Ιδεολογικός αχταρμάς…

Κυβερνάμε ή όχι;

Πληρώνουμε ή όχι;

Ανήκουμε σε διεθνείς ενώσεις και οργανισμούς (Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ κ.λπ.) ή όχι; Επιβάλλουμε την τάξη ή όχι;

Είμαστε στην εξουσία ή το παίζουμε αντιεξουσιαστές; 

Ερωτήματα ρητορικά για την πλειοψηφία των οργανωμένων κοινωνιών, στην Ελλάδα αποτελούν σημεία δημόσιας αντιπαράθεσης.

Ιδεολογία δεν μπορεί να αποτελεί η κάθε συμπλεγματική διαχείριση της πολιτικής καθημερινότητας ούτε η ψυχοπαθολογική προσέγγιση του αυτονόητου.

Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά χωρίς κράτος δικαίου και Δημοκρατία…

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, δεν μπορεί να αποτελεί σημείο προβληματισμού για έναν δημοκράτη πολίτη η ύπαρξη ή μη Αστυνομίας. Σαφώς πρέπει να τον προβληματίσει τι Αστυνομία θέλουμε, ποια τα όρια επέμβασης των αστυνομικών οργάνων, ποιες οι αρμοδιότητες, η χρήση και η τυχόν κατάχρηση των εξουσιών αυτών.

Η ύπαρξή της (τόσο τυπικά ως θεσμού όσο και ουσιαστικά υπό την έννοια της εμπέδωσης κλίματος ασφάλειας στους πολίτες) θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη.

Για ποιο λόγο; Διότι στον καταμερισμό εργασίας και εξουσιών στις οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες εκχωρήσαμε στην πολιτική εξουσία και αυτή με τη σειρά της ανέθεσε σε συγκροτημένους σχηματισμούς τη διατήρηση της «ασφάλειας» προς υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος. «Ασφάλεια» δίχως προστασία της ζωής, της σωματικής και ψυχικής υγείας και της περιουσίας των πολιτών δεν μπορεί να υπάρξει.

Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ πολιτισμένων κοινωνιών και ζούγκλας.

Και η Αριστερά πάντοτε συντασσόταν με τον πολιτισμό, για να αποφύγει τις κοινωνίες – ζούγκλες που αποτελούν το εκκολαπτήριο του φασισμού.

Σήμερα, όλα τα ανωτέρω τίθενται εν αμφιβόλω, καθόσον θεωρείται εύλογο από μερίδα των κυβερνώντων να κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα πολιτών (είτε είναι αστυνομικοί είτε όχι), να καίμε αυτοκίνητα και να καταστρέφουμε περιουσίες βιοπαλαιστών…

Την ίδια στιγμή, θεωρείται «αριστερό» ένα κράτος να έχει μόνον δικαιώματα, αλλά όχι υποχρεώσεις.

Να ζητάει λεφτά από τους Ευρωπαίους «εταίρους», αλλά να μην εξηγεί πώς θα τα επιστρέψει (αυτό σημαίνει «παίρνω οικονομικά μέτρα»).

Να επικαλείται βερμπαλιστικά έννοιες όπως «αλληλεγγύη», «κοινοτικό κεκτημένο», «ευρωπαϊκή οικογένεια», όταν την ίδια στιγμή κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει χωρίς συμμάχους.

Η αριστερή αγκιτάτσια πάντοτε είχε ως στόχο την κινητοποίηση των μαζών για τη διεκδίκηση ανώτερων πολιτικών στόχων. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μια κακόγουστη προπαγάνδα που σύντομα θα σκάσει ως φούσκα, καθόσον φλερτάρει με τα χαμηλότερα ένστικτα των πολιτών.

Αυτό, όμως, δεν είναι Αριστερά.

Περισσότερο προσιδιάζει με έναν βαλκανικό ιδεολογικό αχταρμά, που εγκυμονεί κινδύνους για το αύριο.

Ο ευτελισμός της έννοιας «Αριστερά» είναι περισσότερο σημαντικός από όσο οι «δήθεν» αριστεροί πιστεύουν. Διότι μετά τις «δηθενιές» έρχεται το σκότος.

Μετά τον ιδεολογικό παλιμπαιδισμό, ο φασισμός.

Δηλαδή, για να είμαστε επίκαιροι, μετά από πέντε χρόνια ζόφου κινδυνεύουμε με Σταύρωση χωρίς Ανάσταση.

Καλό Πάσχα!

Αργύρης Αργυριάδης

Αγγελιοφόρος