Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να δίνουν τον
λόγο τους, παρά να τον κρατούν. Άλλοι το κάνουν με ντροπή, άλλοι από ανάγκη,
άλλοι χάρη σε αυτή τη συνήθεια, ανεβαίνουν τα σκαλιά της εξουσίας και άλλοι δεν
διστάζουν να τους αποθεώσουν, προφορικώς και γραπτώς, ακόμα και όταν εφαρμόζουν
πολιτικές, που λίγους μήνες πριν θα έκαναν χειροκροτητές και χειροκροτούμενους
να βγουν στους δρόμους.
Αλλά η πραγματικότητα, όταν είναι τόσο σκληρή,
γελοιοποιεί, ακόμα και αυτούς που θεωρούν ότι απευθύνονται στους πολίτες ή
στους αναγνώστες σαν να βρισκόμαστε στην προ-μνημονιακή εποχή, όταν δέναμε τα
σκυλιά με τα λουκάνικα…
Όταν λοιπόν κάποιος κόβει συντάξεις και αυξάνει
τον ΦΠΑ, μπορεί να αυτοαποκαλείται όπως θέλει, Αριστερός πάντως δεν είναι.
Όταν κρύβεται από αυτά που έχει υπογράψει,
μπορεί επίσης να αυτοαποκαλείται διαπραγματευτής, υπεύθυνος και σοβαρός πάντως
δεν είναι.
Όταν επί μήνες κρατάει ένα νομοσχέδιο στα
συρτάρια και αφού ψηφιστεί καθυστερεί η εφαρμογή του με διάφορους βολικούς
τρόπους, μπορεί να παρουσιάζεται πολέμιος της διαπλοκής, αλλά στην
πραγματικότητα, αυτό που επιθυμεί είναι να δημιουργήσει χρονικά περιθώρια για
συναλλαγή και αλλαγή φρουράς.
Όταν κάποιος ανά δύο μέρες χρειάζεται να
επικαλείται το κατά Βουλγαράκη "νόμιμο άρα ηθικό", μπορεί να
είναι έξυπνος και μάγκας που μας δουλεύει μπροστά στα μάτια μας, εξυγιαντής
πάντως δεν είναι.
Όταν κάποιος επικαλείται ισοδύναμα, χωρίς
μελέτη, χωρίς σχέδιο απλά και μόνο για να καθησυχάζει όποιον φωνάζει για λίγες
ώρες, μέχρι να φωνάξει το επόμενο θύμα του τρίτου μνημονίου, μπορεί να είναι
λαοπλάνος, ειλικρινής πάντως δεν είναι.
Όταν κάποιος στην αντιπολίτευση, υπόσχεται μια
σειρά μεταρρυθμίσεων που δεν έχουν σχέση με ταμεία και χρήματα και ξαφνικά
μετεκλογικά ανακαλύπτει για παράδειγμα ότι οι παρελάσεις τονώνουν το φρόνημα ή
ότι η εκκλησία είναι υπεράνω των Capital Controls, τότε μπορεί να είναι πονηρός
πολιτικάντης, αλλά σίγουρα δεν είναι τολμηρός μεταρρυθμιστής.
Είναι κρίμα να διαπιστώνεις ότι η αντίληψη της
πραγματικότητας, για πολλούς έχοντες δημόσιο λόγο, μεταβάλλεται, ανάλογα με το
αν είναι ο δικός τους στην εξουσία ή όχι. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η
προσπάθεια απαξίωσης, όσων αντιδρούν στα προφανή και όσων βγαίνουν στο δρόμο
για να προστατέψουν όσα δεν “εξαφάνισαν” τα προηγούμενα μνημόνια.
Τι να κάνουμε; Το κόψιμο συντάξεων, η
υπερφορολόγηση, η αύξηση του ΦΠΑ, τα μνημόνια, δεν εφαρμόζονται στα πλαίσια
μιας αριστερής πολιτικής ή από μια αριστερή κυβέρνηση. Εφαρμόζονται από
κυβερνήσεις μνημονιακές και άρα η αριστερή ρητορεία που συνδυάζεται με την
μνημονιακή πρακτική, μόνο ως ύβρις προς τον χειμαζόμενο λαό, μπορεί να
εκληφθεί.
Και ποια η εναλλακτική θα ρωτήσουν όσοι
υπερασπίζονται αυτά που έφτυναν μέχρι χθες; Ας δεχθούμε ότι προς το παρόν δεν
υπάρχει ή ότι ο λαός δεν είναι έτοιμος να την αναζητήσει. Τότε ας προχωρήσουν
τα μέτρα, αλλά χωρίς αριστερές φιοριτούρες και χωρίς ρητορείες και συγκινητικά
λόγια και εφόσον μέριμνα και σχέδιο για την προστασία των ασθενέστερων δεν
φαίνεται να υπάρχει, το ραντεβού θα δοθεί στους δρόμους.
Ξεχνούν, όσοι με άνεση διαψεύδουν τον χθεσινό
εαυτό τους, ότι η περίοδος χάριτος αυτής της κυβέρνησης, οφείλεται στην
ψυχολογία ήττας, που απέκτησαν πολλοί πολίτες λόγω του “όχι” που έγινε “ναι”
και λόγω της τρομοκρατίας που επέβαλαν οι εταίροι μας τον περασμένο Ιούλιο.
Αυτή η ψυχολογία θα αλλάξει. Μια ματιά στους
φόρους που έρχονται, στους δείκτες ανεργίας και στους μισθούς πείνας αρκεί.
Όταν σύμβουλος των μουδιασμένων και φοβισμένων του καλοκαιριού, γίνει το
στομάχι τους και τα άδεια βλέμματα των παιδιών τους, δεν θα αρκούν ούτε 1000
παπαγάλοι για να ωραιοποιήσουν την κατάσταση.
Αλλά ακόμα και αν αυτό αργήσει λίγους μήνες,
είναι πράγματι απορίας άξιον, πώς χωρίς ίχνος ντροπής ακούγονται τα ίδια
ακριβώς επιχειρήματα όσον αφορά την επιβολή των μέτρων, με αυτά που ακούγονταν
επί Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά.
Η διαφορά είναι, η επίκληση της ηθικής της
Αριστεράς και των αγώνων των Αριστερών. Ξεχνούν φυσικά αυτοί που τα
επικαλούνται για να υπερασπιστούν μνημόνια, ότι οι Αριστεροί δεν υπογράφουν.
Εφόσον έπεσαν οι υπογραφές και Αριστεροί πια δεν είναι, ας τιμήσουν την
υπογραφή τους και ας βαδίσουν στον δρόμο που διάλεξαν. Να ξέρει και ο πολίτης,
τι έχει να αντιμετωπίσει και να κάνει και τις ανάλογες επιλογές στο μέλλον και
στην καθημερινότητά του και όταν κληθεί να ψηφίσει ξανά.
Μάνος Χωριανόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου