26.5.15

Η σαθρή δημόσια διοίκηση…



Με μεγάλη αγωνία η ευρωπαϊκή κοινότητα περιμένει την στροφή στην λογική απο τον Πρωθυπουργό της χώρας.
Μια στροφή που πρέπει να περάσει από εσωκομματικά, αλλά ταυτοχρόνως και ενδοκυβερνητικά αγκάθια.
Μια στροφή που το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θα μπορέσει να αξιολογήσει θετικά μιας και οι δημοσκοπήσεις στο δίπολο ευρώ- δραχμής, βγάζουν το ευρώ νικητή με μεγάλη διαφορά.




Το ουσιώδες όμως πρόβλημα δεν είναι να ξεπεραστούν τα προαναφερθέντα αγκάθια.
Συγχρόνως, ζητούμενο δεν είναι ούτε να βρεθεί η «ιδεατή» συμφωνία.
Το μεγάλο και επίπονο πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα υλοποιηθεί η εν λόγω συμφωνία…


Κανείς δεν έχει αναρωτηθεί πραγματικά τι έφταιξε και δεν βγήκαμε ποτέ από τα μνημόνια.
Εκτός από τα επιχειρήματα λογικής καφενείου, τα οποία κινούνται γύρω από την σφαίρα της πολιτικής διαφθοράς και του κομματικού εγκλωβισμού κανείς δεν πιστεύει στην ευθύνη του δημοσίου τομέα. Και προφανώς κανείς δεν θέλει να το πει, καθώς ένα εκατομμύριο και πλέον ψηφοφόροι θα αισθανθούν ότι θίγεται το πατριωτικό τους ήθος και η τεράστια προσφορά τους στην οικονομία της χώρας. Πρέπει όμως αυτή η συζήτηση να ανοίξει με όρους τεχνοκρατικούς, αξιοκρατικούς και πάνω από όλα με διάθεση για κομβικές μεταρρυθμίσεις που δεν θα περιστρέφονται γύρω από το ζήτημα κάποιων αναγκαίων απολύσεων.
Και οφείλουμε να αναλογιστούμε ως κοινωνία αυτές τις απολύσεις, όχι γιατί συμπαθούμε τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά γιατί η αποπομπή τους δεν συνάδει με τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης.
Δεν θα λύσουμε κάποιο πρόβλημα στέλνοντας στην ανεργία ακόμα περισσότερο κόσμο χωρίς σχέδιο ανασυγκρότησης των υπηρεσιών αυτών. Απλά μετά από κάποιους μήνες πάλι θα ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει και δεν βελτιωνόμαστε. 
Η δημόσια διοίκηση χωλαίνει δραματικά σε θέματα συντονισμού, ταχύτητας, ορθής κατανομής του εργατικού της δυναμικού (σε αυτό φταίει προφανώς η έλλειψη αξιολόγησης), αλλά και ουσιαστικής αποδοτικότητας.
Το μεγάλο θέμα που μπορούν να επιβεβαιώσουν πολλοί που έχουν περάσει από διοικητικές θέσεις δημόσιων οργανισμών και υπουργείων είναι πως η εντολή μίας μεταρρύθμισης φεύγει από την κορυφή και στην διαδρομή προς τα κάτω χάνεται, παραποιείται και βρίσκει διαδικαστικά κωλύματα.
Συνεπώς καθυστερεί, στην συνέχεια ξεχνιέται και σιγά-σιγά γίνεται μία ακόμα αναγγελία που μένει στα χαρτιά.
Τέλος, ο εκάστοτε υπουργός ή διοικητής αντικαθίσταται και πάμε πάλι από την αρχή.
Το αποτέλεσμα μπορεί να παρομοιαστεί σαν την πρώτη προσπάθεια ενός φοιτητή να μαγειρέψει. Η απόλυτη αποτυχία που στα μάτια της μητέρας του είναι ακατανόητο πως κατάφερε το παιδί της να αποτύχει να φτιάξει μία τόσο απλή συνταγή.
Και αντί το παιδί να προσπαθήσει ξανά, ξεκινάει τα delivery.
Παρόλα αυτά, από ένα σημείο και μετά καταλαβαίνει ότι πρέπει να στραφεί στην υγιεινή διατροφή, αλλά το εναποθέτει πάντα στο μέλλον.
Κάπως έτσι και η δημόσια διοίκηση. Όλοι μας καταλαβαίνουμε το λάθος.
Οι υπουργοί το εντοπίζουν, προσπαθούν να παρέμβουν και στην πρώτη αποτυχία ξεκινάνε τα delivery.
Στην προκειμένη περίπτωση ζητάνε delivery βοήθειας από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Και ενώ μας δίνουν τις προτάσεις τους και την τεχνογνωσία τους, εμείς πάλι δεν προσπαθούμε.
Φτάνουμε σε οριακό σημείο «παχυσαρκίας» που θέτει την χώρα σε κίνδυνο και δεν ξεκινάμε τη σωστή διατροφή.
Πέφτουμε σε κώμα, μας επαναφέρουν και εμείς τους βρίζουμε γιατί δεν μας παρακαλάνε να κάνουμε δίαιτα και γιατί δεν μας ρώτησαν αν επιθυμούσαμε να μας επαναφέρουν στη ζωή.
Αν δεν καταλάβουμε πραγματικά ότι σαν χώρα έχουμε μια ακατανόητη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα δομή διοίκησης, η οποία είναι η καρδιά του προβλήματος, ότι και αν κάνουμε θα πέφτουμε πάντα σε κώμα.
Όποια συμφωνία και αν φέρει ο πρωθυπουργός δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί και θα ψάχνουμε μέσα από κατηγορίες που θα εκτοξεύονται μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να δούμε τι φταίει.
Αν δεν πάρουμε την μεγάλη απόφαση να αλλάξουμε τώρα, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Και ένας ξαφνικός θάνατος της χώρας είναι γνωστό πως θα μας οδηγήσει σε καταστάσεις που δεν μπορούμε να φανταστούμε και σίγουρα δεν θέλουμε να ζήσουμε.

Θάνος Μπαλασόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου