Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κι αυτή εδώ η
εφημερίδα δικαιούται να το γράψει με κατηγορηματικότητα, επικαλούμενη το
πρόσφατο παρελθόν.
Πέρσι τέτοια εποχή, όταν οι Τσιπραίοι έκαναν τη «σκληρή διαπραγμάτευση», με γκεσέμι τον Μπαρουφάκη, εμείς γράφαμε ότι δε διαπραγματεύονται με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, αλλά με τον ελληνικό λαό, προκειμένου στο τέλος να φέρουν μια νέα μνημονιακή συμφωνία, εμφανιζόμενοι ως ηρωικώς πεσόντες, και να την παρουσιάσουν ως αναπόφευκτη.
Πέρσι τέτοια εποχή, όταν οι Τσιπραίοι έκαναν τη «σκληρή διαπραγμάτευση», με γκεσέμι τον Μπαρουφάκη, εμείς γράφαμε ότι δε διαπραγματεύονται με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, αλλά με τον ελληνικό λαό, προκειμένου στο τέλος να φέρουν μια νέα μνημονιακή συμφωνία, εμφανιζόμενοι ως ηρωικώς πεσόντες, και να την παρουσιάσουν ως αναπόφευκτη.
Οταν προκηρύχτηκε το δημοψήφισμα, δεν ταλαντευτήκαμε καθόλου. Προβλέψαμε ότι το Οχι θα γίνει Ναι εν ριπή οφθαλμού. Οτι ήταν η τελευταία πράξη του θεάτρου της «σκληρής διαπραγμάτευσης».Το ίδιο βλέπουμε και τις τελευταίες μέρες. Με αρκετές διαφορές στην τελετουργία, αλλά με την ίδια ουσία…
Τώρα πια έχουν υπογράψει ένα Μνημόνιο, οπότε δεν
τους παίρνει για πολλούς ηρωισμούς. Πέρσι κατάφεραν να σύρουν σε υπερψήφιση του
Μνημόνιου και δυο προκαταρκτικών νόμων με προαπαιτούμενα το σύνολο της
μνημονιακής αντιπολίτευσης. Τώρα, αυτή η αντιπολίτευση εμφανίζεται κάθετα
αρνητική και ζητάει από τους Τσιπροκαμμένους να ψηφίσουν το «πακέτο» με την
πλειοψηφία των 153 που διαθέτουν.
Εκτός αν η «παιδική χαρά» του Μαξίμου πάει να κάνει το ίδιο κόλπο με διαφορετικό τρόπο. Να φτάσει τα πράγματα στο απόλυτο αδιέξοδο και να εκβιάσει τη θετική ψήφο της μνημονιακής αντιπολίτευσης.
Δεύτερη φορά το ίδιο κόλπο δεν πιάνει, όμως. Θα απαιτηθεί από τον Τσίπρα να εγκαταλείψει το Μαξίμου και να δώσει τη θέση του σε κάποιον «Παπαδήμο». Το ίδιο και από τους πρωτοκλασάτους υπουργούς του.
Ο,τι και να ισχύει ως σχεδιασμός αυτή τη στιγμή, ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος, το μόνο βέβαιο είναι ότι η «σκληρή διαπραγμάτευση» γίνεται με τον ελληνικό λαό. Οχι με τους ιμπεριαλιστές δανειστές. Αυτοί δεν «έφαγαν» τις μπλόφες πέρυσι, που είχαν μια νέα κυβέρνηση, με νωπή «λαϊκή εντολή», υπάρχει περίπτωση να τις «φάνε» φέτος, με μια ξεπουπουλιασμένη κυβέρνηση, που έχει ήδη υπογράψει ένα Μνημόνιο;
Είτε οι Τσιπροκαμμένοι ψηφίσουν εν σώματι τα νέα εφιαλτικά μέτρα πάνω στο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», είτε περάσει και το πάσχα κι επιχειρήσουν «ηρωική έξοδο» παραχωρώντας τη θέση τους σε μια οικουμενική μνημονιακή κυβέρνηση, είτε βαθύνει η πολιτική κρίση και αναγκαστούν να πάνε για εκλογές, το μόνο βέβαιο είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία του αστικού πολιτικού συστήματος είναι αυστηρά προσηλωμένη στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, μιας σκληρής πολιτικής κινεζοποίησης του ελληνικού λαού, νεοφιλελεύθερης δημοσιονομικής πολιτικής και ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας. Ολες οι πολιτικές κινήσεις τους θα υπηρετούν τη συνέχιση αυτής της πολιτικής.
Το μοναδικό ζητούμενο, λοιπόν, εξακολουθεί να παραμένει η αντίδραση της εργατικής τάξης και όλης της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της στα όσα σχεδιάζονται. Απλώς διαμαρτυρόμενοι, σιχτιρίζοντες και παρατηρητές των εξελίξεων ή μαχητές του δρόμου, αποφασισμένοι να ανατρέψουν τα σχέδια κυβέρνησης και ιμπεριαλιστών, χωρίς να λογαριάζουν κανένα κόστος;
Εκτός αν η «παιδική χαρά» του Μαξίμου πάει να κάνει το ίδιο κόλπο με διαφορετικό τρόπο. Να φτάσει τα πράγματα στο απόλυτο αδιέξοδο και να εκβιάσει τη θετική ψήφο της μνημονιακής αντιπολίτευσης.
Δεύτερη φορά το ίδιο κόλπο δεν πιάνει, όμως. Θα απαιτηθεί από τον Τσίπρα να εγκαταλείψει το Μαξίμου και να δώσει τη θέση του σε κάποιον «Παπαδήμο». Το ίδιο και από τους πρωτοκλασάτους υπουργούς του.
Ο,τι και να ισχύει ως σχεδιασμός αυτή τη στιγμή, ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος, το μόνο βέβαιο είναι ότι η «σκληρή διαπραγμάτευση» γίνεται με τον ελληνικό λαό. Οχι με τους ιμπεριαλιστές δανειστές. Αυτοί δεν «έφαγαν» τις μπλόφες πέρυσι, που είχαν μια νέα κυβέρνηση, με νωπή «λαϊκή εντολή», υπάρχει περίπτωση να τις «φάνε» φέτος, με μια ξεπουπουλιασμένη κυβέρνηση, που έχει ήδη υπογράψει ένα Μνημόνιο;
Είτε οι Τσιπροκαμμένοι ψηφίσουν εν σώματι τα νέα εφιαλτικά μέτρα πάνω στο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», είτε περάσει και το πάσχα κι επιχειρήσουν «ηρωική έξοδο» παραχωρώντας τη θέση τους σε μια οικουμενική μνημονιακή κυβέρνηση, είτε βαθύνει η πολιτική κρίση και αναγκαστούν να πάνε για εκλογές, το μόνο βέβαιο είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία του αστικού πολιτικού συστήματος είναι αυστηρά προσηλωμένη στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, μιας σκληρής πολιτικής κινεζοποίησης του ελληνικού λαού, νεοφιλελεύθερης δημοσιονομικής πολιτικής και ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας. Ολες οι πολιτικές κινήσεις τους θα υπηρετούν τη συνέχιση αυτής της πολιτικής.
Το μοναδικό ζητούμενο, λοιπόν, εξακολουθεί να παραμένει η αντίδραση της εργατικής τάξης και όλης της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της στα όσα σχεδιάζονται. Απλώς διαμαρτυρόμενοι, σιχτιρίζοντες και παρατηρητές των εξελίξεων ή μαχητές του δρόμου, αποφασισμένοι να ανατρέψουν τα σχέδια κυβέρνησης και ιμπεριαλιστών, χωρίς να λογαριάζουν κανένα κόστος;
Αυτό είναι το δίλημμα των ημερών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου