Ζούμε ιστορικές στιγμές…

Ο Α Τσίπρας πριν από λίγο καιρό δήλωνε με έπαρση πως "μετά τη νίκη του Σύριζα στις εκλογές, τίποτα δεν θα είναι ίδιο στην Ελλάδα".

’Ανεξαρτήτως του ύφους της δήλωσης, στην ουσία της αποδεικνύεται ορθή. Επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση φαντάζει αδύνατη. Και δεν αναφέρομαι σε κόμματα και πρόσωπα αλλά σε πολιτικές.

Ακόμα και αν επαληθευθεί το σενάριο της "αριστερής παρένθεσης", αυτό θα γίνει γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έχουν προσεγγίσει το εκλογικό σώμα με άλλες πολιτικές προτάσεις, με διαφορετικό πολιτικό λόγο από αυτόν που διατύπωναν στο παρελθόν.

Ετσι όσοι ανάγουν το σλόγκαν "εμείς σας τα λέγαμε", σε πολιτικό επιχείρημα προς επαναπατρισμό των ψηφοφόρων τους ή επιζητούν αυτό να γίνει με την δικαίωση της πολιτικής τους του 2012- 2014, θα διαπιστώσουν πως βρίσκονται σε πλάνη. Πρέπει να σκεφτούν νέες πολιτικές προτάσεις και να βρουν και νέα πρόσωπα που θα τις εκφέρουν…

Η μετάβαση στο νέο πολιτικό τοπίο θα ολοκληρωθεί, αν η επίσκεψη του Α. Τσίπρα στο Βερολίνο σηματοδοτήσει και την μετατόπιση του Σύριζα από το χώρο της μαρξιστικής αριστεράς και της κινηματικής λογικής, σε αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας.

Εάν τελικά πραγματοποιηθεί αυτή η στροφή θα είναι γεγονός τεκτονικού χαρακτήρα.

Θα απελευθερώσει εσωτερικές δυνάμεις που θα δημιουργήσουν έναν σημαντικό σε δύναμη αριστερό πόλο, ενώ ο βασικός κορμός του Σύριζα καλύπτοντας πλέον τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο με τη δυναμική του θα σαρώσει το ετοιμοθάνατο Πασόκ και δια της συνεργασίας θα απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος του Ποταμιού. Αυτή η αναδιάταξη του χώρου της κεντροαριστεράς θα δημιουργήσει προβλήματα πολιτικής και στην Νέα Δημοκρατία, που έχει οικοδομήσει την στρατηγική της στην λεγόμενη "αριστερή παρένθεση".

Στο βαθμό που η διαφαινόμενη στροφή του Σύριζα ακυρώσει αυτήν την στρατηγική – γιατί η διακυβέρνηση του ούτε αριστερή θα είναι και κυρίως δεν θα είναι παρένθεση – η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να επανασυγγράψει το πολιτικό της αφήγημα.
Συνεπώς το καίριο ερώτημα είναι αν με βάση τα σημερινά δεδομένα, είναι δυνατή η μετάλλαξη του Σύριζα.

Η απάντηση βρίσκεται στο πώς προσέλαβε τα γεγονότα των εξήντα πρώτων ημερών η κυβέρνηση, τι συλλογικό βίωμα της δημιούργησαν τα όσα αντιμετώπισε. Πώς δηλαδή ερμήνευσε το ότι:

α) δεν μπόρεσε να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων στον χώρο της ευρωζώνης. Απεναντίας βρήκε τσιμεντωμένο απέναντι της έναν συσχετισμό 18 – 1, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο ελιγμών. Η προσθήκη και του Ντράγκι στους "απέναντι" έκλεινε τη λαβίδα με την πιστωτική ασφυξία.

β) Η προσδοκώμενη, αφελώς, υποστήριξη των κινημάτων και των δυνάμεων της μαρξιστικής ευρωπαϊκής αριστεράς για να αλλάξει η πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ήταν ασήμαντη. Μόνον περιθωριακές ομάδες και γραφικές φυσιογνωμίες στάθηκαν αλληλέγγυες στην αριστερή κυβέρνηση.

γ) αντιλήφθηκε η κυβέρνηση πως η κυριαρχία της στο εσωτερικό μέτωπο δεν αρκεί για να κυβερνήσει.

Χρειάζονται και χρήματα, που ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Ιρανοί είναι διατεθειμένοι να μας δώσουν. Μόνη πηγή χρηματοδότησης και ζωής της ελληνικής οικονομίας η ΕΕ , με τους θεσμούς και τις διαδικασίες της.
Η ανάγνωση αυτής της σκληρής πραγματικότητας που ακυρώνει την δυνατότητα των επιλογών, ίσως αναγκάσει τον Σύριζα να μεταλλαχθεί.

Η αίσθηση του μονόδρομου σχεδόν πάντα οδηγεί σε κρίσιμες αποφάσεις.

Η πίεση του χρόνου δεν αφήνει περιθώρια για εσωτερικές ωριμάνσεις και σταδιακές προσαρμογές.

Ζούμε λοιπόν ιστορικές στιγμές γιατί και αν τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβεί και το κυβερνών κόμμα τραβήξει το δρόμο που βάδιζαν τα στελέχη του για δεκαετίες, η πτώση θα αποτελέσει τομή στην σύγχρονη ιστορία μας.

Σάκης Μουμτζής

Capital.gr