Ο κόσμος το’ χει τούμπανο, και το Πασόκ…

Έχω ένα φίλο, δυο μέτρα παλικάρι.

Τον περνάω όμως καμιά δεκαριά χρόνια, δηλαδή μισή γενιά, δηλαδή ένα μόνο κλικ αν το δούμε ιστορικά…

Και αυτό το κλικ κάνει όλη τη διαφορά.

Διότι ο φίλος μου δεν έχει ούτε μια παράσταση από τη χούντα, ούτε μια ανάμνηση από την «αντάρτικη» περίοδο της μεταπολίτευσης, ούτε πολυθυμάται τα χρόνια της δραχμής, όπου για να αγοράσεις μεταχειρισμένο Γιούγκο θα έπρεπε να διαθέτεις χωράφια απ τον παππού σου, ή να υπογράψεις άπειρα γραμμάτια με τόκο 30%..

Μάλιστα, ακούει τη λέξη αστυφύλακας και γελάει…

Όπως γελάει όταν του λέω ότι μέχρι και την 4^η γυμνασίου, εγώ πρόλαβα σφαλιάρες από καθηγητές, και κούρεμα γουλί (τότε δεν ήταν ακόμη μόδα) από τους γυμνασιάρχες.

Ο φίλος μου γεννήθηκε, μεγάλωσε, και ανδρώθηκε επί «αλλαγής».

Όπως λέμε επί Παπάγου, για παράδειγμα.

Επί Ρίτας Σακελαρίου δηλαδή, και επί … Άκη.

Τότε που είχαμε «πλέρια δημοκρατία», μπόλικα λαϊκά δικαιώματα, αγκαλιές με τον Καντάφι και τον Αραφάτ, και βεβαίως μια επίπλαστη ευμάρεια λόγω της κατακόρυφης αύξησης του διεθνούς δανεισμού της χώρας.

Εν ολίγοις ζούσαμε ελεύθερα κι ωραία, πλην όμως με δανεικά.

Οι μόνες αγωνιστικές κινητοποιήσεις που  έζησε ο φίλος μου ήταν οι περίφημες καταλήψεις των σχολείων, οι οποίες ανέδειξαν τον πρωτεργάτη του σοσιαλισμού Αλέξη Τσε Παπάρα, και η μόνη «καταπίεση» αυτή που επήλθε όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο πρώην εφιάλτης και νυν επίτιμος, ο επονομαζόμενος και απέθαντος…
Και βέβαια οι συχνές διαδηλώσεις για ψύλλου πήδημα, οι αψιμαχίες, οδομαχίες, κλπ με τις άπειρες μολότοφ, που οι μπαχαλάκηδες ενέταξαν στην νεοελληνική καθημερινότητα, μετατρέποντας για παράδειγμα την επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου σε κακέκτυπο γηπεδικών συγκρούσεων μεταξύ ανεγκέφαλων χαπακωμένων χούλιγκανς.

Αν και στερείται «σκληρών» βιωμάτων, ο φίλος μου είναι ανοιχτό μυαλό, και κυρίως είναι διαβασμένος.

Παρόλα αυτά, βολοδέρνει ιδεολογικά μεταξύ ΔΗΜΑΡ, Μπαρουφάκη κλπ, διαβάζει το Χωνί, και ακούει τον Καζάκη, θεωρώντας επιπλέον ότι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις είναι εν δυνάμει αυταρχικές, και πως εν πάση περιπτώσει καλά έκανε ο λαός που δεν έδωσε αυτοδυναμία στον «εθνικιστή» Σαμαρά, διότι αλλιώς θα μας έβαζε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι.

Τον παραδέχεται όμως διότι είναι «εργατικός», δεν μοιάζει για «πολιτικάντης», και τα δίνει όλα για να μείνουμε στο ευρώ και να μην καταλήξουμε στα φασόλια της διεθνούς βοήθειας της Βενεζουέλας, όπως ονειρεύεται ο Βούτσης.

Βλέπετε, ο φίλος μου είναι και οικονομολόγος (άνεργος), οπότε κάτι παραπάνω ξέρει.

Είναι κατά κάποιο τρόπο μνημονιακός και αντιμνημονιακός συγχρόνως.

Εν ολίγοις, ο φίλος μου είναι μπερδεμένος.

Και αυτό είναι λογικό, αφού ως ανοιχτό μυαλό, δύσκολα μπορεί να καλουπωθεί σε συγκεκριμένο κόμμα και σε συγκεκριμένες αντιλήψεις.

Όπως κι εγώ, του αρέσουν κάποια στοιχεία από διάφορες ιδεολογίες, και από διάφορα κόμματα που τις εκφράζουν.

Και καθότι διαβασμένος, γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι αν φύγουμε από το ευρώ, άσχετα αν δεν έχει ζήσει πείνες.

Και αν και διαφέρουμε σε πολλές απόψεις (κατά παρασάγγας), ο φίλος μου, που αυτοπροσδιορίζεται αριστερός,  γουστάρει…  Άδωνι και Βορίδη, απεχθάνεται τη Φώφη, και σιχαίνεται τον Αλέξη με το στραβό στόμα, που όπου βρεθεί κι όπου σταθεί εκστομίζει παπαριές διαφημίζοντας την ανεπάρκειά του.

Και το κυριότερο;

Θαυμάζει (περιέργως) τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο, που μας έβαλε στην ΕΟΚ, που νομιμοποίησε το ΚΚΕ, που δεν ήταν κολλημένος, π.χ.  έφερε τον Ανδρέα στην Ελλάδα, και που ήταν λαρτζ γενικώς, σε αντίθεση με τους μίζερους μικροκομματικά σκεπτόμενους διαδόχους του.

Και επίσης απεχθάνεται τον … Ανδρέα (ειδικά τον πρώιμο), τον οποίο αν και δεν είχε ζήσει ως ενήλικας, συνειδητοποιεί (με επιχειρήματα) την μακροπρόθεσμη «βλάβη» που επέφερε στη χώρα, και την οποία σήμερα λούζονται οι συνομήλικοί του.

Εκεί λίγο διαφωνούμε, διότι εγώ εν αντιθέσει με αυτόν βλέπω και πάρα πολλά καλά στοιχεία στον Ανδρέα, με τον φίλο μου να επιμένει πως όλα τα καλά (και ήταν αρκετά) ήταν νομοτελειακά καθορισμένα να γίνουν, και ότι αν δεν τα έκανε ο Ανδρέας θα τα έκανε κάποιος άλλος.

Και όλα αυτά τα γράφω με αφορμή τον ντόρο που έγινε αυτές τις μέρες εξαιτίας της «αποκαθήλωσης» του τοτέμ του Πασόκ από πλευράς Βορίδη.

Λες και όλα αυτά δεν συζητούνται στα καφενεία και στις παρέες, και λες ότι θίχτηκαν τα ιερά και τα όσια της πατρίδας.

Λες και ο Βορίδης είπε κάτι το αδιανόητο.

Το ιερόσυλο.

Σιγά ρε παιδιά του Πασόκ.

Μη φύγει πόντος από το καλσόν του 6%…

Μη τυχόν και ανοίξουν οι προ πολλού παραβιασμένες θύρες…

Και εν πάση περιπτώσει, τι συγχύζεσθε; Τα είπε ο Βορίδης.

Που να τα ακούσετε από στόμα 35αρη, και μάλιστα πολύ πιο δημοκράτη και πολύ πιο σοσιαλιστή από την μισή κεντρική επιτροπή του Πασόκ.

Πιο δημοκράτη και από τον Χάρη Καστανίδη θα έλεγα…

Εν κατακλείδι, ο κόσμος το’ χει τούμπανο, και το Πασόκ κρυφό καμάρι….

Που να ανοίξω το στόμα μου και για την Μιμή δηλαδή…

Ή τον Μαντέλη!

Για αυτό σας λέω: Χαλαρά.

Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας.

Χαμηλά τη μπάλα, και μπερεκέτι να λέτε που συγκυβερνάτε, αντί να ψάχνετε για ελικόπτερα διαφυγής  (αλλά για αυτό ας όψονται οι ψεκασμένοι).

Λες και όλα αυτά έγιναν επί Μαυροκορδάτου, και όλοι όσοι τα έζησαν είναι πια μακαρίτες προ πολλού.

Σαν χθες έγιναν

Μη τρελαθούμε κιόλας.

Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας….

Strange Attractor