Το έργο της κομματικής αποσύνθεσης το είχαμε
πρωτοδεί με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά εκεί ήταν σε αργή ταχύτητα.
Εκεί η κομματική αποσύνθεση ήταν ανάλογη της
μείωσης της εκλογικής επιρροής. Εδώ έχουμε μια ασύμμετρη κατάσταση κατάρρευσης
άνευ προφανούς εκλογικής αιτίας.
Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να περιγραφεί
σχηματικά σαν ένα εκρηκτικό άστρο το οποίο με λαμπρό τρόπο εμφανίζεται στον
ουρανό, και ξαφνικά μετά από μια μεγάλη έκλαμψη σβήνει και επανέρχεται στην
κατάσταση ενός μικρού άστρου…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τον Φεβρουάριο (με δημοσκοπικά
ποσοστά της τάξης του 50%) υπέστη τις πρώτες αποχωρήσεις στελεχών του. Θα
θυμάστε ως πιο σημαίνουσα την αποχώρηση Μηλιού, που ήταν υπεύθυνος για την
κατάρτιση του λεγόμενου «οικονομικού προγράμματος». Ήταν το πρώτο σημάδι της
έναρξης της αποχώρησης απογοητευμένων αιθεροβαμόνων, οι οποίοι στελέχωναν τον
«αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ του 3%».
Οι εσωτερικές διαφωνίες επί της στρατηγικής που
θα ακολουθούσε το κόμμα στην προσπάθεια του για τη σοσιαλιστική μετατροπή της
κοινωνίας ήταν το πρώτο αποτέλεσμα της πρόκλησης της κυβερνησιμότητας, μια
πρόκληση που η αριστερά ποτέ δεν είχε να αντιμετωπίσει από τον καιρό που το ΠΑΚ
μετατράπηκε σε ΠΑΣΟΚ.
Καθώς οι μήνες περνούσαν και φτάσαμε στον Ιούνιο
φαινόταν όλο και πιο ξεκάθαρα ότι ο Τσίπρας έπρεπε να κάνει ταχυδακτυλουργικά
κόλπα μέρα παρά μέρα για να κρατήσει το κόμμα ενωμένο.
Το μεγάλο κόλπο όμως, το κόλπο του
δημοψηφίσματος δεν έπιασε. Και δεν έπιασε γιατί δεν πέτυχε τον στόχο του,
δηλαδή να τρομάξει την Ευρώπη. Και ενώ στο εσωτερικό πόλωσε τον κόσμο κατά του
μνημονίου, στο εξωτερικό υποχρεώθηκε να υπογράψει το χειρότερο όλων των
μνημονίων φορτώνοντας τη χώρα άλλα 90 δις χρέος!
Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο ήταν για τα
κομματικά στελέχη του, τα οποία είχαν φανταστεί ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση
η οποία δε θα υπόκειται στους συμβατικούς περιορισμούς των καπιταλιστικών
κυβερνήσεων (ή στους περιορισμούς της παγκόσμιας οικονομικής πραγματικότητας),
να πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν γινόταν να λειτουργήσουν σαν να
βρίσκονται σε νησί στη μέση του ωκεανού.
Δημιουργήθηκε μια όλο και αυξανόμενη αντίφαση
ανάμεσα στον κομματικό επιδιωκόμενο στόχο και στις υποχρεώσεις που αναλάμβανε ο
πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξ ονόματος της χώρας.
Σε εκείνο το σημείο οι
αντιφάσεις ήταν τέτοιες που ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων διασπάστηκε. Και
διασπάστηκε γιατί πλέον όλοι κατάλαβαν ότι ο ανομολόγητος στόχος της
σοσιαλιστικής μετατροπής της κοινωνίας και της εγκαθίδρυσης κομουνιστικού
καθεστώτος δεν ήταν πλέον εφικτός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε σε δυο βασικά μέρη. Στους
ρεαλιστές-προεδρικούς-κυβερνητικούς και στους
ιδεαλιστές-κομμουνιστές-δραχμόφιλους οι οποίοι θέλουν να εφαρμόσουν τον
κομουνισμό στην πράξη όπως τον φαντάζονται.
Αυτή είναι η βασική διαφορά στην ηγετική ομάδα
του πρώην ΣΥΡΙΖΑ. Μεγάλο μέρος της ηγεσίας του κόμματος- ίσως πάνω από το 60%
των υψηλών στελεχών του αυτή τη στιγμή αποχωρεί.
Στο επόμενο sequel της σειράς «ο θάνατος του
ΣΥΡΙΖΑ» θα περιγράψω την διαδικασία με την οποία ένα σαρωτικό κίνημα-στυλ
τσουνάμι- διαλύεται στα εξ ων συνετέθη και θα αναφερθώ στους παράγοντες οι
οποίοι θα καθορίσουν τελικά την απήχηση των κομματιών του κινήματος που έφερε
στην εξουσία την παρέα του Μαξίμου.
Μάνθος Καψάλης
ΥΓ: Δε πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι στο μυαλό
του Τσίπρα και των συντρόφων του όταν εξελέγησαν υπήρχε η επιθυμία της πλήρους
αλλαγής των όρων της αστικής δημοκρατίας. Η αιτία της διάσπασης βρίσκεται στην
απόφαση του Τσίπρα να υπαναχωρήσει από τον στόχο αυτό (η αποδοχή του μνημονίου
σημαίνει και αποδοχή του Ευρωπαϊκού πλαισίου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου