού, του Αμερικανού, του Ολλανδού ή του Κινέζου.

Επειδή έχει μια μοναδική παραλία; Μάλιστα, αυτό να το δεχτώ, αλλά δεν αρκεί. Επειδή η Θεσσαλονίκη έχει 17 βυζαντινά μνημεία που προστατεύονται ως Παγκόσμια Κληρονομιά από την Unesco; Εξαιρετικό επιχείρημα.

Μήπως επειδή έχει την Αρχαία Αγορά, το Ανάκτορο του Γαλερίου, μουσεία και ένα παρελθόν 23 αιώνων; Βεβαίως.

Μόνο που για να φτάσει σε καθένα από αυτά πρέπει να περάσει από σκουπίδια, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, να ψάξει να τα βρει, να δει τι ώρες είναι ανοιχτά (και αν είναι ανοιχτά) και να περιπλανηθεί με τις ώρες μέσα σε σοκάκια χωρίς να έχει καν έναν ολοκληρωμένο χάρτη της προκοπής στη διάθεσή του.

Κοντολογίς, για να σε προτιμήσει ο άλλος, πρέπει να έχεις μια πόλη που να είναι καλοφτιαγμένη, κοκέτα και περιποιημένη για τους κατοίκους της.

Μια πόλη που σέβεται πρώτα αυτούς και μετά προσκαλεί και επισκέπτες.

Όσο όμορφος και κεφάτος κι αν είσαι, αν βρωμάς και τσιρίζεις δε θα σου ξανάρθει η παρέα.

Θα σε ανεχτεί μια φορά, αλλά μετά θα σε αποφύγει.

Το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε απίστευτα προνομιακό σημείο, στο κέντρο της. (Βέβαια, η ακτοπλοϊκή της σύνδεση με τη νησιωτική Ελλάδα είναι σχεδόν ανύπαρκτη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)

Σε δυο λεπτά απ’ την αποβίβαση απ’ το κρουαζιερόπλοιο, οι επισκέπτες βρίσκονται στα εμπορικά μαγαζιά της, στις ταβέρνες, στα μπαρ, ανάμεσα σε μας τους κατοίκους της.

Φέτος αναμένονται 18.000 περίπου τουρίστες σε 20-30 συνολικά αφίξεις κρουαζιερόπλοιων. Πολύ λίγοι, σε σχέση με τους 48.000 τουρίστες του 2008, όταν ένα και μόνο καράβι σε τρεις επισκέψεις έφερε 12.000 επιβάτες και 4.500 άτομα πλήρωμα.

Δεν βγαίνουν όλοι οι επιβάτες απ’ το καράβι. Δεν είναι τραγικό;

Να επισκέπτεσαι μια πόλη, να μένει το πλοίο σου εκεί κάποιες ώρες ή και μια νύχτα κι εσύ να μη νιώθεις την επιθυμία να βγεις.

Να μη σου έχει καλλιεργηθεί μια προσμονή, μια προσδοκία, ένας μύθος, ρε παιδί μου, ότι αυτή η πόλη έχει ΤΗΝ ιστορία, ΤΑ μνημεία, ΤΟΝ κόσμο, ΤΗΝ αγορά;

Ίσως, βέβαια, κι εμείς οι ίδιοι να μην ξέρουμε τι έχουμε, οπότε, εφόσον δεν ξέρουμε, επαναπαυόμαστε στις δάφνες της «νυχτερινής ζωής» και δεν προβληματιζόμαστε πώς μπορούμε να κάνουμε τον Άγγλο να σκέφτεται όλη τη χρονιά να έρθει να ζητήσει εκείνα τα «four shots of ouzo» μαζί με τις Γκίνες και τις Μύθος.

Χριστίνα Ταχιάου

Protagon