Είναι
η Ριβιέρα της Θεσσαλονίκης.
Η
ακτογραμμή της Καλαμαριάς που σε πολλούς σχεδιασμούς θα γίνει μεγάλη και τρανή,
θα...
Όταν
ήμουν μαθητής ήταν ο αγαπημένος τόπος για κοπάνα.
Μια
βόλτα στη μαρίνα της και μετά βουλιάζαμε στις μυθικές πολυτελείς καφετέριες της
εποχής μέχρι να περάσει το εξάωρο και να γυρίσουμε στο σπίτι.
Η
Κρήνη, η Αρετσού και τα πέριξ, αν δεν είσαι Καλαμαριώτης, είναι τόσο κοντά και
τόσο μακριά.
Με
το πέρασμα του χρόνου η παλιά της αίγλη χάθηκε.
Η
τελευταία αναλαμπή της νύχτας ήταν τα χρόνια του ενενήντα.
Το
Ζάνζιμπαρ, το Σίγκαλ τράβηξαν για μερικά χρόνια το ενδιαφέρον.
Μετά
ατέλειωτες καφετέριες χωρίς προσωπικότητα.
Χιλιάδες
ευρώ πεταμένα σε πολυέλαιους, σαλόνια και αδιάφορα σκηνικά. Λαϊκά στην
πλειοψηφία τους μαγαζιά που δεν έπειθαν για τις προθέσεις τους. Οι θρυλικές
ψαροταβέρνες της με τα θαλασσινά ονόματα τύπου Ωκεανίς για τα Σαββατοκύριακα
των νοικοκυραίων, η ερημιά του Ρεμέτζο, καμιά βόλτα στα κότερα για να
τροφοδοτήσεις το όνειρο. Αυτά.
Ώσπου
άρχισε η πραγματική παρακμή.
Τα
ακριβά ενοίκια έριξαν κόσμο και κοσμάκη έκτος.
Τα
λαμπερά σκηνικά άρχισαν να σβήνουν τα φώτα τους.
Στα
τζάμια κρεμάστηκαν τα διατίθεται προς...
Περπατάς
την Πλαστήρα και νομίζεις ότι είσαι στο Ντιτρόιτ του Τζιμ Τζάρμους.
Ερημιά.
Η
Κρήνη, η Ριβιέρα της πόλης μοιάζει σήμερα ένα φάντασμα στην άκρη της πόλης.
Ένας
τόπος που λίγοι πια διασχίζουν, ακόμα και το νοσοκομείο της η Παναγιά δεν
υπάρχει.
Κανένα
σχέδιο για να ζωντανέψει με έναν ουσιαστικό τρόπο ξανά δεν ακούγεται.
Η
περίοδος του φραπέ ανήκει στην ιστορία εδώ.
Ζει
την περίοδο των σκοτεινών και έρημων προθηκών.
Της
ερημιάς.
Των
Ενοικιάζεται.
Κρίμα…
Γιώργος Τούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου