Άρχισαν τα όργανα που λέγαμε;

Λίγο μετά τον γενικό σάλο που προέκυψε με αφορμή το δημοψήφισμα για την απόσχιση ή μη της Καταλονίας από το ισπανικό κράτος, κάτι ανάλογο έγινε και στην Ιταλία. Όχι τόσο σοβαρό ή κρίσιμο όσο εκείνο της Ισπανίας, αλλά παρόλα αυτά ενδεικτικό του τι μέλλει γενέσθαι στο μέλλον.

Τι έγινε; Την περασμένη Κυριακή οι πολίτες δυο περιοχών της Βόρειας Ιταλίας προσήλθαν στις κάλπες προκειμένου να αποφανθούν δημοκρατικά για το αν θέλουν περισσότερη αυτονομία από την Ρώμη ή όχι. Πρόκειται για την Λομβαρδία και το Βένετο, που συνολικά παράγουν το 30% της ιταλικής οικονομίας, με εκατομμύρια κατοίκων τους να προσέρχονται στις κάλπες, στέλνοντας έτσι ένα ηχηρό μήνυμα στη Ρώμη...

Τα δημοψηφίσματα αυτά υποστηρίχθηκαν και οργανώθηκαν από την περίφημη Λίγκα του Βορρά, που κυβερνά τις εν λόγω περιφέρειες, και το αποτέλεσμα που προέκυψε δίνει αυξημένη πολιτική δύναμη και κύρος στα στελέχη της, τα οποία θα μπορούν πλέον να διαπραγματεύονται με την Ρώμη από θέσεως ισχύος, όσον αφορά τομείς όπως είναι η οικονομική ανεξαρτησία, η ασφάλεια, η παιδεία και το μεγάλο αγκάθι που είναι η λαθρομετανάστευση.

Στο Βένετο πάνω από το 60% των κατοίκων πήγε να ψηφίσει, δυο εκατομμύρια και κάτι άνθρωποι δηλαδή, και σύμφωνα με τις τοπικές αρχές το 98% ψήφισε υπέρ της αυτονομίας από την Ρώμη!

Στην Λομβαρδία ψήφισε το 40% των κατοίκων, τρία εκατομμύρια δηλαδή, με το 95% να επιλέγουν αυτονομία.

Οι δυο αυτές ζάπλουτες περιφέρειες της πλούσιας Βόρειας Ιταλία, χρόνια τώρα αισθάνονται αδικημένες από την κεντρική εξουσία εκφράζοντας με κάθε τρόπο την δυσαρέσκειά τους για το γεγονός ότι ενώ παράγουν περισσότερα από την υπόλοιπη Ιταλία, δεν εισπράττουν αυτό που θα έπρεπε, με τους φόρους τους να επιδοτούν άλλες λιγότερο παραγωγικές, ή ακόμη και ζημιογόνες περιοχές του Νότου.

Η Λομβαρδία για παράδειγμα, με επίκεντρο το Μιλάνο, αποτελεί την οικονομική πρωτεύουσα της χώρας (και την πρωτεύουσα της μόδας) και είναι υπεύθυνη για το 20% περίπου της συνολικής ιταλικής οικονομίας. Από την πλευρά του το Βένετο είναι υπεύθυνο για το 10%.

Η Λίγκα του Βορρά, που δραστηριοποιείται πολιτικά εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες, ανέκαθεν είχε στην ατζέντα της ζητήματα απόσχισης ή έστω αυξημένης αυτονόμησης από τη Ρώμη για τον Ιταλικό Βορρά. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει χαμηλώσει τους τόνους και απλά περιορίζεται στην επιδίωξη αυξημένης οικονομικής αυτοτέλειας για τις βόρειες περιφέρειες. Μάλιστα, παρόλη την προπαγάνδα που προηγήθηκε των δημοψηφισμάτων, τα στελέχη της ήταν ιδιαίτερα προσεκτικά, αποφεύγοντας να θέσουν ευθέως ζήτημα απόσχισης. Άσχετα αν μετά τα ενθαρρυντικά για αυτούς αποτελέσματα, το ζήτημα ξαναμπήκε στο τραπέζι, και όχι μόνο από αυτούς.

Να σημειώσουμε εδώ ότι πέρα από τον συνήθη ύποπτο, την Λίγκα του Βορρά δηλαδή, τα δημοψηφίσματα τα στήριξαν και πολιτικοί από διάφορα άλλα κόμματα, διαφορετικής πολιτικής ιδεολογίας, κάτι που υπογραμμίζει την έντονη απογοήτευση των πολιτών του Βορρά απέναντι στη Ρώμη, την οποία κατηγορούν για ανικανότητα, διαφθορά, εκμετάλλευση του Βορρά και αδιαφορία απέναντι στα αιτήματά τους.

Κάποιοι που αντέδρασαν στα δημοψηφίσματα, τα οποία παρεμπιπτόντως κόστισαν σχεδόν 50 εκατομμύρια ευρώ, προβάλλουν το επιχείρημα ότι αυτά δεν ήταν καθόλου απαραίτητα, έγιναν καθαρά για εκβιαστικούς και επικοινωνιακούς λόγους, και ότι αν ήθελαν οι Βόρειοι θα μπορούσαν κάλλιστα να διαπραγματευτούν με την Ρώμη χωρίς τον εκβιασμό της κάλπης. Με τους υποστηρικτές των δημοψηφισμάτων να ανταπαντούν ότι κάτι τέτοιο το προσπαθούν χρόνια τώρα, αλλά η Ρώμη αδιαφορεί. Τώρα όμως, με την εκπεφρασμένη θέληση των πολιτών να αποτυπώνεται και στην κάλπη, η Ρώμη δεν θα μπορεί πλέον να «κάνει τον Κινέζο», λένε. Μάλιστα, κάποιοι πιο ενθουσιώδεις μιλάνε για την απαρχή τη «μάχης του αιώνα», που θα έχει σαν τελικό έπαθλο την πλήρη αυτονομία του Βορρά ή ακόμη και την σύσταση ενός νέου ανεξάρτητου κράτους, απαγκιστρωμένου από την «διαφθορά και την φτώχια του Νότου».

Είναι όμως τα πράγματα τόσο σοβαρά; Αν λάβουμε υπόψη το δημοψήφισμα της Σκοτίας, εκείνο της Καταλονίας, και την «λαϊκή βούληση» των Βρετανών να βγουν από την ΕΕ, τότε ναι, με αυτό το φόντο τα πράγματα είναι όντως σοβαρά. Υπάρχουν όμως πολλοί ειδικοί αναλυτές που υποβαθμίζουν το γεγονός, θεωρώντας ότι σε αντίθεση με τις άλλες δυο χώρες (Ισπανία και Σκοτία) το πρόβλημα στην Ιταλία είναι καθαρά οικονομικό, και δη δημοσιονομικό, άρα εύκολα μπορεί να λυθεί με ένθεν κακείθεν υποχωρήσεις. Εξάλλου η εν πολλοίς «χρεοκοπημένη» Ρώμη σε καμιά περίπτωση δεν θα διακινδυνεύσει να αποστασιοποιηθεί από την οικονομική ατμομηχανή της ή αλλιώς την χρυσή αγελάδα που αρμέγει διακαώς. Άρα θα υποχωρήσει. Να σημειώσουμε ότι η Λομβαρδία για παράδειγμα στέλνει κάθε χρόνο στη Ρώμη 55 δισεκατομμύρια ευρώ σε φόρους παραπάνω απ’ όσα χρήματα επιστρέφονται σε αυτήν! Με αυτά τα δεδομένα είναι οφθαλμοφανές πως δεν τίθεται θέμα ανεξαρτητοποίησης του ιταλικού Βορρά, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, όσον αφορά στη Ρώμη.

Αυτό που βλέπουν οι αναλυτές όμως να γίνεται στο εγγύς μέλλον, είναι να ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, να δημιουργούνται φυγόκεντρες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να γίνουν πράξη επιτέλους κάποιες πολυαναμενόμενες συνταγματικές και δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις, και ίσως (ίσως λένε) στο μέλλον η Ιταλία να στραφεί προς ένα άλλο σύστημα διοίκησης, στα πρότυπα της Γερμανίας, σε μια ομοσπονδία δηλαδή. Την διάλυση την αποκλείουν.

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν στην «Ευρώπη των λαών», εξελίξεις που σηματοδοτούν το μέλλον της γηραιάς ηπείρου, που αν τις πάρουμε στα σοβαρά (γιατί όχι;) προαναγγέλλουν ένα εντελώς διαφορετικό μέλλον από αυτό που είχαν υπόψη τους οι ιδρυτές της ΕΕ.

Κατά τα άλλα, εμείς συνεχίζουμε να ζούμε στον μίζερο μικρόκοσμό μας, ασχολούμενοι με τον ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ, τις σαχλαμάρες της Παπακώστα και τις «παρακολουθήσεις» των σόσιαλ μίντια από πλευράς του άφθαρτου αριστερού δημοκράτη κ. Βερναρδάκη…

Εις υγείαν…

Strange Attractor

Antinews