Μια από τις βασικές συνέπειες της κρίσης στο
πεδίο της δημόσιας συζήτησης, πέρα από την καταφανή πτώση της ποιότητας του
πολιτικού λόγου, υπήρξε η ακραία ιδεολογική σύγχυση και οι πολιτικά
τεταρτογενείς συμμαχίες και οσμώσεις που ανέδειξε.
Δεν είναι βέβαια η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο κόμματα που παρόλες
τις πολιτικές και ιστορικές διαφορές τους υπηρετούσαν και υπηρετούν αμφότερα το
βασικό θεσμικό και γεωστρατηγικό πλαίσιο της χώρας (ευρωζώνη, Ευρωπαϊκή Ενωση,
ΝΑΤΟ κλπ) και ως εκ τούτου η κυβερνητική τους σύμπραξη στην οριακή περίοδο της
κρίσης υπήρξε μονόδρομος, όπως άλλωστε συνέβη και σε άλλες χώρες που δεν
αντιμετωπίζουν μάλιστα τα δικά μας μεγέθη προβλημάτων…
Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες των
πιο απίθανων κι ετερόκλητων πολιτικών συνεταιρισμών πάντοτε με επίκεντρο το
κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί πριν από
μερικά χρόνια ότι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς (όπως τουλάχιστον
αυτοπροσδιορίζεται) θα μπορούσε να συζητάει για μετεκλογική συνεργασία με τους
ψεκασμένους;
Ποια πολιτική συνάφεια μπορεί να υπάρξει μεταξύ
ενός κόμματος που περιλαμβάνει στις τάξεις του δεδηλωμένους κομμουνιστές κι
ενός κόμματος που ιδρύθηκε από τον πρώην υπουργό κι επί χρόνια βουλευτή της ΝΔ
Πάνο Καμμένο, διαχρονικό εκπρόσωπο της βαθιάς, συνωμοσιολογικής δεξιάς;
Τι θα απαντούσατε αν πριν 2-3 χρόνια κάποιος σας
έλεγε ότι θα φλέρταραν με το ίδιο κόμμα η Μαρία Ρεπούση και η Ραχήλ Μακρή;
Τι θα απαντούσατε πριν 2-3 χρόνια αν κάποιος σας
έλεγε ότι ο εκπρόσωπος τύπου του κόμματος που υπήρξε μετεξέλιξη της αριστεράς
του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη επικαλείται την εφημερίδα του Κουρή (!) για να
κάνει πολιτική;
Τι θα απαντούσατε πριν 2-3 χρόνια αν κάποιος σας
έλεγε ότι οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ στις περιφερειακές εκλογές φλερτάρουν με τους
ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής με τον κοινοβουλευτικό του εκπρόσωπο Νίκο Βούτση να
μιλάει μάλιστα για "πολιτικές διώξεις" εναντίον των ναζιστών;
Τι θα απαντούσατε αν πριν 2-3 χρόνια κάποιος σας
έλεγε ότι ο άθεος Τσίπρας ζήτησε να μείνει μόνος του με την εικόνα της Παναγίας
στο Αγιο Ορος;
Πρόσφατα μάλιστα (καθαρά συμπτωματικά μετά την
έλευση των εκκαθαριστικών του ΕΝΦΙΑ) παρατηρήσαμε και το έσχατο τραγελαφικό
φαινόμενο, αυτό του συριζοφιλελευθερισμού!
Ανθρωποι δηλαδή που δηλώνουν οικονομικά
φιλελεύθεροι ομνύοντας στην ελάχιστη δυνατή κρατική παρέμβαση στην οικονομία να
δηλώνουν πως θα στηρίξουν το ΣΥΡΙΖΑ για να απαλλάξουν τη χώρα από τους … κρατιστές
Σαμαροβενιζέλους!
Ως κερασάκι βέβαια στην τούρτα η super
αντισυστημική Γιάννα Αγγελοπούλου που θα στηρίξει κι αυτή το ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι
απέναντι στο σύστημα κι επιθυμεί την έλευση του "νέου" στην πολιτική
σκηνή.
Νομίζω πως ούτε η πλέον νοσηρή φαντασία δεν θα
μπορούσε να συλλάβει τέτοιο πολικοϊδεολογικό τουρλουμπούκι.
Το πάσης φύσεως αντιμνημόνιο μετατράπηκε στο
φάρμακο δια πάσαν νόσον και κυρίως δια πάσαν μαλακίαν.
Ριζοσπάστες αριστεροί, ψεκασμένοι,
φιλοχρυσαυγίτες, λαμόγια του βαθέως ΠΑΣΟΚ ενωμένοι σε ένα συνασπισμό της
παράνοιας με στόχο είτε την προσωπική εκτόνωση, είτε το "αποθανέτω η ψυχή
μου μετά των αλλοφύλων", είτε την (μάταιη) ελπίδα επιστροφής στις προσόδους
ενός παρελθόντος που πέθανε οριστικά και αμετάκλητα.
Κρίμα που δεν ζει ο Ιονέσκο.
Αν ήταν ζωντανός και παρατηρούσε την ελληνική
πολιτική ζωή νομίζω ότι το θέατρο του παραλόγου θα μπορούσε να ξαναζήσει
στιγμές μεγαλείου.
Παναγιώτης Κωστούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου