Στον κόσμο της Αριστεράς υπάρχει μια παράλογη
θεωρία για όλα. Βεβαίως ο «παραλογισμός» ορίζεται στο πλαίσιο της τυπικής
λογικής. Από τη στιγμή που κάποιος θα αποδεχθεί ότι «έτσι κι αλλιώς η γη θα
γίνει κόκκινη», είναι σαν να μπαίνει στον καθρέφτη του Λιούις Κάρολ.
Στον «άλλο κόσμο» της Αλίκης των Θαυμάτων, όλα
γίνονται ανάποδα. Ομως –κι εδώ βρίσκεται το μυστικό– για τους χαρακτήρες πίσω
από τον καθρέφτη όλα είναι λογικά και κανονικά…
Ετσι, λοιπόν, σε κάθε δεξιά στροφή του εκλογικού
σώματος η Αριστερά δεν θα κάνει την αυτοκριτική της. Εκ της νομοτέλειας («έτσι
κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη») προκύπτει ότι η Αριστερά τα κάνει όλα σωστά.
Συνεπώς το λάθος πρέπει να βρίσκεται αλλού: οι σοσιαλδημοκράτες, οι κεντρώοι
χάνουν από τη Δεξιά, επειδή δεν είναι αρκούντως αριστεροί. Αυτό ακούσαμε το
2007: Ο «ανάλγητος δεξιός» Νικολά Σαρκοζί κέρδισε επειδή η Σεγκολέν Ρουαγιάλ
δεν ήταν όσο αριστερή έπρεπε. Προηγουμένως ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ
έχασε τις εκλογές από την Αγκελα Μέρκελ επειδή «εφάρμοσε το δεξιό πρόγραμμα
μεταρρυθμίσεων». Ακόμη και για το ΠΑΣΟΚ έλεγαν ότι έχασε τις εκλογές το 2004
επειδή έκανε «δεξιά στροφή» το 1996. Σήμερα λένε ότι οι Δημοκρατικοί έχασαν την
προεδρία των ΗΠΑ διότι είχαν υποψηφία τη Χίλαρι Κλίντον αντί του γνήσιου
αριστερού Μπέρνι Σάντερς. Κάποιοι του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, διακινούν το σύνθημα
«Σάντερς θα λέτε και θα κλαίτε». Ξεχνούν, βέβαια, ότι στις εκλογές υπήρχε και
μια αριστερότερη της Κλίντον υποψήφια. Αλλά η Τζιλ Στάιν των Πράσινων πήρε
μόλις 1% των ψήφων.
Γράφαμε και παλιότερα ότι αυτό το επιχείρημα θυμίζει το ανέκδοτο εκείνου του συζύγου ο οποίος έκοψε τα αχαμνά του για να εκδικηθεί τη συμβία του επειδή τον απατούσε. Δηλαδή οι εξ ευωνύμων αναλύσεις διακινούν τον εξής συλλογισμό: Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα καταψηφίζονται επειδή είναι άπιστα στα αριστερά ιδεώδη. Οι δε λαοί, προκειμένου να τιμωρήσουν τους γιαλαντζί αριστερούς (δηλαδή τους σοσιαλδημοκράτες), δεν προτιμούν τους αυθεντικούς αριστερούς (κομμουνιστικά και άλλα αριστερά σχήματα) αλλά τους αυθεντικούς δεξιούς και μερικές φορές ακροδεξιούς. Με άλλα λόγια, η θεωρία λέει ότι τα λαϊκά στρώματα αγαπούν τόσο πολύ την Αριστερά, ώστε ψηφίζουν Δεξιά για να τιμωρήσουν εκείνους που δεν είναι και τόσο αριστεροί.
Αν και πίσω από τον καθρέφτη όλα είναι «λογικά», στον πραγματικό κόσμο δεν μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο «δεξιός» Τόνι Μπλερ στη Βρετανία κατάφερε να κερδίσει (για πρώτη φορά στην ιστορία του Εργατικού Κόμματος) τρεις διαδοχικές εκλογές. Ούτε μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι, πριν από αυτόν, οι όλο και πιο αριστεροί Εργατικοί οδηγούσαν το κόμμα τους από ήττα σε συντριβή. Ο αριστερότερος αυτών των ηγετών, ο Μάικλ Φουτ, κατάφερε το χαμηλότερο ποσοστό του Εργατικού Κόμματος από το 1918: πήρε μόλις 27,6%, έχοντας, μάλιστα, απέναντί τους τη Δεξιά της Δεξιάς, την προσωποποίηση της «αναλγησίας», τη Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η Ιστορία δεν γράφεται με «αν», αλλά μπορούμε να φανταστούμε την απήχηση που θα είχε στη Φλόριντα και στις μεσοδυτικές πολιτείες ο αριστερός γερουσιαστής του Βερμόντ με τις (πράγματι) προωθημένες θέσεις του στο μεταναστευτικό. Επιπλέον: αν οι Αμερικανοί τιμώρησαν το πολιτικό κατεστημένο στο πρόσωπο της Χίλαρι, πρέπει να θυμηθούμε ότι αυτή εκλέχθηκε πρώτη φορά σε δημόσιο αξίωμα το 2001. Ο Μπέρνι Σάντερς, από την άλλη, πρωτοεκλέχθηκε το 1981. Και το πρόβλημα της Κλίντον δεν ήταν η λειψή αριστεροσύνη της, αλλά η ακροδεξιά ψήφος των Αμερικανών.
Γράφαμε και παλιότερα ότι αυτό το επιχείρημα θυμίζει το ανέκδοτο εκείνου του συζύγου ο οποίος έκοψε τα αχαμνά του για να εκδικηθεί τη συμβία του επειδή τον απατούσε. Δηλαδή οι εξ ευωνύμων αναλύσεις διακινούν τον εξής συλλογισμό: Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα καταψηφίζονται επειδή είναι άπιστα στα αριστερά ιδεώδη. Οι δε λαοί, προκειμένου να τιμωρήσουν τους γιαλαντζί αριστερούς (δηλαδή τους σοσιαλδημοκράτες), δεν προτιμούν τους αυθεντικούς αριστερούς (κομμουνιστικά και άλλα αριστερά σχήματα) αλλά τους αυθεντικούς δεξιούς και μερικές φορές ακροδεξιούς. Με άλλα λόγια, η θεωρία λέει ότι τα λαϊκά στρώματα αγαπούν τόσο πολύ την Αριστερά, ώστε ψηφίζουν Δεξιά για να τιμωρήσουν εκείνους που δεν είναι και τόσο αριστεροί.
Αν και πίσω από τον καθρέφτη όλα είναι «λογικά», στον πραγματικό κόσμο δεν μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο «δεξιός» Τόνι Μπλερ στη Βρετανία κατάφερε να κερδίσει (για πρώτη φορά στην ιστορία του Εργατικού Κόμματος) τρεις διαδοχικές εκλογές. Ούτε μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι, πριν από αυτόν, οι όλο και πιο αριστεροί Εργατικοί οδηγούσαν το κόμμα τους από ήττα σε συντριβή. Ο αριστερότερος αυτών των ηγετών, ο Μάικλ Φουτ, κατάφερε το χαμηλότερο ποσοστό του Εργατικού Κόμματος από το 1918: πήρε μόλις 27,6%, έχοντας, μάλιστα, απέναντί τους τη Δεξιά της Δεξιάς, την προσωποποίηση της «αναλγησίας», τη Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η Ιστορία δεν γράφεται με «αν», αλλά μπορούμε να φανταστούμε την απήχηση που θα είχε στη Φλόριντα και στις μεσοδυτικές πολιτείες ο αριστερός γερουσιαστής του Βερμόντ με τις (πράγματι) προωθημένες θέσεις του στο μεταναστευτικό. Επιπλέον: αν οι Αμερικανοί τιμώρησαν το πολιτικό κατεστημένο στο πρόσωπο της Χίλαρι, πρέπει να θυμηθούμε ότι αυτή εκλέχθηκε πρώτη φορά σε δημόσιο αξίωμα το 2001. Ο Μπέρνι Σάντερς, από την άλλη, πρωτοεκλέχθηκε το 1981. Και το πρόβλημα της Κλίντον δεν ήταν η λειψή αριστεροσύνη της, αλλά η ακροδεξιά ψήφος των Αμερικανών.
Πάσχος Μανδραβέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου