Κάποτε φοιτητές, μαζευόμασταν μια παρέα κάπου
εκεί στα Εξάρχεια στο καφενείο Διδότου και Ζωοδόχου Πηγής κάποιες Κυριακές και
παίρναμε το τρένο να ανέβουμε Θεσσαλονίκη να πάμε να δούμε... Χατζηπαναγή.
Δύο Παναθηναϊκοί, ένας Ολυμπιακός και ένας...
τίποτε, ήταν η παρέα.
Πέρναγε η ώρα στο τρένο, με κάτι πόκες, κάτι
ψευτοκαμάκια, κάτι από ψιλοκουβέντες για τις πολτικές μας διαφωνίες και κάποια
στιγμή φτάναμε και στο Καυτανζόγλειο… Θυμάμαι ακόμα ένα μπρελόκ με τον Βάσια
μπροστά και πίσω να γράφει «Αν δεν είσαι Ηρακλής τότε για ποιο λόγο ζεις» που
πούλαγαν κάτι μικροπωλητές έξω από το γήπεδο…
Προλάβαμε είναι η αλήθεια και είδαμε πολλά
όμορφα πράγματα.
Μέχρι και να... χειροκροτήσουμε τον Χατζηπαναγή
μετά από εκείνη την εκπληκτική ενέργεια ανάμεσα από τον μακαρίτη τον Κυράστα
και την απίστευτη πάσα με τακουνάκι που έβγαλε τετ-α-τετ τον Μιτόσεβιτς ανάμεσα
από καμμιά δεκαριά παίκτες, προλάβαμε να δούμε (όπως και να πάρουμε ανάσα
ανακούφισης εμείς οι δύο οι Παναθηναϊκοί) τον Μιτόσεβιτς ξαφνιασμένος κι αυτός
από την απίστευτη ενέργεια του Βάσια να πετάει την μπάλα στον ουρανό από τα δύο
μέτρα.
Προλάβαμε πολλά είναι η αλήθεια. Όμως προλάβαμε
και τα χθεσινά.
Ο γηραιός, ο Ηρακλής δηλαδή, να διαλύεται
οριστικά και να σβήνεται ακόμα και απο τον ερασιτεχνικό χάρτη του Ελληνικού
ποδοσφαίρου.
Μπορεί να είναι και σημεία των καιρών, μπορεί να
είναι και η φυσιολογική κατάληξη μιας ακόμα ιστορικής ομάδας που έπεσε στην
δίνη της εσωστρέφειας αρχικά και της παράδοσής της στα χέρια τυχάρπαστων, λαμόγιων,
περαστικών και ανίκανων τελικά πριν οδηγηθεί στην πλήρη διάλυσή της.
Όλα αυτά τα χρόνια, κατρακύλησαν πολλές
ιστορικές ελληνικές ομάδες.
Κάποιες μπόρεσαν και επανήλθαν όπως είναι η
Λάρισα, κάποιες παλεύουν ακόμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας όπως η Παναχαϊκή, ο
ΟΦΗ, ο Πανσερραϊκός και άλλες και κάποιες αναζητούνται σαν ονόματα μόνο πια
γυμνές από την αίγλη του παρελθόντος κάπου στα τοπικά πρωταθλήματα ή στα
ερασιτεχνικά όπως η Δόξα Δράμας, η Αναγέννηση Άρτας και άλλες.
Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, πήρε έτσι την
εκδίκησή του από όλους αυτούς που αυτοαναγορεύτηκαν σε «επαγγελματίες» του
ποδοσφαίρου (σε όλα τα επίπεδα, δικητικά, παραγοντικά, οπαδικά κ.λ.π.), μπήκαν
σ’ αυτό πατώντας πάνω στην ιστορία και την αίγλη ομάδων, πόλεων και συλλόγων
και τις οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή, ακριβώς επειδή
αγνόησαν βασικά στοιχεία αυτού που ονομάζουμε επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Κι ο Ηρακλής είναι ένα από τα πιο κραυγαλέα
θύματα αυτής της ιστορίας.
Μια ιστορίας που ξεκίνησε από την περιβόητη πια
«εσωστρέφεια», την απαίτηση των οργανωμένων για διοικήσεις, επενδυτές και
γενικότερα ανθρώπους της αρεσκείας τους στο κεφάλι του συλλόγου και της ομάδας,
το αναμενόμενο μετά πάρτι μιας σειράς τύπων εντός κι εκτός της ομάδας (καθώς
το... επαγγελματικό ποδόσφαιρο το είδαν μόνο σαν... ποδόσφαιρο που πια φέρνει
χρήμα σε αντίθεση με το προηγούμενο) και τέλος την παρέλαση λαμόγιων και
απατεώνων που οδήγησαν στην διάλυση μια ακόμα ιστορική ελληνική ομάδα.
Θα λείψει ο Ηρακλής από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ίσως κάποτε να επιστρέψει. Αν και όποτε υπάρξουν
άνθρωποι που με το ποδόσφαιρο θα ασχοληθούν από οποιαδήποτε θέση γιατί το
ξέρουν, γιατί σέβονται τους νόμους του και γιατί το αγαπούν. Μακάρι να βρεθούν
κάποιοι τέτοιοι και για τον Ηρακλή. Μακάρι...
Κώστας Γκόντζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου