16.12.14

Ομοφωνία για τη μαχητική αναρχία ….και μετά τί;



Ο Ρωμανός είναι γεγονός ότι «άνοιξε» νέους δρόμους «συνεννόησης» μέσω της μεθόδου της ανοχής,  για θέματα και ζητήματα που μέχρι χθες ήταν απορριπτέα ακόμη και ως σκέψη.




Και ενώ η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων μέσω των εκπροσώπων τους επήλθε έστω και με μεγάλο ζόρι, σε άλλα θέματα, εθνικά, υψίστης σημασίας και σπουδαιότητας δεν υπάρχει ούτε ως αποχρώσα ένδειξη η περίπτωση συζήτησης και συνεννόησης.
Αλήθεια γιατί;


Μήπως για να αναδείξουμε ότι η πολιτική υπομένει όταν η υποκρισία υπερτερεί και υπερβαίνει ακόμη και το δίκαιο, το λογικό;
Μήπως για να επιβεβαιώσουμε ότι οι πολιτικές και κομματικές μας πράξεις εκπορεύονται και κατευθύνονται από τις μικροκομματικές επιδιώξεις και όχι από την αναγκαιότητα των στιγμών και των περιστάσεων που βιώνουμε ως χώρα και ως λαός;
Μήπως για να ομολογήσουμε ως κράτος και ως πολιτικά κόμματα ότι είμαστε «ανοικτοί», ανεκτικοί και ευάλωτοι στους εκβιασμούς και στις πιέσεις…..;
Μήπως για να ακυρώσουμε την παραδοχή ότι τον εχθρό σου, τον εχθρό του κράτους και των θεσμών του εν προκειμένω, δεν τον πολεμάς, αλλά τον συζητάς και συνδιαλέγεσαι μαζί του υποκύπτοντας σε κάθε εκβιασμό του ακόμη και προσποιητό, ικανοποιώντας έτσι κάθε αξίωσή του;
Θεωρώ ότι θα έπρεπε το θέμα αυτό να οδηγούσε τους ταγούς της πολιτικής μας ζωής να είναι περισσότερο υποψιασμένοι και υπομονετικοί και λιγότερο ευαίσθητοι σε τέτοιου είδους θέματα.
Το αποτέλεσμα όμως της πολιτικής αυτής πράξης που μπορεί δε λέω να είχε και χαρακτηριστικά ανθρώπινης προσέγγισης, χαρακτηρίστηκε ως νίκη, η οποία ερμηνεύτηκε με διαφορετικά χαρακτηριστικά, από τους δύο εμπλεκόμενους της υπόθεσης (ΣΥΡΙΖΑ και Ρωμανός), οι οποίοι με τις δηλώσεις τους, έδειξαν ότι διαθέτουν την ίδια ή και παραπλήσια συχνότητα εκπομπής και μπορούν έτσι να συνεννοηθούν.
«Δικαιολογημένα» ο απεργός πείνας υποστηρίζει ότι αυτό ήταν νίκη της μαχητικής αναρχίας και όχι της Δημοκρατίας, όπως με δικαιολογητικό και υποκριτικό τρόπο υποστήριξε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, βασική υποστηρίκτρια της τροπολογίας της ηλεκτρονικής επιτήρησης του καταδικασθέντα και απεργού πείνας και περισπούδαστη στα νομικά κ Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Θα μπορούσα να το αποδεχτώ αυτό κατά μια έννοια, όμως για να είμαστε αντικειμενικοί θα το έκανα μόνο υπό την προϋπόθεση, αν στο όρο Δημοκρατία για την συγκεκριμένη απόφαση και πολιτική πράξη να υπήρχε ως πρώτο συνθετικό η λέξη άναρχη.
Και αυτό γιατί η πολιτική ευαισθησία δεν μπορεί να διεγείρεται και να ενεργοποιείται όταν αιτήματα πέραν κάθε λογικής θέτουν υπό κατάργηση την φιλοσοφία και την στόχευση των νομοθετικών ρυθμίσεων, καθώς και τον ίδιο τον σωφρονιστικό κώδικα, ο οποίος να σημειωθεί ότι παρέχει διευκολύνσεις μόνο σε αυτούς που επιδεικνύουν εμπράκτως μεταμέλεια για τις παράνομες πράξεις τους.
Δεν μπορεί συνεπώς να ενεργοποιούνται τα ανθρώπινα και πολιτικά αντανακλαστικά κατ΄ επιλογή και υποκριτικά τη στιγμή που άλλοι ενάρετοι πολίτες με ειδικές ανάγκες αδυνατούν ( πιο σωστά δεν τους επιτρέπετε) σήμερα να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους επειδή υπάρχει έλλειψη υποδομών στα πανεπιστήμια της χώρας μας.
Γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρξε ανάλογο ενδιαφέρον;
Γιατί στα ζητήματα αυτά οι αντιπρόσωποι του λαού δεν επιδεικνύουν ανθρώπινο πρόσωπο και ουσιαστικό ενδιαφέρον να βρεθεί λύση;
Δικαιολογημένα λοιπόν ο «φοιτητής» που το πανεπιστήμιο δεν τον εκφράζει, με το ιδιαίτερο αυτό τέχνασμα του εκβιασμού πέτυχε κάτι το οποίο θεωρούνταν από πολλούς ως μάταιη προσπάθεια και χαμένη υπόθεση.
Η δοκιμασία στην οποία υπεβλήθη τόσο η πολιτική μας συγκρότηση όσο και η κρατική μας υπόσταση έφερε αποτέλεσμα θετικό για όλους αυτούς που αγωνίστηκαν στην κατεύθυνση αυτή, ο καθένας για το δικό του σκοπό και όφελος.
Η υποκρισία επέβαλε στην λογική να λυγίσει και να υποχωρήσει και μάλιστα με πλήρη κομματική ομοφωνία για να μην έχουμε παράπλευρες απώλειες, όπως διατυπώθηκε χαρακτηριστικά από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
«Για να μην καεί η Αθήνα, αν πεθάνει το παιδί», όπως χαρακτηριστικά ισχυρίστηκαν οι βασικοί υποστηρικτές της ψήφισης της τροπολογίας.
Αναμφισβήτητα ο αγώνας που διεξήχθη εντός και εκτός του ελληνικού κοινοβουλίου με κάθε τρόπο και μέσο, πέτυχε τον στόχο του, που ήταν να υποχρεώσει την πολιτεία να αποδεχθεί αυτό το πέραν κάθε λογικής παράνομο αίτημα.
Με την ψήφιση αυτής της νομοθετικής ρύθμισης οι πολιτικοί μας επικύρωσαν και καθιέρωσαν ως τρόπο αποτελεσματικής διεκδίκησης της όποιας αξίωσης, την απεργία πείνας και την απειλή απεργίας δίψας.
Αυτό που ίσως αύριο να αποτελέσει όπλο πίεσης, εκβιασμού, αλλά και πειθούς για πολλούς άλλους, που θα θελήσουν να διεκδικήσουν την όποια επιδίωξή τους.
Και τότε αγαπητοί μου τι θα κάνουμε;
Θα πούμε όχι; ή θα προβούμε και πάλι σε τροποποιητική διάταξη που όχι μόνο θα φωτογραφίζει αλλά θα εμπλουτίζει το αίσθημα της πολιτικής αναξιοπιστίας.
Δικαιολογημένα λοιπόν χαρακτηρίζεται έτσι, γιατί αυτό που η κρισιμότητα των στιγμών τις οποίες βιώνει η χώρα και οι πολίτες της και δεν μπορούν, η δεν θέλουν να ομονοήσουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, το κατόρθωσε η εμμονή και η αδιαπραγμάτευτη στάση ενός καταδικασθέντα για παράνομες πράξεις αναρχικού.
Έχει λοιπόν απόλυτο δίκιο να επαίρεται και να χαρακτηρίζει το γεγονός αυτό ως νίκη της μαχητικής αναρχίας. Μια νίκη που επετεύχθη σε βάρος της δίκαιης και λογικής Δημοκρατίας.
Ναι αγαπητοί μου !!!
Πριν από λίγες μέρες η Βουλή ομοφώνα ψήφισε τροποποιητική διάταξη στον εν ισχύ Νόμο, για την χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών στους φυλακισμένους, για να πειστεί ο απεργός πείνας κ. Νίκος Ρωμανός να σταματήσει την απεργία πείνας την οποία είχε ξεκινήσει.
Ήταν πράγματι ομοφωνία όχι των βουλευτών που ψήφισαν αλλά των πολιτικών κομμάτων που συμφώνησαν να σώσουν πρώτα και κύρια τον απεργό πείνας από την εκβιαστική και φαινομενικά «απονενοημένη» πράξη του, να αποδεχθούν τον έντεχνο και προσποιητό εκβιασμό, αλλά και να διατηρήσουν την ιδεολογία και κυρίως την πρακτική της αναρχίας.
Δικαιολογημένα και πολύ σοφά ένας εκ των ηγετών της τοπικής αυτοδιοίκησης ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος χαρακτήρισε την αξίωσή αυτή, ως προσπάθεια εκ μέρους του φυλακισμένου Ρωμανού να του δοθεί η δυνατότητα του να αρχίσει και πάλι να χρησιμοποιεί το «αγαπημένο» του όπλο που είναι το Καλάσνικοφ.
Γιατί όμως αυτοί που αρχικά συμφώνησαν δεν εξήγησαν τους λόγους που τους ώθησαν να συμφωνήσουν και να υποστηρίξουν αυτό το αίτημα, το οποίο δεν εμπεριέχει ούτε στοιχεία μεταμέλειας αλλά ούτε και πραγματικής ανάγκης;
Γιατί αυτό που η πλειοψηφία των βουλευτών οι οποίοι υπερψήφισαν την τροποποιητική διάταξη δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη συνειδησιακά πρώτα και πολιτικά κατά δεύτερο να εξηγήσουν, γιατί οδηγήθηκαν στην πράξη αυτή;
Μήπως αυτό που ο γραφικός κατά αλλά για πολλούς μέχρι πρότινος τηλεβιβλιοπώλης, ο οποίος αναγκάστηκε να δώσει εξηγήσεις για την αρνητική του ψήφο, πρέπει να το απαιτήσουμε από όλους αυτούς που υπερψήφισαν είτε με την ανοχή τους είτε με την αδιαφορία τους είτε με την ιδεολογική και πολιτική τους συγκρότηση και σκοπιμότητα.
Μήπως όμως πρέπει να εξεταστεί σε βάθος αν η όλη διαδικασία είχε δόση υπέρμετρης υποκρισίας από μέρους όλων των εμπλεκομένων πολιτικών κομμάτων και των εκπροσώπων τους;
Μπορεί κάποιος από αυτούς που υπερψήφισαν αυτή την τροπολογία να μας ενημερώσει για τα παρακάτω:
Με ποιο σκεπτικό υπερψήφισαν κάτι για το οποίο η κοινή λογική τους απέτρεπε να το κάνουν;
Πως και με ποιόν τρόπο θα διασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία των ΤΕΙ, τα οποία υποτίθεται ότι θα επισκέπτεται για να παρακολουθήσει;
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτής της νομοθετικής ρύθμισης σε ότι αφορά την ασφάλεια των υπολοίπων παιδιών και την ανεμπόδιστη παρακολούθηση των μαθημάτων τους;
Στη πολιτική ζωή και δράση αγαπητοί μου πολιτικοί γνωρίζεται πολύ καλά ότι έχετε δικαιώματα, τα οποία όμως απορρέουν από τις υποχρεώσεις τις οποίες αναλαμβάνετε με τον όρκο που δίνετε, πολιτικό ή θρησκευτικό, ρεαλιστικό ή επαναστατικό, ή όπως αλλιώς εσείς επιθυμείτε να χαρακτηρίσετε.
Υποχρεώσεις και αδιαπραγμάτευτο καθήκον απέναντι στην πατρίδα την οποία θέλετε υποτίθεται να υπηρετήσετε με τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο.
Υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες αυτού του τόπου που πρέπει να τους βλέπουμε με το ίδιο μάτι , να τους ακούμε με το ίδιο αυτί και τους οποίους δεν πρέπει να τους μετράμε με διαφορετικές μεζούρες.

Υποχρεώσεις πρώτα στους εαυτούς μας αλλά και στο κοινωνικό σύνολο που σας εμπιστεύεται και σας επιλέγει με την ψήφο του, ως τους καταλληλότερους να διαχειριστείτε τις τύχες του, την  ασφάλειά του την ευημερία του και την πρόοδό του.
Αυτές είναι οι υποχρεώσεις που νομιμοποιούν και οριοθετούν τα δικαιώματά σας.
Αυτές οι υποχρεώσεις όμως έχουν κόκκινες γραμμές που δεν διαθέτετε τις ανάλογες εξουσιοδοτήσεις να τις αγνοήσετε και να τις υπερβείτε έστω και περιστασιακά.
Δεν μπορείτε συνεπώς να υπερασπίζεσθε ala cart τη ζωή του κάθε απεργού πείνας και μάλιστα ομοφώνως και την ίδια ευαισθησία, το ίδιο έμπρακτο ενδιαφέρον να μην το εκδηλώνετε, να μην το επιδιώκετε για την προστασία του συνόλου, το οποίο απειλείται και σε μεγάλο ποσοστό οδηγείται σε αργό θάνατο.
Δεν μπορείτε έτσι απλά και εύκολα εν μια νυκτί να επιβραβεύετε ανθρώπους για τις παράνομες πράξεις τους , που έχουν καταδικαστεί γι΄ αυτές, «σώζοντας» με αυτόν τον τρόπο τη ζωή τους και να ξεχνάτε άλλους πολίτες που χάθηκαν άδικα με οποιονδήποτε τρόπο και όπλο από εγκληματικές πράξεις αυτών που η ιδεολογία τους είναι ταυτόσημη με τον ευεργετημένο και δικαιωμένο αναρχικό «φοιτητή».
Δεν μπορείτε να αγνοείτε ή να βάζετε σε δεύτερη μοίρα τις τύχες της χώρας και των πολιτών της.
Έχετε χρέος πολιτικό αλλά και συνειδησιακό να μην παραβείτε τον όρκο και το καθήκον σας. Ο ουσιαστικός διάλογος για εθνική συνεννόηση προηγείται έναντι όλων των κομματικών σχεδιασμών και των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Όλα τα άλλα να είστε σίγουροι ότι δεν θα έρθουν με αρνήσεις, με πιέσεις και πολιτικούς εκβιασμούς. Θα έρθουν στον πραγματικό χρόνο τους, σύμφωνα πάντα με την λαϊκή ετυμηγορία

Ο Επιφορικός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου