Η τακτική της επιθετικής επαιτείας…

    

Στην αρχή, όταν τον άκουγα να το λέει και μάλιστα με το ύφος του να το απαιτεί κιόλας, εκνευριζόμουν.

Το ξεπέρασα όμως· και τώρα, όταν τον ακούω να το επαναλαμβάνει (κάθε φορά μάταια ο φουκαράς), τον λυπάμαι.

Καταλαβαίνω ότι δείχνει κάτι καθόλου κολακευτικό για εμένα ως άνθρωπο το γεγονός ότι, στιγμιαία έστω, λυπάμαι τον Ευάγγελο τον Βενιζέλο, αλλά το αφήνω στην άκρη: δεν θα ρίξω το επίπεδο της στήλης ασχολούμενος με την ασημαντότητά μου.

Τώρα μιλάμε για τον Ευάγγελο τον Βενιζέλο: τον πρόεδρο, τον αντιπρόεδρο, τον καθηγητή, τον συγγραφέα, τον υπουργό!

Πρόσεξα χθες, στις δηλώσεις που έκανε ο ένδοξος κάτοχος των παραπάνω τίτλων μετά την επίσκεψή του στο Προεδρικό, ότι διατηρεί ακόμη εκείνη την κακή συνήθεια να θυμίζει στον κόσμο πόσες «θυσίες» για τη σωτηρία της χώρας έκανε το κόμμα στο οποίο ο ίδιος είναι αρχηγός.

Κάτι είναι βέβαια ότι τουλάχιστον έπαψε να απαιτεί επιτακτικά από τον κόσμο και τους ψηφοφόρους την δικαία, κατά την άποψή του, ανταμοιβή του ΠΑΣΟΚ για τις θυσίες του.

Να την απαιτεί μάλιστα με ύφος που σε έκανε να σκέπτεσαι ότι, ακόμη και αν εκείνη την ώρα στεκόταν μπροστά του η γιαγιά σου στο αναπηρικό καροτσάκι της, αυτός μπορεί να της άστραφτε έναν ξεγυρισμένο φούσκο. (Σ.σ.: Προσωπικώς, η εικόνα του Βενιζέλου μαινόμενου με κάνει να σκέπτομαι πόσο καλή παρέα θα έκανε με τον αείμνηστο Κάιζερ Γουίλι, αν οι δυο τους συνέπιπταν ιστορικά...)

Γιατί όμως επιμένει να το λέει, αφού ούτως ή άλλως δεν αποδίδει οφέλη η υπόμνηση, όπως δείχνουν και οι μετρήσεις;

Οσοι έπειτα από τέσσερα χρόνια κατάφεραν να αρχίσουν κάπως να καταλαβαίνουν τι ήταν η κρίση και, επίσης, γιατί εμείς ειδικά να βρεθούμε στο στόχαστρό της και όχι κάποιοι άλλοι, αυτοί δεν υπάρχει περίπτωση να ανταποκριθούν στη σπαρακτική έκκληση του Ευάγγελου.

Αυτοί δεν θα τον λυπηθούν καθόλου επειδή, δήθεν, θυσιάζεται. (Σ.σ.: Για να είμαι ακριβής, ο Βενιζέλος δεν λέει ποτέ: «Εγώ θυσιάστηκα». Λέει: «Το ΠΑΣΟΚ θυσιάστηκε».

Αλλά, βέβαια, πρέπει να έχεις προσγειωθεί μόλις προχθές στη χώρα για να μην καταλαβαίνεις ότι «εγώ» και «ΠΑΣΟΚ» στη γλώσσα του Βενιζέλου σημαίνουν το ίδιο πράγμα...)

Διότι αυτοί που καταλαβαίνουν αισθάνονται ότι ο κάθε Βενιζέλος τους οφείλει κάποια εξήγηση για όσα έγιναν από το ΠΑΣΟΚ πριν από την κρίση και συνέβαλαν στην εκδήλωσή της.

Απευθυνόμενος, λοιπόν, σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων με το αξιοθρήνητο «λυπηθείτε με, γιατί έκανα θυσίες», το μόνον που πετυχαίνει είναι να τους απομακρύνει περισσότερο.

Είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό, αφού στην πολιτική όποιος αποφεύγει ευθύνες που του ανήκουν, ενώ την ίδια ώρα διεκδικεί δάφνες (που δεν του αξίζουν μάλιστα), λέγεται, στην καλύτερη περίπτωση, «φαύλος».

Εξίσου απίθανο είναι, όμως, να εκτιμηθεί η σπαρακτική έκκληση του προέδρου του φθίνοντος ΠΑΣΟΚ και από την άλλη κατηγορία, εκείνων που ούτε καταλαβαίνουν τι είναι η κρίση ούτε και θέλουν να καταλάβουν και οι οποίοι αποτελούσαν την παραδοσιακή πελατεία του ΠΑΣΟΚ.

Αυτοί τρέχουν αγεληδόν προς τα εκεί όπου τους υπόσχονται επιστροφή στο αλησμόνητο παρελθόν.

Από πού κι ώς πού θα δώσουν σημασία στον Βενιζέλο;

Μήπως επειδή θα εκτιμήσουν ότι τους παρακαλεί με τον μοναδικό, τον πρωτότυπο τρόπο του, που κάνει την παράκληση να μοιάζει απειλή;

Αφού, λοιπόν, με την ιδιόρρυθμη τακτική προσέγγισης των ψηφοφόρων (τακτική που θυμίζει «επιθετική επαιτεία»...) ο Βενιζέλος δεν μπορεί να ελπίζει στον οίκτο ούτε εκείνων που καταλαβαίνουν ούτε των άλλων που δεν καταλαβαίνουν, τότε σε ποιους μιλάει και τους θυμίζει τις θυσίες του;

Ποιοι είναι το ακροατήριό του; Κανείς δεν είναι.

Τα λέει για να τα ακούει ο ίδιος.

Προφανώς, το έχει ανάγκη ψυχολογικά.

Μη σας ξαφνιάζει, γιατί είναι κάτι που συμβαίνει στη ζωή με όσους έχουν συνηθίσει να μιλούν και όλοι οι άλλοι γύρω να το βουλώνουν: κάποτε καταλήγουν να μιλούν μόνοι τους.

Να ένα μάθημα χρήσιμο για όλους από τον αργό και τόσο θορυβώδη θάνατο του ΠΑΣΟΚ.

Ποιος να ξέρει;

Ισως αυτή να είναι η τελευταία θυσία που κάνει για μας...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή