Ελπίζω να μη σας ενοχλεί η επιλογή του όρου
«Μελίνεια» στον τίτλο ― πάντως, τον επιβάλλει η ακρίβεια του λόγου.
Διότι άλλο πράγμα είναι τα «Ελγίνεια», αυτά που
απέσπασε από τον Παρθενώνα ο Ελγιν, άλλα είναι τα «Μάρμαρα του Παρθενώνα» γενικώς,
όπου περιλαμβάνονται και αυτά του Μουσείου Ακρόπολης και τα ευρισκόμενα στο
Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, και, τέλος, άλλο πράγμα είναι τα «Μελίνεια».
Τα «Μελίνεια» είναι, πρωτίστως, όρος της
πολιτικής ψυχολογίας.
Σημαίνει τη χρήση του γνωστού ζητήματος του
Παρθενώνα ως μέσου για τη διοχέτευση των νοσηρών αισθημάτων που μας προκαλεί το
χρόνιο εθνικό μας σύμπλεγμα προς κάποιον εξωτερικό εχθρό, ο οποίος φορτώνεται
τις ευθύνες για την κακομοιριά μας…
Γι’ αυτά ήλθε στην Ελλάδα η διαπρεπής και
φιλάνθρωπος δικηγόρος, η οποία τυγχάνει και σύζυγος του παλιόφιλου του Γιώργη
του Κλούνη. (Τα κολλητιλίκια ξεκινούν, θυμίζω, από την υπουργία του Μεγάλου
Πάνου του Πολιτισμού...) Συγκεκριμένα, ήλθε να μας προσφέρει τις νομικές
υπηρεσίες της για την περίπτωση που θέλουμε να διεκδικήσουμε τα Μάρμαρα διά της
δικαστικής οδού. Τόσο αφελής, η κυρία!
Εχει πάρει τον καημό μας στα σοβαρά.
Ούτε καν υποψιάζεται η καημένη ότι, εδώ στον
Υπαρκτό, ο καημός είναι αυτοσκοπός.
Είτε είναι πραγματική η δυνατότητα δικαστικής
λύσης είτε υπάρχει μόνον μέσα στο κεφάλι της Αμάλ -το ωραίο κεφάλι της Αμάλ-, ο
Υπαρκτός ποτέ δεν θα κατέφευγε στα δικαστήρια.
Διότι μια δικαστική απόφαση δεν είναι βέβαιο ότι
θα δικαιώνει στο 100% τη δική μας πλευρά, ενώ εμείς θέλουμε η νίκη να είναι
δική μας ολόκληρη.
Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, τρέμουμε το
ενδεχόμενο μιας διευθέτησης των ζητημάτων του Αιγαίου μέσω Χάγης (άλλο τι λέμε,
κατά καιρούς...), αφού θα είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε την όποια απόφαση
του δικαστηρίου. Προτιμούμε, λοιπόν, τη μιζέρια του ανεκπλήρωτου, την γκρίνια
και το παράπονο. Δεν μας πάνε πουθενά αυτά· αντιθέτως, μας κρατούν στάσιμους.
Ομως μέσα στη στασιμότητά του και όσο πιο μακριά
από την πραγματικότητα, ο Υπαρκτός Ελληνισμός νιώθει ότι, αφού τουλάχιστον δεν
μπορεί να βρει το 100% της δικαίωσης από τον πραγματικό κόσμο, παρηγορείται
τουλάχιστον αισθανόμενος ότι έχει το 100% του δίκιου του...
Στέφανος Κασιμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου